پایان قصه ما نیست دشت لاله پوش
Sun 16 10 2022
طاهره بارئی
و این قصه ماست
دویدن به دنبال «زن بودن » خود
در سنگلاخ ها
تا ستیغ ها
بر کوره راههای «مرگ رو»
تبعیدیان زنجیر به پا
زنجیر به سر، به گردن
که طلوع هر سَحَر رشته اش از نو می بافت
برای نرسیدن تنظیم شده بودند فاصله ها
برای در جا زدن در آه ها
برای نفس نفس زدن
کم آوردن هوا
هنگام بازخوانی ِ داستان ِ«میان من و زن بودن»
ما فقط می خواستیم به خودمان برسیم
خودمان باشیم
دست روی شانه خودمان بزنیم
مطمئن شویم از زنده بودن مائی
که «سایه »اش را سپرده بودند دستمان
زمان، به اثبات «بودن» م گذشت
در دادگاه هائی که منطق ش مرا نمی شناخت
زمان ما بریده بریده بود و الکن
لال میشد
از اصابت الفبای سخت
اینهمه قساوت برای تسلط به نهر آب؟
متهّ گذاشتن به روی رود
جنگیدن با دریا؟
بسیج کور در برابر چشمان باران؟
این قصه ماست
نَشت کردن به پای ریشه ها
جوانه ها
افروختن ِحالت در دستها و کمر ها
شکفتن این دشت لاله زار
قصه ماست
|
|
