گیدئون لوی
اسرائیل به خاطر سیاست ننگینش همه را نکوهش می‌کند، به جز خودش!
برگردان: بهروز عارفی
Fri 23 02 2024
هارتس، ۲۲ فوریه ۲۰۲۴
در جهان، کشورهای زیادی را نمی توان یافت که به اندازه اسرائیل نگرانِ افتخار و غرور ملی اش باشند. چه در مورد بازی های المپیک، چه مسابقه آواز یوروویژن یا حتی مسابقات قهرمانی جهانِ تخته نرد، هر پیروزی اسرائیل در شانزدهمین نیمه نهایی مسابقات قهرمانی بدمینتون، "غرور ملی" را تداعی می کند. هر مدال در مسابقات قهرمانی تکواندو در آلبانی "مایه ی افتخار " است. با یک مدال طلا در مسابقات ژیمناستیک ریتمیک، این کشور مکانی ممتاز در نقشه جهان می یابد، مسابقات قهرمانی موج سواری اروپا جایگاه آن را در میان کشورها ارتقا می دهد. امسال، یک شهروند پیشین اسرائیلی برای لوکزامبورگ در یوروویژن آواز می خواند. فرصتی برای « رژه پرچم های آبی و سفید اسرائیل»؟
کمتر می توان کشور دیگری را یافت که چنین دستاوردهای ناچیز را تا این اندازه با اهمیت تلقی کنند. گویی در گوشه ای از جهان، احترام ویژه ای برای کازاخستان [به غلط رایج قزاقستان] قائل شوند چرا که یکی از ورزشکارانش در یک مسابقه اسکیت برنده شده است. در اسرائیل، چنین رخدادی را رویداد ملی تلقی می کنند و برنده را شایسته دیدار با رئیس جمهور.
شاید، چنین اشتیاق کودکانه ای برای به داشتن اعتبار، تاثرآور و حتی تکان دهنده باشد - کشوری جوان که راه خود را می گشاید - اگر به بهای از دست دادن شرف اسرائیل در امور مهم نباشد. اکر دستاوردهای اسرائیل را در ورزش و یوروویژن به حساب نیاوریم، اسرائیل کشوری بی افتخار است. شاید گمان می برند که به خاطر هنرنمایی ادن گولان [خواننده اسرائیلی] در شهر مالمو [جنوب سوئد] بر رویدادهای خان یونس ، سرپوش گذارند. البته، این امیدی واهی است.
باورش سخت است که کشوری که اینقدر نگران افتخار خود است، چنان رفتار کند که گویی موقعیت بین المللی اش هیچ اهمیتی برایش ندارد. جنگ در باریکه غزه به وجهه ی اسرائیل به طور بی‌سابقه‌ای لطمه است، اما اسرائیل دوباره چشم و گوشش را به شیوه‌ای کودکانه بسته است، به این امید که اگر واقعیت را انکار کند، می‌تواند این رسوایی را نادیده بگیرد. هیچ تلاشی برای بهبود جایگاه و منزلت خود و بازیابی اندکی غرور انجام نمی دهد.
به سختی می توان کشورهایی را را در نظر گرفت که رفتارشان موجب شده باشد که در چند هفته دوبار به اتهام نسل کشی و برای محاکمه در مورد آنچه آشکارا اشغالگریِ غیرقانونی است، به لاهه کشانده شوند. و اسرائیل در این میان؟ اسرائیل خود را به کوچه علی چپ می زند و گمان می کند که تُفی که بر روی صورتش انداخته اند، آبِ باران است. قاضی لعنتی، یهودستیزی، ریاکاری جهان را مقصر می داند. در به چالش کشیدن اتهامات علیه خود شرکت نخواهد کرد. این موضوع ها اصلاً اهمیتی ندارند. همه‌ی شبکه های تلویزیونی مهم جهان جلسه های دادگاه لاهه را در این هفته پخش کردند، در حالی که فقط اسرائیل کوچکترین اعتنائی به آن نکرد. نه جالب است، و نه اهمیت دارد. خیال می کند اگر سرمان را زیر برف کنیم، ما را نمی بینند. اگر لاهه را نادیده بگیریم، لاهه وجود نخواهد داشت.
اما لاهه زندگی کرده و نفس می‌کشد و دعوای حقوقی آن بایست موجب ننگ و شرمساری بسیاری برای اسرائیل شود. پس از اینکه جهان، غزه را دید، دید و آشفته شد - هیچ انسانی نمی تواند در برابر این صحنه ها واکنش تندی نشان ندهد – جلسه های دادگاه لاهه دنبال شد. این محکمه در مورد اتهام نسل کشی، قاطع، مستدل و جدی و حتی بیشتر از آن در مورد اشغال بود. اما اسرائیل آن را نادیده می گیرد.
اسرائیل به رفح حمله خواهد کرد، حتی اگر هزینه اش این باشد که وجهه اش در چشمان جهان بیشتر از این آُسیب بیند. در بررسی های لاهه در مورد اشغال شرکت نخواهد کرد. این فقط نشان دهنده فقدانِ خط مشی دفاعی این حکومت است. اسرائیل از پس مانده ی کرامت خود دست کشیده است. این حکومت اهمیتی نمی دهد که یک کشور مطرود و منزوی شود (اگر همه دنیا علیه ما هم باشد، اهمیتی ندارد که رفتار ما چگونه است) تا هنگامی که سیاست آن موجب نشود که اقدام موثری علیه این دولت انجام شود.
اما ورای پل هوایی دائمی که تسلیحات ایالات متحده را به اسرائیل منتقل می کند، فراتر از وتوی شورای امنیت سازمان ملل متحد و عدم اتخاذ تحریم علیه اسرائیل تا کنون، این کشور، درست مثل یک فرد، آوازه ی خوبی به یدک می کشید. اسرائیل از آن دست برداشت. شاید از جهان نومید شده است، شاید دریافته است که نیازی به نیک نامی ندارد. مسلماً، این رویه از عامل هایی نیست که پیش و پس از هر جنگی در نظر می گیرد.
در گذشته های نه چندان دور، جهان عاشق دولت اسرائیل بود، هنگامی که به عنوان عضوی از خانواده ملت‌ها عمل می‌کرد. امکان دارد که جهان بدبین باشد و فقط دوستدار قدرت باشد، همانطور که اسرائیل به خود می گوید، اما در جهان همچنین، عدالت، قانون بین المللی و ملاحظات اخلاقی، جامعه مدنی و افکار عمومی نیز وجود دارد و آن ها اهمیت دارند - حداقل به اندازه مقام سوم "پرافتخارِ" جایزه یوروویژن ۲۰۲۳ ارزش دارند.
لینک مقاله در هآرتس انگلیسی:
https://www.haaretz.com/
|
|