عصر نو
www.asre-nou.net

مصاحبۀ برنامۀ "دموکراسی امروز" با وزیر امور خارجۀ ونزوئلا

مصاحبۀ برنامۀ "دموکراسی امروز" با وزیر امور خارجۀ ونزوئلا

ترجمۀ مسعود یاوری
Sat 2 02 2019

پیرامون وقایع اخیر در ونزوئلا، طی چند روز گذشته برنامۀ "دمکراسی امروز" مصاحبه ای را با وزیر امور خارجۀ ونزوئلا، معاون سابق ریاست جمهوری و داماد رئیس جمهور فقید چاوز، کورخه آریزا ( Jorge Arreaza) ترتیب داده است که خلاصه ای از آنرا به فارسی ترجمه کرده و ارائه می دهیم.

امی گودمن ( ا. گ.) :اوضاع اقتصادی ونزوئلا دچار بحران سرسام آوری شده است که موجبات اصلی این بحران کاهش شدید قیمت نفت و تحریم های وسیع ایالات متحده می باشد. بر طبق گزارش صندوق بین المللی پول، میزان تورم این کشور در سال گذشته یک میلیون درصد بوده است. گزارشات بسیاری از کمبود دارو و غذا فرا می رسد. بیش از سه میلیون نفر از سال 2015 کشور را ترک کرده اند، که سازمان ملل آنرا " بحران بی سابقه ای از مهاجرت " در آمریکای لاتین اعلام کرده است. با شدت گرفتن بحران سیاسی، رئیس جمهور ونزوئلا نیکلاس مادورو برای کمک به مذکراتی در جهت صلح با مخالفان، به سازمان ملل متوسل شده است (بخشی از این مصاحبه قبل از وقایع اخیر در ماه ژانویه صورت گرفته است) . دراین هفته وزیر امور خارجه کورخه آریزا، با دبیر کل سازمان ملل در نیویورک گفتگویی داشته است.

در روز پنچ شنبه، فرصتی دست داد تا مصاحبه ای با کورخه آریزا وزیر امور خارجه داشته باشیم. ایشان مقام معاونت ریاست جمهوری را از سال 2013 تا 2016 عهده دار بوده است. اینجانب مصاحبه را با چنین سوالی آغاز کردم:

- آیا شما معتقد هستید که در ونزوئلا، کودتایی در شرف وقوع است؟

کورخه آریزا ( ک.آ.): مطمئنا. شما آدمی را می بینید که هیچکس در ونزوئلا او را نمی شناسد. از مردم کوچه و خیابان راجع به شخصی به نام "خوان گائیدو" سوال کنید. متوجه خواهید شد که هیچ کس چیزی از او نمی داند. چنین شخصی به وسیلۀ ایالات متحده به عنوان رئیس جمهور جدید علم شده است. خود او تا هم اکنون که شما در حال مصاحبه با من هستید، هنوز اعلام موجودیت نکرده است.این خبر توسط پمپئو اعلام گردیده و آلماگرو دبیر کل سازمان کشور های آمریکایی که اهل اروگوئهاست به همراه با دیگر روسای جمهور او را به عنوان رئیس جمهور اعلام کرده اند. آنها در صدد شدت بخشیدن به درگیری سیاسی در ونزوئلا هستند و به نیرو های مسلح فشار می آورند که بر ضد مادورو موضع بگیرند. چرا که بدنبال راه اندازی کودتایی در کشور هستند و بدنبال آن قصد دارند جنگی در ونزوئلا براه بیندازند. امری که هرگز بوقوغ نخواهد پیوست.

ا.گ. : در مورد نقش ایالات متحده در یک صدا کردن مخالفین مادورو بیشتر توضیح دهید.

ک.آ. : آنها مخالفین را فرماندهی کرده و دستورات از جانب آنها صادر می گردد. مخالفین بدون اجازه و کسب تکلیف حداقل از طرف وزارت امور خارجۀ آمریکا، آب هم نمی خورند. خود آنان به این امر معترفند. آنها علنا اظهار می دارند "ما باید با سفارت و یا با وزارت امور خارجه مشورت نماییم". آنها شخصیت ها ئی مستقل، خود گردان، غیر وابسته نیستند.

علی رغم همۀ اینها، رئیس جمهور درصدد است که با آنان تماس گرفته و با مخالفین دمکرات بر سر میز میز مذاکره بنشیند. البته نه با مخالفین تندرویی که دست به تظاهرات خشونت آمیز زده و مردم را زنده زنده می سوزانند. این راهی است که رئیس جمهور در پیش گرفته ، حال آنکه جان بولتون توئیت می فرستد و پمپئو اعلامیه صادر می کند که مادورو رئیس جمهور مشروع نبوده و او را قلدرمنشانه غاصب این مقام اعلام می کنند. این جز کودتای دیگری بر علیه ونزوئلا نمی تواند باشد.

ا.گ.: در مورد کاربرد کلمۀ "غاصب" توضیح بیشتری بدهید. به نظر می رسد که شما از طرحی برای سرنگونی سخن به میان می آورید، که در شرف وقوع است. چه وقت گائیدو ، رئیس مخالفین در مقام ریاست مجلس نمایندگان، اعلام کرد که مادورو یک "غاصب" است ؟

ک.آ.: منظورم اینست که آنها قانون اساسی ونزوئلا را تفسیر به رای کرده و اذعان می کنند که انتخاباتی که طی آن تقریبا ده میلیون ونزوئلایی واجد شرائط شرکت کرده و 6 میلیون برگه از آرا به نفع مادورو صادرشده است، هرگز برسمیت نمی شناسند.

ا.گ.: آیا آنان انتخابات را تحریم کردند؟

ک.آ.: بله، نه تنها آنان که دولتهای واشنگتن، بوگوتا، لیما و سانتیاگو نیز انتخابات را تحریم کردند. همگی اینها دولت های نئو لیبرال آمریکای لاتین هستند که سه ماه قبل از انجام انتخابات، یعنی زمانی که تنها تاریخ برگزاری آن اعلام شده بود، آنرا جعلی خوانده و اعلام کردند که نتایج آن را به رسمیت نخواهند شناخت. آنها کاندیداهای احتمالی مخالفان را تحت فشار قرار دادند که نامزدی خود را اعلام نکنند وهنگامی که تعدادی از آنان کاندیداتوری خود را اعلام کردند، با اعمال فشار از جانب دولت ها مجبور به کناره گیری یا انصراف گردیدند. حال آنکه آنها مدعی هستند بدین علت که انتخابات تقلبی بوده است پس رئیس جمهوری نیز وجود ندارد. لذا رئیس مجلس نمایندگان باید بر جایگاه مقام ریاست جمهوری قرار بگیرد. تمامی این دولت ها هم صدا با واشنگتن از این تز حمایت می کنند.

ا.گ.: در نوامبر گذشته، جان بولتون، مشاور امنیت ملی ایالات متحده مدعی شد که ونزوئلا، یکی از کشورهای " سه گانه استبداد" است. در دسامبر گذشته رئیس جمهور مادورو، جان بولتون را متهم به طراحی توطئه ای برای حمله به ونزوئلا نمود. جناب وزیر ممکن است توضیح بیشتری در این مورد و بخصوص در مورد این اصطلاح " سه گانه استبداد" بدهید؟ این اصطلاح مرا به یاد اصطلاح " محور شرارت" جرج دبلیو بوش می اندازد.

ک.آ.: بله این مشابه همان " محور شرارت " است، چنین اصطلاحی یاد آور زبان دوران جنگ سرد است. یاد آور تاریخ دوران سیاه نیکسون و مک کارتی و چقدر چنین برخوردی در قرن بیست ویکم بی معناست. باید به کشور های مستقل احترام گذاشت. چرا که این کشورها حق دارند الگوی رشد خود، الگوی دموکراتیک خود را داشته باشند. دولت آمریکا و به خصوص جان بولتون با وسواسی که بر علیه رئیس جمهور مادورو به خرج می دهد، در پشت هر اتفاقی قرار دارد که در ونزوئلا روی می دهد. آنها در چهارم اوت گذشته تا یک قدمی ترور مادورو با استفاده از بهپاد پیش رفتند.

ا.گ.: این اولین موردی بود در تاریخ که برای ترور رهبر یک کشور از بهپاد استفاده می کردند. در چهارم اوت گذشته، در جلوی کاخ دادگستری، مادورو مشغول سخنرانی بود که بهپادی ظاهر شد. بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟

ک.آ.: بعد ناگهان بهپاد منفجر شد.

ا.گ.: آیا شما هم آنجا حضور داشتید؟

ک.آ.: نه من آنجا نبودم.اما جمع کثیری از وزیران، نیرو های ارتش و مقاماتی از دیگر بخش های حکومتی حضور داشتند. دو بهپاد فرستاده بودند که هدایت کنندگان آنها در کلمبیا آموزش دیده بودند. این اطلاعات را ما به دولت کلمبیا تسلیم کردیم. حتی مشخصات محلی که آنها اموزش دیده بودند، اشخاص درگیرو اسم مآموران مهاجرتی که به آنها اجازه داده بودند به ونزوئلا بیایند. ما اطلاعات نشست افرادی را که در میامی گرد آمده و بخشی از این توطئه محسوب می شدند به دولت ایالات متحده دادیم ، اما هیچگونه ترتیب اثری مشاهده نکردیم..

ا.گ.: قبل از آن در ماه آوریل، مایک پنس معاون رئیس جمهور در اجلاس آمریکای لاتین در لیما خاطر نشان کرد، باید اقدامات عملی بیشتری برای منزوی کردن نیکلاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا، انجام شود. به نظر شما ابراز توجه خاص پنس، بولتون و پمپئو در این مسئله از کجا سرچشمه می گیرد؟

ک.آ.: همانطور که می دانید پنس، علاوه بر آنکه فردی بسیار مذهبی است یک دست راستی افراطی نیز محسوب می شود. او حساسیت شدیدی نسبت به انقلاب ونزوئلا دارد .

آنها در پی استقرار دموکراسی درکشور ونزوئلا هستند. اما کشور ما دارای نظام دمکراتیک است. در عرض بیست سال ما 25 همه پرسی برگزار کرده ایم . انتخابات ریاست جمهوری ما در 1998، 2000، 2004، 2006، 2009، 2012، 2013 و 2018 برگزار شده است. منظورم این است که پایبندی مردم ما به دموکراسی ، نه به دلیل نص صریح قانون اساسی که می گوید باید رئیس جمهور، اعضای مجلس، شهردارها، استاندارها انتخابی باشند بلکه به این دلیل که جامعۀ ما براساس شورا های محلی و کمون ها سازمان دهی شده است.

ونزوئلایی ها هر بند دموکراسی را اجرا می کنند. ما دسترسی به آموزش را توده ای کردیم، آموزشی که تا قبل از انقلاب در اختیار بخش خصوصی بود. ما دسترسی به مسکن را مردمی کردیم، که آن نیزتا پیش از انقلاب در اختیار ثروتمندان بود. ما دسترسی به بهداشت را همگانی کردیم. ما هم اکنون در سراسر کشورپزشک داریم، قبلا آنها از کوبا آمده بودند، اما هم اکنون تمامی آنها ونزوئلایی هستند. در هر محله ای یک دکتر وجود دارد. لذا ما حقیقتا در پی ایجاد یک دموکراسی ریشه ای هستیم. ، دموکراسی که ریشه اش در بین توده ها گسترده شده است. اینها همان اقداماتی است که نفرت آنها را بر می انگیزد. آنها نمی خواهند که چنین دستاوردهایی در کشورهای امریکای لاتین انجام پذیرد.

ا.گ.: اکنون می خواهم در مورد تحریم ها و اثراتی که بر اقتصاد ونزوئلا دارند، صحبت کنم. هنری کی سینجر، سیاست مدار سالخورده آمریکایی که هنوز هم بالسویه از طرف دموکرات ها و جمهوریخواهان مورد مشاوره قرار می گیرد. نیم قرن پیش گفته بود که قصد دارد اقتصاد شیلی در دوران آلنده را به زوزه بیاندازد. اعمال نیم قرن تحریم اقتصادی بر علیه کوبا و عملکرد این فشار اقتصادی یا به عبارت بهتر ترور اقتصادی بر علیه ونزوئلا ، چگونه است؟ در ماه نوامبر، سرویس مطالعاتی کنگره در دولت ترامپ خلاصه ای از تحریم های اعمال شده بر روی ونزوئلا را منتشر کرده و اظهار داشت که موج گسترده تری از تحریم ها در راه است. اما گزارش در عین حال خاطر نشان می کرد که " اگر چه تحریم های سخت تر می تواند بر دولت ونزوئلا تاثیر گذار باشد، اما هم چنین می تواند نتایج منفی ناخواسته ای هم به بار آورد. به همین دلیل تحلیل گران نگران بودند که اعمال تحریم های سخت تر بتواند وضعیت مردم را، از جهت کمبود مواد غذایی، دارو، افزایش فقر و مهاجرت های توده ای وخیم تر نماید. بسیاری از گروه های فعال در ونزوئلا مخالف شدت بخشیدن به تحریم ها بودند. حال با توجه به اینکه این سخنان از آن رئیس جمهور ونزوئلا نیست بلکه سخنان سرویس مطالعاتی کنگرۀ آمریکاست . می توانید توضیحات بیشتری در مورد این تحریم بدهید؟

ک.آ: مردم ونزوئلا از این منظرکه این به اصطلاح تحریم ها اقداماتی سازمان یافته و یک جانبه است که توسط شورای امنیت سازمان ملل به تصویب نرسیده، رنج می برند. این تصمیمات توسط یک کشور و به طور یک جانبه برای تحمیل محاصره اقتصادی بر ونزوئلا اتخاذ شده است. وارد کردن دارو برای ما تبدیل به یک معضل شده است. ما توانایی استفاده از دلار را به عنوان ارزی برای تبدیل نداشته و به ناچار باید ارز خود را تبدیل به یورو نماییم. یکی از ضرر هایی که ناشی از همین تبدیل است، برای تامین دو سال واردات واکسن اطفال و داروهای معالجۀ ایدز کفایت می کند. برای آنکه به صورت تقریبی آماری در این زمینه ارائه بدهم، ضرر ناشی از این به اصطلاح تحریم ها در طول بیش یک سال، مبلغی مازاد بر 2000 میلیون دلار بوده که اقتصاد ما ناچار به تحمل آن بوده است.

ا.گ.: اینها تحریم هایی است که آشکارا اعمال می شود، آیا در مورد ونزوئلا تحریم های پنهانی هم وجود دارد؟

ک.آ.: مسلما، این تنها آن بخش از تحریم هاست که به صورت رسمی اعمال می شود. در حالی که اعمال فشار بر روی شرکت هایی که با ونزوئلا کار نکنند امری است که رسما اعلام نمی گردد برای نمونه آنها "شرکت سیتگو" را که متعلق به ونزوئلاست تهدید کرده و اجازه نمی دهند بر آیند سود حاصل از فعالیت این شرکت را برای سرمایه گذاری بر روی غذا و دارو، به کشور خود بازگردانیم.

ا.گ.: لطفا جهت روشنگری مردم، راجع به "شرکت سیتگو" توضیح بیشتری بدهید.

ک.آ: سیتگو شرکتی است متعلق به شرکت ملی نفت ونزوئلا که برای سالیان متمادی است در آمریکا فعالیت دارد.

ا.گ.: این همان شرکتی است که سوخت ارزان قیمت برای گذران زمستان سرد، در اختیار مستمندان ایالات متحده قرار داده است؟

ک.آ.: ما هنوز هم قصد داریم چنین برنامه ای را ادامه دهیم . اما بیشتر سود سالانه را ما باید بتوانیم به کشور باز گردانیم. این سود هم اکنون در یکی از بانک های آمریکا بلوکه شده و در اروپا نیز بیش از 1600 میلیون یورو، ارزی که به شرکت کارگزار سیتگو به نام یوروکِیلیر( Euroclear) تعلق دارد بلوکه شده است. به چه دلیل؟ به دلیل اعمال تحریم ها.

ا.گ.: شما در سخنان تان به روسیه اشاره ای داشته اید. دو روز پیش وزیر امور خارجۀ روسیه نگرانی کشور خود را در مورد دخالت های آمریکا در ونزوئلا اعلام داشت. در صورت امکان اهمیت این گفتۀ لاوروف را با توجه به اینکه در دسامبر گذشته، روسیه دو بمب افکن بلاک جک با توانایی تجهیز به سلاح اتمی را به عنوان بخشی از مانور مشترک آموزشی به ونزوئلا فرستاده است، باز نمایید.

ک.آ.: می دانید روسیه از 16 سال پیش دوست کشور ونزوئلا بوده است. ما معتقدیم که جهان علاوه بر ایالات متحده، دارای قطب ها و مراکز متعددی است. ایالات متحده بیست سال قبل همکاری نظامی خود را با ما متوقف نمود. هم اکنون ما در زمینه نظامی با روسیه همکاری داریم. نکته جالب توجه اینجاست که همین هواپیما هایی که امسال وارد کشور شدند، درسال 2013 هم آمده بودند اما آن زمان نه اتفاقی رخداد و نه توجهی را بر انگیخت. اما امسال طوری به این رویداد برخورد می شود که انگار ما در پی بمباران ایالات متحده هستیم. می بینید که چقدرفکر احمقانه ای است. این حق طبیعی ماست که با روسیه، چین و یا کشور دیگری در جهان همکاری داشته باشیم.

ا.گ.: شما شاهد سیل پرواز به خارج از کشور هستید. کمیسیون عالی امور پناهندگان سازمان ملل، بحران مهاجرت ونزوئلایی ها به خارج از کشور را "بی سابقه" خوانده است. طبق برآورد سازمان ملل، حدود سه میلیون ونزوئلایی از سال 2015، کشور را ترک و دو میلیون نفر دیگر امسال ترک وطن خواهند کرد. حدود یک میلیون نفر در کلمبیا، یک میلیون و نیم در پرو زندگی می کنند و کشور هایی چون اکوادور، آرژانتین، شیلی، پاناما، برزیل، نیز تعداد زیادی ونزوئلایی در خود جای داده اند. جناب وزیر خارجه آریزا، آیا درست است که آمار گریز مردم از ونزوئلا تا بدین حد بالاست؟

ک.آ: نه، صحیح نیست. می دانید چه تعداد کلمبیایی در ونزوئلا زندگی می کنند؟ 6 میلیون نفر. از دیگر کشورها نیز میزان مهاجرت به کشور ما پایین نیست. پرویی ها بیش از یک میلیون، اکوادوری ها بیش از یک میلیون، به علاوه اسپانیایی ها، ایتالیایی ها، پرتقالی ها و عربها نیز جمعا حدود دو میلیون نفر را تشکیل می دهند. البته کاملا طبیعی است که هم اکنون ما شاهد مهاجرت به خارج باشیم چرا که ما در محاصره قرار گرفته ایم. چرا که پیدا کردن دارو، پیدا کردن بعضی از اقلام غذایی دشوار است. چرا که روند رشد تورم بسیار بالاست و نرخ تبدیل ارزبطور دائم منجر به کاهش ارزش پول ما می شود. ولی این نارسایی ها ناشی از اقدامات مقامات یا تصمیمات بانک مرکزی نیست، این ها ناشی از وب سایت هایی است که در میامی فعال هستند. نرخ تبدیل ارز ملی یعنی ارزش یک دلار یک روز قبل از ادای سوگند توسط مادورو فقط 1000 بولیوار بود، روز پس از ادای سوگند یکباره نرخ تبدیل ارز دو برابر شد. یعنی ارزش یک دلار معادل 2000 بولیوار شد. امری که جز دلائل سیاسی، هیچ منطق اقتصادی در پشت آن قرار نداشت. دست هایی در کار است که از ارز بر علیه توده های مردم ما بهره برداری می کند. اما ما نگران چنین مهاجرتی هستیم، اگر چه تمامی این سه میلیون مهاجر ونزوئلایی نیستند. شاید یک میلیون نفر از آنها ونزوئلایی باشند. بیشتر آنهایی که به کشورشان بر گشته اند کلمبیایی های مقیم کشور ما بوده اند. تقریبا همۀ مهاجرین به کلمبیا رفته اند. ما خواستار بازگشت همگی آنان به ونزوئلا هستیم. این خواستۀ ماست که کلمبیایی ها و ونزوئلایی هایی که به کلمبیا رفته اند همگی به کشور باز گردند.

ا.گ.: اما اقتصاد؟ تورم در سال گذشته بیش از یک میلیون درصد بوده است. بیشترین میزان در تمام جهان.

ک.آ.: این رقمی است که صندوق جهانی پول اعلام کرده، درست نیست. میزان تورم تقریبا ده برابر کمتر از این مقدار مقدار اعلام شده است. ما با مسئلۀ بس دشواری روبرو هستیم. این تورم از خارج به کشور القا شده و عامل آن وب سایت های خارجی و جنگ اقتصادی است که هم اکنون بر علیه ونزوئلا در جریان است. طبیعی است که بخشی از آن نیز ناشی از اقداماتی باشد که ما هم در کشور انجام داده ایم. همۀ اینها شرایط را برای مردم بسیار دشوار نموده است.

ا.گ.: آیا معتقد نیستید که تا حدی در ارتباط با کمبود های غذایی و دارویی، دولت شما یعنی دولت مادورو، مسئولیت وضعیتی را که به وجود آمده است، برعهده دارد؟

ک.آ.: طبیعی است که نارسایی هایی در عملکرد ما وجود داشته باشد، همان گونه که عملکرد دولت آمریکا یا دولت دیگری چون دولت آرژانتین بی نقص نیست. طبیعی است که ما مسئولیت اعمال خود را می پذیریم اما نکته اساسی اینجاست که اکثریت مشکلات ما ناشی از جنگی اقتصادی است که بر علیه ما راه اندازی شده است. علارغم تمام این مشکلات، ما در موقعیت بهتری نسبت به 2016، قرار داریم. کمبود غذا و دارو کاهش یافته است. نرخ بیکاری به زیر 6 درصد رسیده و در زمینه های دیگر پیشرفت هایی حاصل شده است. طی این مدت حتی یک مدرسه، دانشگاه و بیمارستان را تعطیل نشده است. ما پزشکان کوبایی را اخراج نکرده ایم چرا که خود را متعهد می دانیم از مردم خویش حمایت نماییم. ظرف چهار سال گذشته ما بیش از 200500 مسکن برای مردم خود احداث کرده ایم. تمامی این سرمایه گذاری ها علی رغم تحریم ها و محاصرۀ اقتصادی گه بر علیه ما اعمال شده به سر انجام رسیده است.

ا.گ.: بگذارید که راجع به دیدگاه حقوق بشر و سازمان غیر حکومتی فورو پنال ( Foro Penal) از شما سئوال کنم. این سازمان در گزارشی که اخیرا ارائه داده است، نیروهای امنیتی ونزوئلایی را متهم به بازداشت و شکنجۀ پرسنل نظامی به جرم توطئۀ بر علیه دولت کرده است. گزارش مدعی است که :" برخی از بازداشت شدگان در معرض فشار هایی در حد شکنجه قرار گرفته اند تا اطلاعاتی در مورد توطئه علیه دولت ارائه دهند".

ک.آ: این یک جنگ روانی است که بر علیه ونزوئلا راه انداخته اند. بدون تردید تعدادی ازافراد بازداشتی کسانی هستند که در کودتای سال گذشته جهت سرنگونی رئیس جمهور شرکت داشته اند. اما بضرس قاطع هیچیک از این افراد شکنجه نشده اند. چنین وقایعی مربوط به ونزوئلای قرن بیستم است، زمانی که در کشور شکنجه رایج بود و هرهفته دانشجویان را در خیابان ها به قتل می رساندند. در کشور ما سرکوب مخالفین امری بدیهی بود که خوشبختانه با انقلاب بولیواری تمام اقدامات اینچنینی متوقف شده و دیگر رخ نمی دهد. اما این سازمان های غیر دولتی مزدور هستند که مجبورند هر آنچه را سازمان توسعۀ بین المللی و دولت امپریالیستی آمریکا برای آنها دیکته می کنند باز گو نمایند.

ا.گ.: قصد دارم سوالی راجع به دیگر رهبران کشور های آمریکای لاتین از شما بپرسم. شما از طرفی با ژائیر بولسونارو، رئیس جمهور افراطی و دست راستی برزیل طرف هستید که با رئیس جمهور آرژانتین، مائوریسیو ماکری پیرامون مخالفت با دولت ونزوئلا به مذاکره می نشیند. و از سوی دیگر رئیس جمهور جدید مکزیک ، آندرس مانوئل لوپز اُبرادور را دارید که در مخالفت با دولت شما با کشور های دیگر هم آوا نشده است. اما ابتدا در ارتباط با اتحاد ماکری- بولسونارو و همدستی آنها با ایالات متحده، صحبت کنید.

ک.آ.: همانطور که گفتم، آمریکای لاتین همانند یک شرکت است، یک شرکت بسیار بزرگ که ترامپ مدیر عامل آن محسوب می گردد و دیگر روسای جمهور که جملگی تاجر تشریف دارند، نقش مدیران داخلی او را بر عهده دارند. هرکدام از این تجار در پی آن هستند که از مدیر عامل ترفیع بگیرند. ازاین نقطه نظر است که آنها باید فرامین او را اجرا نمایند. بنابراین وقتی که به آنها دستور داده اند که باید مادورو را منزوی کرده و دولت او را برسمیت نشناسند، طبیعی است که آنها مطابق دستور اربابشان که در واشنگتن مستقر است، در جهت سرنگونی مادورو تلاش نمایند. مسلما به دلیل وجود فردی افراطی و دست راستی همچون بولسونارو، ما نگران برزیل هستیم. دوباره فاشیسم به عنوان پدیده ای که فکر می کردیم از تاریخ آمریکای لاتین رخت بر بسته است، در برزیل ظهور کرده است. این مرد از زنان، سیاه پوستان و هم جنسگرایان نفرت دارد. او یک نژاد پرست تمام عیار است که از ونزوئلایی ها متنفر است و ستایشگر دیکتاتوری نظامی پیشین در برزیل است. ما نگران برزیل هستیم.

ا.گ.: حال توضیح دهید که نظرتان راجع به اَملو ( رئیس جمهور جدید مکزیک آندرس مانوئل لوپز اوبرادور) و موضعش نسبت به ونزوئلا چیست؟

ک.آ.: من باور دارم که رئیس جمهور جدید مکزیک محق است. ما می بایست به یکدیگر احترام گذاشته و پایبند اصول و قوانین بین المللی باشیم. پیوستن هر دولتی به سازمان ملل او را موظف می کند به مسایل داخلی دیگر کشورها با دیده احترام بنگرد، به برابری دولت ها باور داشته باشد و به این امر بدیهی واقف گردد که حق ندارد در امور داخلی دیگر کشور ها مداخله نماید. عملکرد ایالات متحده منطبق بر این اصول پایه ای نیست. این کشور به عراق حمله کرد در حالی که هم اکنون رئیس جهمور ترامپ از حمله به عراق اظهار تاسف می کند. این تاسف ناشی از بدتر شدن اوضاع در آن کشور که به مراتب از زمان صدام حسین اسفناک تر شده است. چنین داستانی عینا در لیبی تکرار می شود.

ا. گ.: ما شاهد تکرار وقایع گذشته با شباهتی باورنکردنی هستیم. جرج دبلیو بوش یا هم پالکی هایش، اصطلاح " محور شرارت " را در سال 2002 باب کردند تا به بهانه آن به عراق حمله نمایند. اینک ایالات متحده در حالی در مورد " سه گانۀ استبداد" سخن می گوید که تشابهات میان عراق و ونزوئلا که عبارت است از سه حرفِ ن، ف، و ت یعنی نفت کاملا عیان است و جالب اینجاست که نام اصلی حمله به عراق را "عملیات آزاد سازی مردم عراق" نامیده بودند که سه حرف اول آن واژه نفت را می ساخت. ( Operation Iraqi Liberation یا بطور خلاصه OIL) اما هنگامی که متوجه شدند که مخفف آن کلمۀ "نفت" را می سازد، به ناچار تغییرش دادند. اما نظرتان دربارۀ تمرکز ایالات متحده بر روی کشور هایی در دنیا که از لحاظ منابع غنی هستند، چیست؟

ک.آ: من کاملا اطمینان دارم اگر ما در ونزوئلا تنها موز داشتیم، هیچ کدام از این مداخلات صورت نمی گرفت. اما ما نفت داریم. گاز، طلا، نقره ، بوکسیت، آهن و آب داریم. ونزوئلا کشور بسیار غنی و ثروتمندی است. به همین دلیل آنها در پی حاکمیت دوباره بر کشور، به شیوۀ قبل از سال 1998 هستند. آنها قصد دارند بر روی منابع ونزوئلا کنترل کامل داشته باشند. نیاز آنان به این منابع برای غلبه بر مشکلات ساختاری سرمایه داری در ایالات متحده دلیل اصلی آنان برای سرنگونی مادورو می باشد.

ا.گ.: فکر می کنید وقوع کودتای احتمالی در ونزوئلا به چه صورت خواهد بود؟

ک.آ: اولا، کودتا نمی تواند جامه عمل بپوشد چرا که ما موظف به پاسداری از قانون اساسی و دفاع از امنیت ملی هستیم تا مردم در آرامش زندگی نمایند. عملکرد نیرو های نظامی نیز هم راستا با قانون اساسی است. در نتیجه آنها حامی رئیس جمهور قانونی ونزوئلا، نیکلاس مادورو هستند. مسلما بدون هیچ شک و شبهه ای کودتا اتفاق نخواهد افتاد. اما آنچه که در خیال به ثمر رساندن آن هستند، کشاندن گروهی از نظامیان به نفی ریاست جمهوری مادورو است و پس از آن بدون توجه به مفاد قانون اساسی، آدمی تازه از راه رسیده همچون گائیدو را به عنوان رئیس جمهور علم کنند تا در نهایت بتوانند بر شرکت نفت ونزوئلا مسلط گردند. اما نکته اینجاست که شما تنها به مسئلۀ نفت اشاره کردید در صورتی که آنها در صددند به همۀ شرکت ها و تمام منابع کشور مسلط گردند. آنها باور دارند که این اهداف دست یافتنی هستند در حالی که ممکن است چنین نقشه هایی در کشور دیگر قابل اجرا باشد اما پیاده آن در ونزوئلا آرزویی دست نا یافتنی است.

ا.گ.: همین الان دیدم که سناتور فلوریدا، مارکو روبیو توئیت کرده است: "ما باید از همۀ نظامیان ونزوئلایی که حمایت خود از قانون اساسی را اعلام نموده و گائیدو را به عنوان رئیس جمهور مشروع به رسمیت شناخته اند، حمایت نماییم."

ک.آ.: این به اصطلاح نظامیانی که از گائیدو حمایت می کنند نه در ونزوئلا که در پرو زندگی می کنند. ویدئویی که شب گذشته از این به اصطلاح نظامیان در تلویزیون پرو پخش شد. به احتمال قوی ناشی از پولی است که به دولت پرو پرداخت شده تا این ویدئو را پخش نمایند.

ا.گ.: اجازه دهید در مورد آزادی مطبوعات از شما سئوالی بپرسم. در دسامبر گذشته، "روزنامۀ ال ناسیونال" با قدمتی 75 ساله، آخرین شمارۀ خود را منتشر کرد. این آخرین و پر تیراژترین روزنامۀ مخالفان بود که در کشور به چاپ می رسید. کمیتۀ حمایت از روزنامه نگاران گزارش داد که بستن روزنامه بدلیل، محدودیت هایی بود که دولت بر سر دسترسی به روزنامه اعمال کرده بود. به گزارش همین کمیته، بیش از بیست نشریه به دلیل اعمال محدودیت های دولت در چاپ خبر، تعطیل شده اند. ناتالی ساوتویک ( Natalie Southwick) از کمیتۀ مزبور، می گوید:" ناپدید شدن نسخه های چاپی روزنامۀ ال ناسیونال، آخرین قربانی دولت ونزوئلا ، نتیجه مبارزۀ روز افزون دولت برای خاموش کردن صدای مطبوعات منتقد و محدود نمودن رسانه های مستقل در کشور است".

ک.آ.: به بینید قبل از بروز مشکلات و معضلات اقتصادی، دولت برای واردات کاغذ یارانه پرداخت می کرد. ولی هم اکنون روزنامه های خصوصی باید کاغذ مورد نیاز روزنامۀ را خودشان وارد نمایند. در واقع گران شدن کاغذ گریبان ال ناسیونال را گرفته است. اما این روزنامه هنوز به طور اینترنتی منتشر می شود، شبکه های اجتماعی از قبیل گوگول و توئیتر را بگردید. جملۀ " مرگ بر مادورو " ( Matar a Maduro) و یا (Maldito Madru) را جستجو کنید آنوقت تمام روزنامه ها، کانال های تلویزیونی و ایستگاهای رادیویی مخالفان را خواهید یافت. حدودا 70% رسانه ها در ونزوئلا که خصوصی هستند، مخالف دولت بوده و در ترغیب مردم به وقایع کنونی کوشا هستند. این رسانه ها متعلق به خانواده های ثروتمند هستند. همان خانواده هایی که به طور سنتی در ونزوئلا قدرت را در تصاحب خود داشته اند. این هم بخشی از همان سناریویی است که در صدد ترویج این نظر است که در ونزوئلا آزادی بیان وجود ندارد.

آ.گ: اما در مورد بستن ده ها روزنامه چه می گوئید؟

ک.آ: این خبر بری از واقعیت است. ال ناسیونال به این علت ورشکست شد که تیراژ آنها در حدی نبود که کفاف واردات کاغذ را بدهد. بنابراین بودجه کافی برای انتشار روزنامه نداشتند.

ا.گ.: برای مخاطبین غیر ونزوئلایی، شما داماد چاوز و وزیر امور خارجۀ مادورو، انقلاب بولیواری را چگونه تصویر می کنید؟ لطفا شمه ای از تاریخ آن بگویید.

ک.آ: تاریخ انقلاب بولیواری ، روندی است به سوی استقلال، بازگرداندن حقوق مردم به خودشان، تضمین دسترسی همگانی به خدمات بهداشت و سلامت، آموزش و پرورش، مسکن، فرهنگ و هویت ملی . این است انقلاب ونزوئلایی ، مردمی کردن سراپای جامعه، همگانی کردن واقعی حقوق بشر، سرمایه گذاری درآمد ناشی از فروش نفت و باقی منابع طبیعی کشور به نفع مردم، اینها اهدافی است که ما برای اجرایی کردن آنها تلاش می کنیم. به قول آبراهام لینکن، این هدف ما و این مقصود ماست. انقلاب بولیواری این است.

اما از این رو که این منابع از دست ایالات متحده و برخی دیگر خارج شده است، آنها در صدد سرنگونی چاوز بر آمده و اکنون رئیس جمهور مادورو را هدف قرار داده اند. رئیس جمهور مادورو خواهان مذاکره با رئیس جمهور ترامپ است. شاید از این طریق بتوان برخی از مشکلات را حل کرد. من مطمئنم که در ملاقاتی رو در رو، نتایجی بدست خواهد آمد و پاره ای از توافق ها حاصل خواهد شد تا زمینه همزیستی فراهم گردد. اما امکان فراهم کردن چنین ملاقاتی اصلا مهیا نیست. من حتی نتوانستم قرار ملاقاتی با پمپئو که مقامی چون وزیر امور خارجه را دارد یا حتی با هیچ مقامی از وزارت امور خارجه داشته باشم. آنها خواهان هیچگونه گفتمانی با مقامات ونزوئلایی نیستند. همۀ این ها تنها یک معنا را بازتاب نمی دهد، نداشتن پرنسیپ؟ *******

ا.گ: طرح آخرین سئوال در مورد دادگاه جنایی بین المللی است. در ماه سپتامبر، آرژانتین، کانادا، شیلی، کلمبیا، پاراگوئه، و پرو از این دادگاه در خواست کردند که در مورد ونزوئلا تحقیق نماید. سازمان دیده بان حقوق بشر این اقدام را مثبت ارزیابی کرد. مطابق گزارش دیده بان حقوق بشر، در دو سرکوبی که توسط دولت در سال 2014 و 2017 صورت گرفته ، نیرو های امنیتی ونزوئلا به طور هدفداری به مخالفان تعدی کرده و برخی از آنها را شکنجه کرده اند. نیرو های امنیتی بین آوریل و جولای 2017، 5400 نفر را بازداشت و آنها به شدت مضروب کرده و با وسایلی چون شوک برقی، ایجاد خفگی، تعدی جنسی و دیگر روش های وحشیانه مورد شکنجه قرار داده اند".

ک.آ.: این هم بخش دیگری از همان سناریوست. شما سابقۀ تضییع حقوق بشر در ونزوئلا را با آرژانتین، برزیل و هریک از دیگر کشور های نامبرده مقایسه کنید. شیوه آنها فریب دادن ارگان های بین المللی و تحریک آنها برای حمله به ونزوئلا است. ما در بی صبرانه در انتظار ورود میشل باچله ، دبیر اول کمیتۀ حقوق سازمان ملل به ونزوئلا هستیم .

ا.گ.: منظورتان میشل با چله، رئیس جمهور سابق شیلی است، که خودش هم در گذشته قربانی شکنجه بوده است؟

ک.آ.: بله همین طور است. پرزیدنت مادورو از ایشان دعوت به عمل آورده تا به ونزوئلا بیایند و وضعیت را با چشم خود مورد ارزیابی قرار بدهند. کاملا روشن است که این نمایش نیز بخشی از همان مبارزه ای است که بر علیه ونزوئلا در جریان است. حداقل آنست که این دولت های دست راستی امروز یا فردا رفتنی هستند اما این انقلاب ونزوئلا است که پا بر جا خواهد ماند.

آ.گ.".: دلیل ظهور موج جدید حکومت های دست راستی در آمریکای لاتین، به استثنای مکزیک را، در چه می بینید؟

ک.آ.: مکزیک، بولیوی، نیکارگوئه و کشورهای حوزه کارائیب دارای حکومت هایی مردمی هستند. دراروگوئه نیز دولتی مترقی در راس امور قرار دارد. اما این موج بخشی از یک چرخه است.

باید اذعان کنم که تمام توجه ایالات متحده بعد از یازده سپتامبر، به سوی خاورمیانه متمایل شده و آنها تمام بودجه و منابع خود را در آن ناحیه متمرکز کردند. ایالات متحده ناگهان به خود آمده و دید که دولت های مترقی در آمریکای لاتین به اکثریت رسیده اند. مقامات آمریکا در صدد بر آمده برای این معضل چاره ای بیاندیشند. بنابراین باید بر علیه زلایا در هندوراس که خواهان روی کار آمدن دولتی مترقی بود کودتا کرده و در تمام کشورهای دیگر نیز از کاندیدا های دست راستی حمایت کنند. باید بر این امر تاکید نمایم که تا بحال موفق عمل کرده اند. اما مردم آمریکای لاتین همۀ این وقایع زیر نظر دارند و آنها هستند که این شرایط را تغییر خواهند داد. آنها این اوضاع را تغییر خواهند داد از آن رو که این حق توده هاست که در آمریکای لاتین به حاکمیت برسند .

بخش دوم دیدگاه آریزا بعد از اعلام حمایت آمریکا از گائیدو به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا:

باید دقیقا بررسی کرد که تا چه حد مسئولیت وضعیت بد اقتصادی در ونزوئلا ، به گردن تحریم هایی است که آمریکا اعمال کرده است. بسیاری از مردم از اثر ویرانگر تحریم های آمریکا بر روی اقتصاد ونزوئلا با خبر نیستند. به طور مثال ، سیتگو( Citgo) شاخه ای از صنایع نفت ونزوئلا، که در آمریکا قرار دارد، به دلیل اعمال تحریم ها، قادر نیست درآمد حاصل از فروش محصولاتش در آمریکا را به ونزوئلا باز گرداند. این به معنای آنست که ونزوئلا از دستیابی به درآمد حدود یک میلیارد دلار در سال، محروم شده است. با وجود تحریم ها امکان تامین مالی مجدد وام های خارجی که اقدام منطقی هر کشوری در رویارویی با معضلات شدید اقتصادی می باشد، از ونزوئلا گرفته شده است. اعمال تحریم ها، هرگونه تراکنش مالی موسسات مالی آمریکایی با ونزوئلا و شرکت ملی نفت آن کشور ( PDVSA) را ممنوع کرده است. هم چنین تحریم ها شدیدا هر شرکت و یا موسسه ای را از معامله با ونزوئلا بر حذر داشته است. لیستی 70 نفره از مقامات رسمی ونزوئلایی ممنوع المعامله شده اند.این همه منجر به این شده که دولت ایالات متحده و به خصوص وزیر خزانه داری استون منوچیان دست به تحقیقات مفصلی زده و با راه اندازی گردهمایی هایی متشکل از نمایندگان کشور های ژاپن، اروپا و آمریکای لاتین، هر شرکتی را که کوچکترین رابطه ای با ونزوئلا داشته باشد، مشخص نماید. او شرایطی را به وجود آورده که هیچ کس در دنیا جرات معامله با ونزوئلا را نداشته باشد. همۀ این ها به مفهوم محاصرۀ اقتصادی تمام عیار ونزوئلا می باشد.

آمریکا از چند دهه قبل اقتصاد این کشور نفت خیز را آماج محدودیت های خود قرار داده بود. از همان زمانی که دوره ریاست جمهوری هوگو چاوز در 1999، آغاز گردیده بود. در نوامبر امسال جان بولتون، کشور های کوبا، نیکارگوئه و ونزوئلا را " سه گانه استبداد" نامید. به گزارش نیویورک تایمز، مقامات دولت ترامپ با هدف سرنگونی دولت قانونی مادورو، نشست های محرمانه ای را با افسران یاغی ارتش تشکیل دادند. ایالات متحده از رئیس جمهور فقید ما، فرمانده چاوز تصویری از یک دیکتاتورِ سوسیالیست را ساخته و از کودتای نظامی که در سال 2002 بر علیه چاوز صورت گرفت و از تمام خرابکاری ها در صنایع نفت کشور حمایت کرده است . تمام این وقایع بدین علت اتفاق می افتد که دولت ونزوئلا در پی هدف و آرمان جدیدی است و در نظر دارد برای ساختن یک جامعۀ دموکراتیک الگوی نوینی ارائه دهد، الگویی نو که آنرا سوسیالیسم قرن جدید می نامد. ونزوئلا کشور مستقلی است و خود را در این امر محق می داند.

اما برگزیدگان حاکم و صاحبان قدرت در ایالات متحده ، آمریکای لاتین را حیات خلوت خود به حساب آورده و در پی تحمیل الگوی خود بر سایر کشورهای منطقه هستند. آنها می خواهند که روسای جمهور این کشورها سوداگرانی همچون رئیس جمهور آمریکا باشند.

ما در پی ساختن جامعۀ خود با معیار های جدیدی همچون برابری برای تمام شهروندان ، برخورداری همگان از بهداشت و سلامت، آموزش و پرورش، مسکن و فرهنگ هستیم و پر مبرهن است که این معیار ها خوشایند برگزیدگان حاکم در ایالات متحده و کشورهای اقمار آن در منطقه نمی باشد. آنها در صدد منزوی ساختن دولت ونزوئلا هستند.

اما این مبارزه ای دشوار برای دولت ونزوئلا است. رئیس جمهور مادورو بدنبال یافتن هرگونه راه حلی از راه گفتگو است. سال گذشته دولت وارد مذاکره ای با مخالفین در جمهوری دومینیکن شد. این مذاکرات به ابتکار رئیس جمهور دومینیکن و نخست وزیر سابق اسپانیا، رودریگرز زاپاترو، آغاز شد. اما علی رغم آنکه دو طرف به توافقی دست یافتند، نمایندگان مخالفین با دستوری که از وزارت خارجۀ آمریکا دریافت کردند، از امضای توافق سرباز زدند. در انتخاباتت اخیر چند حزبی که برای انتخابات نام نویسی نکردند، حالا مدعی اند که در انتخابات تقلب شده و می گویند که مادورو رئیس جمهور ما نیست. همۀ این ها بخش هایی از یک کودتاست که توسط دولت ایالات متحده تشویق و تامین مالی می شود.

کوبا و بولیوی علی رغم جهت گیری کشور های عضو سازمان کشور های آمریکایی (OAS)، از دولت مادورو حمایت کرده اند. در این میان رئیس جمهور جدید مکزیک، آندرس مانوئل لوپز اوبرادور ( آلمو ALMO) موضع بسیار مهمی اتخاذ نموده است. او از موضع گروه لیما ( شامل آرژانتین، برزیل، کانادا، شیلی، کلمبیا، کوستاریکا، گواتمالا، هندوراس، پاناما، پاراگوئه، پرو و مکزیک ) که قانونی بودن دولت مادورو را به زیر سئوال می برد، حمایت نکرده و اعلام داشت که "ما در مسایل داخلی کشور های دیگر مداخله نمی کنیم و همچنین مایل نیستیم که حکومت های دیگر در مسایلی که مربوط به مردم مکزیک می شود دخالت داشته باشند". این کشور بسیار مهم در آمریکای لاتین که دارای بیشترین مرز مشترک با آمریکا می باشد نه تنها می خواهد که به ونزوئلا کمک کند بلکه درصدد کمک به نیکاراگوئه، کوبا و دیگر کشور ها نیز می باشد. به نظر می رسد این همان خط مشی است که دولت های دیگر نیز باید در پیش گیرند. در آمریکا گفته می شود که روسیه در انتخابات و مبارزات انتخاباتی ترامپ دخالت داشته، امری که به نظر من نه صحیح است و نه اتفاق افتاده است. اما همین ایالات متحده هر روز و هر ساعت در امور داخلی ونزوئلا، کوبا ، نیکاراگوئه و همۀ کشور های آمریکای لاتین دخالت می کند. لذا این چه روشی است که کاربرد آن از جانب روس ها پسندیده نیست ، اما از جانب آمریکائیان قابل قبول است.