دراین گفتگو هر دو بر تبعیض اتنیکی و جلوه های گوناگون آن در ایران تاکید کرده و از اهمیت به رسمیت شناختن و جستجوی راه حل های آن سخن گفتند. همچین هردو بر ضرورت پایان بخشیدن سیاست های آمرانه اسیملاسیونی مبنی بر یکدستی فرهنگی ایران و جایگزینی آن با چندگانگی فرهنگی و اتنیکی تاکید کردند. با این همه مهرداد درویش پور بیشتر بر حفظ یکپارچگی دمکراتیک ایران که در گرو رفع تبعیض اتنیکی است تاکید داشت و ایدئولوژی های واگرایانه اتنیکی وقومی را نظیر ناسیونالیسم آمرانه و افراطی راه حل مناسب ندانسته و از تهدید های بالقوه آن برای دمکراسی تاکید داشت، عباس ولی بر برسمیت شناختن حق تعیین سرنوشت ملل همچون بخشی از گفتمان دمکراسی تاکید داشت. درمقابل، درویش پور تئوری حق تعیین سرنوشت ملل را همچون حقی به رسمیت شناخته شده جهانی مرتبط با سرزمین های استعمار شده و یا تحت اشغال خوانده و تعمیم آنرا به گروه های اتنیکی مسئله برانگیز دانسته و برآن بود ایدولوژی های واگرایانه قومی و سیاست های مرتبط با آن از جمله فدرالیسم قومی الزاما به رفع تبعیض اتنیکی منجر نمی شود. با این همه هر دو بر ضرورت گفتگوی مشترک بین همه گروه های سیاسی و روشنفکران و کنش گران مدنی برای دستیابی به راه حلی مشترک به جای دامن زدن به تعصبات، خصومت ها و پیشداورهای دو سویه که به گسترش تنش اتنیکی منجر خواهد شد تاکید داشتند.