صدایِ واپسین سکوت
Thu 16 05 2024
رضا بی شتاب
برای:خسرو بشارت و مادرِ داغدارِ او به سالهای انتظار...
نشسته ای کنارِ سایه ات به انتظار
جوانی ات گذشت ای جوانۀ بهار
درختِ خسته را بُریده دستِ ناکسان
پرنده های بی مکان!هوار ای هوار!...
دلم شکسته شد زِ گریه های سایه ام
دلم گرفته از هوایِ تیره بیقرار
صدایِ من غریبه وُ شکسته در سکوت
رُبُوده روحِ عاصی ام سیاهیِ حصار
صدایِ سردِ واپسین سکوتِ خود منم
غنوده لحظه های من به قابِ بی وقار
نه روزنی به سویِ روشنی وُ زندگی
از آینه رسیده ام به گریه در غبار
ز کوله بارِ کار وُ کودکی وُ شانه ام
رسیده ام به رودهای مُرده تار وُ مار
تمامِ زندگی دویده ام دویده ام
گریزِ رنگ دیده خونِ آهوان وُ جویبار
تمامِ راه را نَفس زنان دویده ام
که خاکِ خانه دیده ام همیشه سوگوار
تمامِ سبزه زارِ آرزو هَبا، هَدَر
چه حاصلی زِ هستی ام زمان نزار وُ زار
چو آهِ آهوانِ بی پناه وُ خسته ام
نبوده زندگی مگر مزارِ روزگار
خدایِ من به مادرم مگو که مُرده ام
چگونه سَر کُند گُلِ یگانه ام نگار...
به دیدنِ تو آمدم امیدِ جانِ من
که هَمدَمِ من شکسته کو کجا وُ یار
شرابِ عشقِ تو به جانم آتشی فکند
که سر زِ پا ندانم وُ شگفتیِ شَرار
صدا زدم که:جانِ من بشارتم کجاست!
که او عزیزِ روحِ مادرست وُ یادگار
جوانِ من گرفته بُرده ای زِ خانه ام
زده شکنجه کرده پیکرش چو دیوِ هار
گمان مَبَر که کُشته ای بشارتِ مرا
نگاه کُن که می دَمَد ستاره آشِکار
بیا عزیزِ من سرودِ زندگی بخوان
برای من برای مادرت چو چشمه سار
بخوان بخوان میانِ اشکهایِ چشمِ عشق
بشارتی زِ کهکشانِ عاشقی بیار
به حسِ گرمِ این ستارگان قَسَم
بشارتم زِ آسمان رسیده بیشمار...
پنجشنبه 27 اردیبهشت ماه 1403///16 ماه مه 2024
|
|