عصر نو
www.asre-nou.net

خیابان


Sun 15 11 2020

شهریار حاتمی

new/shahryar-hatami1.jpg
حجم سکوت تو چنان سنگین است
که گاه می خواهم زیر و رویت کنم
و از لابلای سنگریزه هایت
و از میان غلظتِ سیاهِ قیرِ چسبناک ات
تمامی فریادهای تاریخ کشورم را
بیرون بکشم
تا صدای هم نوعان ام را به گوش ها برسانم
مگر نه این است که "تنها صداست که می ماند"؟

نمی دانم، آن روزها که موشک های عراقی
سینه ات را شکافتند
آیا کسی توانست
صدای فریاد دادخواهیِ نسل ها را
از زیر آن حجم سنگین، بشنود؟

به من بگو
چند قرن است
که فریاد ها را
همانند خونِ سرخ خیابانی ها
در لابلای سنگریزه ها و قیر
پنهان کرده ای؟

به من بگو
تا کی نسل ها باید پای بر تو بکوبند
تا کی باید بر صحنه ی نمایش تو
دست در دست یکدیگر
آواز رهایی سر بدهند
و سرنوشتشان را در دفتر خونینِ تو رقم بزنند؟
به من بگو
کی سکوت ات را خواهی شکست؟

حیرت نکن
دیوانه نیستم که با تو سخن می گویم
در این جنگلِ پر هیاهو
گوشِ شنوایی نمی یابم
تا فریادم را بشنود
با تو حرف می زنم
با تو که حجم سنگین ات پر است از فریاد
پر است از صدای ضربات سهمگین گام های هم نوعانِ من
و پر است از خون
با تو دردِ دل می کنم
با این امید که شاید
مثلِ همان روزهای جنگ
وقتی دوباره موشک ها سینه ات را شکافتند
بتوانی
در آینده ای که از همین امروز به تاریخ پیوسته است
در جایگاه شاهد
بی ترس و اضطراب
شهادت بدهی

استکهلم
آبان ۱۳۹۹
شهریار حاتمی