از نیمه راه
Sat 27 11 2021
لقمان تدین نژاد
آنکه از گستره‌ی علفزار،
با دریا دریا شقایق
رقصان در نسیم،
رو بر می‌گرداند
از بلندی‌های دور،
پوشیده از برف
و مفتونِ خطای دید خویش
بدنبال شبحی می‌دود
تا آنسوی دیوارِ آغلِ مخروبه
به ناگزیر با خارپشت‌ها هم لانه می‌شود
بر بستری از پِهِن
میان کِرم‌های قهوه‌یی
و فرآیند دگردیسی را می‌آغازد
تا به مگسی تبدیل شود:
ربّ‌النوعِ پشّه‌ها
آنکه پاره رخت خویش بر می‌دارد
بیرون می‌شتابد از صومعه
و راهبان را برجا می‌نهد
در تنهایی‌های باشکوه خویش
در محاصره‌ی بلندی‌های پوشیده از برف،
به دنبال ته مانده‌ی سفره‌ی کُنتی سنگدل،
با سگانِ قریه رو به رو می‌شود
و از روستاییان صدقه می‌گیرد:
نان خشکیده و پنیر کَپَک‌زده
در یک لا قبای خویش،
تا ابد سرگردان می‌شود در جهان،
و ناشناس جان می‌سپارد
در صحرای خوارزم
بی هیچ مراسم تدفینی
در عطش یک واپسین نگاه
به رُهبانانِ آشنا
و برف‌های بلندی‌های دور
بی‌مقدار لاشه‌ی او،
خوراک کَرکَس‌ها و کفتارها،
و استخوان‌هایش عبرت کاروانان،
گواهی بر بیداد کویر،
گسترده تا دورترین آفاق
لقمان تدین نژاد
آتلانتا، ۲۷ آبان ۱۴۰۰۱
۱۸ نوامبر ۲۰۲۱
|
|
