سرود پنجم
برای سعیدی سیرجانی
Sat 18 07 2009
جهان آزاد
بالا بلند ِ عاشق،
فریاد وار مرد!
اسطوره ی زمینی انسان؛
سلام!
یک کهکشان،
سلام!
زیبایی بهار نثارت باد!
تحسین روزگار نثارت باد!
اینسان که در گذرگه تاریخ
جانانه سرکشیدی و
برخاستی،
تشریف آفتاب
نیز،
برقامت غرور تو کوته
نشسته ا ست!
آه این ردای مخملی آتش
میراث دیر سال سیاوش
برشانه ات
چه کبکه ای دارد
مردا،
بزرگ مردا!
دیر آشنای دردا!
یکتای پهنه های نبردا!
نامت در این سکوت
چون بانگ رعد دبدبه ی دارد!
یاد تو ذهن ساده ی یاران را
طاووس می کند!
ودشنه ی خیالت
خواب حرامیان را
کابوس!
دالاس جهان آزاد