برای کُردان ِ دلاور ِ آفرین شهر ِ عفرین
که انگاری دل ِ دلاوری و داد ِ دادگریشان
از دل ِ شاهنامه برون آمده اند
آفرین شهر ِ عفرین
خروش بر غُرش ِ شِکافهای زمین
آفرینیان ِ عفرین را بر بامهای برجا مانده
و دامن ِ کوهپایه های پایداری می کشاند
تا هچنان در پی ِ جنگ و گُریز
چنگ ِ بر گذار ِ چند سد ساله
در همان پاشنه گشتانده شوند
انگاری دل ِ دلاوری ِ شاه ِ نامه ها گشوده
داد ِ دادگری و پهنه ی پهلوانی
زمینیان را در ژرفای داوری فرا می خوانند
تا بام ِ بامداد ِ فردا را فریاد
گلوله های گِرداب ِ گلو را بانگ گردانند
دیوان ِ الله از هوا و زمین
بمب های بشکه ای و تیرهای تیره روزی را
بر جان و روان ِ عفرینیان
دل ِ دلاوری ِ ایرانیان فرو می ریزند
تا کام ِ آفرینیان را ناکام در پوشش ِ چشم بندی
این گیتی ِ سراسر خاموش ِ فراموش
که به گسستگی چشم دوخته اند
در خاموشی، فراموشی برگُزیند
تا گیسوان ِ بلوت (بلوط) بافته ی عفرین
چونان دختران کوبانی
راز ِ ماندگاری ِ جنگل ِ درحت بانو را
بر گستره ی پراکندگی ِ ماد ِ مادر
گریه را ترانه ی تندیس ِ تنهایی گرداند
عفرین جان
نفرین بر همه ی گذشتگان،
جنگ ِ چالدران* و اکنونیان باد
که جان و بام ِ مردمان ِ ایرانشهر را
به تاراج بُردند تا اسلامستان ِ الله را
از گِرداب ِ گسستگی سیراب گردانند
تا برایندش آن شاه ِ جوان ِ سرگشته
میان ِ میدان ِ ایرانیان و اسلامیان
بر سوگ پارگی ِ مان ِ ماد ِ مادر
خنده بر لبانش نشانده نشود
آنان دیوان و تُرکتازان ِ فرمانران ِ الله
هرآنچه از خود نباشد
آتش پرست، دین برگشته و بی دین
به نیستی ِ هیچستان آن امام ِ حزب الله
در گذار ِ باد، پرتاب می کنند
نفرین به آنانی باد، که
من، تو و او را بر هر کجای ناکجایی
در سراشیبی ِ فرود کشانده اند
تا آبستان ِ فرودگاه فلامینک ها را شورزار
میانرودان و آبستان ِ کارون را
با خشکسازی و ترکتازی
تازیانه بر اندام ِ زاگرس
گِربادهایِ ریزگرد ِ درشتخوار
هر زایشگاه ِ زاینده ای را زاینده بدرود
بیابان ِ نینوای بی نوا گردانند
بدینسان آفرینان ِ «شیرآهن کوه»
اوستا خابور، آرین میرکان و ...
هر تن چونان تهمینه ی بی تهمتن
تن پشت ِ تن بر تانگ پُرشتاب
آن را به گور ِ نیستی پرتاب
خود را به گوهر ِ هستی
نگین ِ نگاه ِ نگارستان
بر گستره ی گیتی نگین گردانیدند
دختران ِ بلوت بانو
با چشمانی کهکشانی
از راز ِ ترانه ی تندیس ِ دریا
تا رنگین کمان ِ پردیس ِ آمو دریا
گیسوان ِ بدخشانی چونان آبشار ِ اه
بر روی شانه هایشان شانه می نوا زنند
آنگاه پرش ِ نگاهشان
تیراژه ی ترکش ِ تن های تاخته می گردد
بانگ فریادهایی بلند، بام ِ دیوان ِ الله را
بر زمین پرتاب می کنند
تا پاپ فرانسیس، جام ِ زهر ِ ترسای را سر کشد
کاپ ِ کَشتار ِ دو میلیون ارمنیان و کِردان را
با بوسه ای سیاه بر پیشانی ِ تُرکتازی اردوغان
پاداشت ِ گفتار و کردار ِ کفتار نشاند
تا بوی گنداب ِ گسستگی آدمیان را
با هزار دستان ِ جرج سوروس
دادِستانی از قرآن گردانند
بدینسان پس ِ بهمنی دیگر
کُردان ِ گُرد ِ همیشه به آفرین
پای پایداری و مان ِ ماندگاریشان را
پس ِ خروش ِ خیزش ِ نوین ایرانزمین
مام ِ مادر در ژرفای شگفتی پرواز گرداند
تا آزادی و آبادی بر مایان روی گشاید
پرهای پراکندگی، پروانه ی پردیس
پهنه ی ایران ِ مادر، ایرانشهر
آهوی آرزو، شهر ِ جشنها
خیزش ِ نوین روز ِ نوروزی
پیدایش ِ فرهنگشهر ِ پیروزی
به آن کهکشان ِ شیری شیر رساند.
بیستم اسفند ماه 2556 ایرانی
بازدهم مارس 2018 ترسایی
گوتنبرگ- سوید
سُروده ای از آبتین آیینه
برگرفته از دفتر ِ آماده ی چاپ ِ واپسین شکست
_____________________
* نگین ِ نگاه به جنگ ِ چالدُران است؛ نخستین نبرد میان ِ شاه اسماعیل صفوی و سُلطان سَلیم عثمانی در نزدیکی شهر ِ چالدُران، شمال باختری ایران ۲۳ اوت ۱۵۱۴ترسایی (میلادی) رخ داد؛ برایند ِ آن جنگ، پیروزی ِ سپاهیان ِ عثمانی بر سپاه صفوی بود که بخش های بزرگی از کردستان از ایران جدا گردید.