بیانیه اتحاد بین المللی به مناسبت اول ماه مه
Mon 30 04 2018
سال دیگری گذشت و در آستانه ورق خوردن برگی دیگر از سالنامه کارگری هستیم؛ سالنامه ای که با اول ماه مه، روزجهانی کارگر آغاز می شود، به رغم زاد روز و یا هجرت و یا رستاخیز پیامبران ادیان مختلف و یا روز استقلال کشور خاص و یا روزهای مشابه دیگر، روزی به راستی جهانی و از آن طبقه ای جهانی است. طبقه ای که فراسوی مرزها، هویت های ملی، مذهبی، نژادی و تفاوت فرهنگی، با کار خویش، ثروت و سرمایه می آفریند و تداوم زندگی اجتماعی را در عصر جدید امکان پذیر می کند. اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران در برابر سرمایه و نماد مبارزه علیه سرمایه داری جهانی و برای برپایی جهانی است که روند کار، روند بهره کشی انسان از انسان نباشد و تولید ثروت برای رفاه همگانی انجام شود و نه با هدف سود و انباشت سرمایه. اول ماه مه، به همه کارگران جهان و همه کسانی که نظام سرمایه داری را برنمی تابند و برای جهان دیگر و بدون استثمار انسان از انسان مبارزه می کنند، خجسته باد.
در ایران، اول ماه مه امسال در شرایطی آغاز می شود که رژیم اسلامی سرمایه ، قدم در آستانه چهل سالگی عمر ننگین و پلشت خویش گذاشته است. سرمایه داری ایران تحت حاکمیت نظام اسلامی، فقر و فلاکت هولناکی بر طبقه کارگر و اکثریت مردم تحمیل کرده است و همه شواهد حاکی است که رژیم جز قطور کردن این پرونده سیاه چیز دیگری در دستور کار ندارد.
حداقل دستمزد کارگران برای سال جاری را، یک میلیون و صد هزار تومان تعیین کرده اند در حالی که هزینه متوسط خانواده حتی طبق آمارهای رسمی حدود پنج میلیون تومان است. وزیر کار حکومت اسلامی بی شرمانه و عوام فریبانه از افزایش 130 درصدی حداقل دستمزد نسبت به تورم سخن می گوید و سعی می کند که این واقعیت را پرده پوشی کند که حداقل دستمزد اعلام شده، هزینه زندگی حتی 10 روز خانوار کارگری را تامین نمی کند و اکثریت نزدیک به اتفاق کارگران زیر خط فقر بسر می برند. و بدتر آنکه بسیاری از کارگران به ویژه درکارگاه ها و واحد های خدماتی کوچک، همین حداقل دستمزد را نیز در یافت نمی کنند و برای زنده مانندن مجبورند با دستمزدی پایین تر از نصف حداقل رسمی مزد کار کنند.
بیکاری ابعاد هولناک یافته است و هر روز نیز بر شمار بیکاران افزوده می شود. در حالی که آمارهای دروغ و دست کاری شده دولتی ازنرخ 12 درصدی سخن می گوید، آمار واقعی حداقل دو برابر این میزان است و بر اورد می شود که شمار بیکاران 5 تا 7 میلیون نفر است . کمتر خانواده ای می توان یافت که با معضل بیکاری روبرو نباشد، به ویژه جوانان، نا امید از یافتن کار، آینده ای روشنی در پیش روی خود نمی بینند.
خصوصی و یا اختصاصی سازی ها و و پیش برد سیاست های نئولیبرال، چیزی از امنیت شغلی باقی نگذاشته است. حدود 90 درصد از کارگران با قراداد های موقت و سفید امضا و یا بدون قراردارد به کار مشغولند و هر لحظه در معرض اخراج و بیکاری بسر می برند. همزمان با قطع و یا کاهش خدمات رفاهی عمومی و از جمله کالا سازی آموزش وپروش و بهداشت و درمان، کارگران و زحمتکشان مجبورند که هزینه استفاده از این خدمات را با درامد ناچیز خود بپردازند و یا بطور کلی از دسترسی به آن محروم بمانند .
بیش از نیمی از صنایع و واحد های تولیدی بصورت نیمه تعطیل در آمده اند و یا پایین تر از ظرفیت، به فعالیت ادامه می دهند. کارفرمایان و دولت به عنوان بزرگترین کارفرما، بالا کشیدن دستمزد ناچیز کارگران و یا تعویق چندین ماهه در پرداخت دستمزد ها را آسان ترین راه مواجهه با مشکل می ببینند؛ چون دیواری کوتاه تر از دیوار کارگران نمی یابند. با رکود بخش مسکن، کارگران ساختمانی در ابعاد میلیونی با معضل یافتن کار و تامین حداقل شرایط زندگی دست و پنجه نرم می کنند.
جهل و نادانی و اتخاذ سیاست های نادرست وغیر کارشناسانه توسط رژیم، به تخریب اسف بار و بعضا جبران ناپذیرزیست محیطی منجر شده است. بحران آب، مشکل ریزگردها، تخریب جنگلها ، آلودگی هوا، و خشک شدن دریاچه و تالاب ها ادامه زندگی میلیون ها نفر از جمعیت کشور را با خطر جدی روبرو کرده است .
اکنون "فروپاشی" و "بن بست" بیش از هر مفهوم دیگری بیان گر اوضاع اقتصادی و سیاسی در ایران است. اقتصاد ایران در حال فروپاشی است. سیستم بانکی ورشکسته است، بسیاری از صنایع، شرکت ها و واحد های تولیدی در بحران عمیق و درآستانه ورشکستگی کامل بسر می برند . و از لحاظ سیاسی، رژیم اسلامی در بن بست گریز ناپذیر دست پا می زند. مشکل فقط این نیست که رژیم، راه حل و سیاست اقتصادی معین برای برون رفت سرمایه داری بحران زده ایران ندارد، بلکه این است که حتی اگر چنین راه حل و و سیاستی نیز داشته باشد ، به دلیل فساد، اختلاس و دزدی ساختاری نمی تواند آن را اجرایی کند.
تداوم شرایط موجود ، منجر به کاهش بازهم بیشتر سطح زندگی کارگران، معلمان، زحمتکشان و افزایش تعداد بیکاران و تخریب بازهم بیشتر محیط زیست و گسترش فقر و فلاکت و انواع ناهنجاری های اجتماعی ، چون تن فروشی، اعتیاد و از هم گسیختگی خانواده ها خواهد شد. این چشم اندار وضعیتی است که در اول ماه مه سال آینده نیز با آن مواجهه خواهیم شد، مگر آنکه طبقه کارگر بطور قدرتمند و در ابعاد سراسری برای تغییر بنیادی اوضاع موجود به میدان بیاید.
مبارزه شجاعانه و طولانی هزاران کارگر هفت تپه و کارگران فولاد اهواز و پیش از آنها مبارزه کارگران هپکو و آذراب در اراک و نیز صدها اعتصاب و تجمع اعتراضی توسط کارگران، بازنشستگان و معلمان در سال و سالهای گذشته نشان می دهد که جنبش کارگری، این پتانسیل و توانایی را دارد که اوضاع موجود را به چالش بگیرد و به عنوان بزرگترین نیروی اجتماعی برای تغییر به پا به میدان بگذارد. هماهنگی بین مبارزات و اعتراضات کارگران، معلمان ، باز نشستگان ، پرستاران و برقراری پیوند بین این مبارزات با مبارزه دانشجویان ، زنان و و نیروهای برابری طلب و آزادی خواه، رمز موفقیت برای تغییر اوضاع کنونی است.
خیزش سراسری دی ماه از بستری سر برافراشت که اعتصاب ها و تجمع ها و راهپیمایی های کارگران، معلمان و باز نشستگان، فراهم اش کرده بود. خیزش دی، در بنیاد خود، خروش و فریاد آزادی، نان و کار توسط محرومان و تهیدستان بود. رژیم اسلامی اگر چه با سرکوب وکشتار و زندان، توانست این حرکت اعتراضی را کنترل و خاموش کند، اما شبح دی همچنان در سراسر کشور در گشت و گذار است؛ فضای سیاسی در ایران بعد از دی، چنان تغییر یافته است که اکنون حتی مقامات حکومتی نیز از خطر زوال و فروپاشی نظام ، در صورت عدم رسیدگی به "وضعیت بد اقتصادی مردم" سخن می گویند. زمینه ها و ریشه این خطر یعنی وضعیت اقتصادی غیر قابل تحمل را رژیم حتی اگر بخواهد نیز نمی تواند بهبود بخشد. بنابراین حکومت اسلامی، نا توان از به راه انداختن چرخ های سرمایه داری بحران زده ایران، تنها چاره را همچنان سرکوب و بگیر و ببند می داند. خیزش دی اما نشان داد که سرکوب هر اندازه خشن و افسار گسیخته ، دارای محدویت است و نمی تواند مانع اعتراض و بر خاستن مردمی باشد که جان شان به لب رسیده است.
طبقه کارگر ایران می تواند در ابعاد سراسری و متشکل ادامه دهنده راهی باشد که خیزش دی آغازگرش بود: به چالش گرفتن، اعلام کیفر خواست، و بر پا خواستن علیه کلیت اوضاع اقتصادی و سیاسی در سطح سراسری. تنها در این حالت است که اول ماه مه سال آینده را در شرایط دیگر و با امید به فردای بهتر جشن خواهیم گرفت.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
اول ماه مه ۲۰۱۸
info@workers-iran.org;
www.workers-iran.org;
www.etehadbinalmelali.com
https://twitter.com/IASWIinfo