به یاد رفیق دکتر علی صادقی (کاک ابراهیم)
Mon 4 03 2019
باقر مرتضوی
در کمال تأسف شنیدیم که قلب پُرشور همرزم سالیان ما، على صادقى (كاكابراهيم )، دهم اسفند ۱۳۹۷ در بيمارستانى درسوئد، برای همیشه بازایستاد. اگرچه از بیماری او آگاه بودیم ولی مرگ كاك ابراهيم براى همه آنانى كه او را ازنزديك و دورمى‌شناختند بسیار سنگين بود. این غم برای ما که ساليانی درازبا او همرزم و همسنگربوديم و طعم خوش پیروزی و تلخِ شکست را به اتفاق چشیده بودیم، دردناک تر بود.
على درسال ١٣١٥ در روستای چکنه از توابع قوچان، دريك خانواده فرهنگی ترک تباربدنيا آمد. تحصیلات دبيرستان را درمشهد به پايان رساند و در سال۱۳۴۲ برای ادامه تحصيل راهى سوئیس شد. او در دانشگاه شهرلوزان تحصیل کرد و سرانجام در رشته فیزیک فارغ‌التحصیل گردید. پس از آن به فرانسه رفت و در رشته‌ی فیزیک اتمی دکترا گرفت.
علی در تمامی این سال‌ها از سیاست دور نماند. و به قولی با گامهای استوار همیشه رو به پیش داشت. همین روحیه بود که او را دردوران نوجوانى به صفوف سازمان جوانان حزب توده ایران سوق داد. او در ايام تحصيل در فرانسه نیز نه تنها در صفوف حزب توده ایران، بلکه به عنوان یکی از کادرهای فعال آن، در ميان دانشجويان عضو كنفدراسيون فعال بود. در سال ۱۳۴۳ در خيزش جوانان و كادرهاى حزب توده، همراه زنده ياد پرويز نعمان عليه رهبرى حزب توده از حوزه فرانسه شورش كرد و در همان سال يعنى آذر ماه سال ۱۳۴۳ بعنوان نماينده فرانسه در تشكيل سازمان انقلابى نقش برجسته‌اى بازى نمود. على در اولين كنفراس سازمان در تيرانا، پایتخت آلبانی، شركت مستقيم داشت، و تقریباً در تمامی نشست‌های اساسی سازمان انقلابی در خارج به عنوان نماینده حضوری فعال داشت. در سال ۱۳۴۵ همراه گروهی از اعضای سازمان انقلابی جهت فراگیری شیوه جنگ پارتیزانی به کوبا اعزام شد. در بازگشت از کوبا جهت آموزش‌های سیاسی و نظامی همراه گروهی راهی چین شد تا از نزدیک با تحولات چین توده‌ای آشنا گردد و به قولی برای چشیدن مزه گلابی، آن را گاز زند.
دکتر صادقی روشنفکر تیپیکی بود که از زنده‌گی مرفه‌ای که در اختیار داشت، دست شست و در سال ۱۳۴۷ برای کمک به جنبش خلق کرد همراه رفقایش از راه ترکیه به آن دیار شتافت تا به گروه زنده‌یاد ملاآواره بپیوندد. او می‌توانست مثل خیلی‌ها در رفاه کامل زندگی کند ولی این کار را نکرد و به خاطر آرمانهایش راه دیگری انتخاب نمود؛ راه خدمت به زحمتکشان، دمکراسی و آزادی. او صادقانه به راهی که پیش گرفته بود، باورداشت. بهروزی زحمتکشان آرمانش بود و تا واپسین لحظه‌های عمر بدان باور داشت.
علی از جمله آن رزمندگانی بود که در کنار سیاست به ادبیات نیز عشق می‌ورزید. گاه خود نیز شعری می‌سرود. و یا شعری از دیگران، به ویژه لاهوتی زمزمه می‌کرد؛
سر و رویی نتراشیده و رخساری زرد
زرد و باریک چو نی...
علی صادقی تصویری تیپیک از یک روشنفکر انقلابی بود. از آن انقلابیونی که در قرن نوزدهم زیاد دیده می‌شدند؛ وظیفه‌شناسی صادق و داوطلب برای خطرناک‌ترین وظایف تشکیلاتی.
او بی‌نهایت ساده می‌زیست. تواضع او نه از سر ادا و اطوار که از فضلش سرچشمه می‌گرفت. با تمام این صفات، کاک ابراهیم عمیقاً فردی تشکیلاتی بود. عاشق طبقه کارگر بود. بدون اغراق می گفت؛ تنها آرمان، آرمان پرولتاریاست و برای رسیدن به این آرمان تشکیلاتی لازم است. تشکیلات و آرمان پرولتاریا آن خونی بود که در رگهایش همیشه و در همه حال جریان داشت.
علی در همان سال‌های پیش از انقلاب معتقد بود هر کاری که ما می‌کنیم و اگر به آن اعتقاد داریم، باید برای به اجرا درآوردنِ آن در ایران، به میان زحمتکشان برویم و حزب کمونیست ایران را درآنجا ایجاد کنیم. بدین خاطر در تابستان سال ۱۳۵۴ خود برای عملی کردن نقطه‌نظراتش پیشقدم شد و از راه افغانستان به ایران رفت. متأسفانه در مرز افغانستان دستگیر شد و بلافاصله زیر شدیدترین شکنجه‌های ساواک قرار گرفت. ولی هیچگاه اسرار سازمانیش را لو نداد و لب از لب نگشود. او را به مدت ۲۶ ماه در سلول انفرادی نگه داشتند. سرانجام با خیزش توده‌های مردم و گشودن درهای زندان در بهمن سال ۱۳۵۷ از زندان نظام شاهنشاهی آزاد شد.
علی در کنفرانس چهارم سازمان انقلابی در اردیبهشت ۱۳۵۸ که در تهران برگزار شد، جزو هیئت مسئولین پنج نفره سازمان انقلابی انتخاب شد و هم چنین در دیماه همان سال در کنگره اول حزب رنجبران در شمار اعضای دفتر سیاسی آن انتخاب گردید. او تا زمان مرگ در رأس این سازمان فعالیت کرد و انتشار نشریه رنجبر را با تمام توان به پیش برد.
او بعد از هجوم رژیم جمهوری اسلامی به سازمانها و احزاب مترقی در سال ۱۳۶۱ اجباراً به کردستان رفت و از آنجا مبارزه‌اش را علیه جمهوری اسلامی ادامه داد. کاک ابراهیم در کنگره دوم حزب رنجبران در شهریور ماه ۱۳۶۳ به عنوان مسئول دفترسیاسی حزب رنجبران ایران انتخاب شد. در این دوره بود که همراه رفقای همنظرش به جمعبندی از فعالیت سه ساله حزبش پرداخت و آن را به نقد کشید. علیرغم تلاش فراوان، در کردستان فعالیتش برای نزدیکی و همکاری با نیروهای انقلابی به ثمر ننشست ولی علی هم چنان با سماجت خاص خویش در این راه، از تکرار این حرف لاهوتی که "چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است" خسته نشد و به آرمانِ کمونیستی‌اش وفادار ماند.
فقدانش را به همسر، دختر و یارانش تسلیت می گویم .
یادش گرامی باد
باقر مرتضوی
۱۳ اسفند ۱۳۹۷
|
|