بازگشت
Mon 17 10 2016
آی چشمهای ماتْ بر افقِ دیوارها،
بنگرید
گونه ها، از رازی افروخته
از آفتابِ آسمانی باز،
مردمکهایش زبانه می کشند
چه آسان می خندد
بگمانم درخلوتِ کوه
گلی بوییده، دیداری کرده، لبی بوسیده
آی وسوسه های پر شور، به آتش کشید
ورنه زمستانِ تن را هیچ آتشی گرم نمی کند
بنگرید
چه سبکبال می آید
دامنِ ابر صد پاره
نی، زبان گشوده
خون، یخ شکسته
ماهیِ تمنا بر دیوارِه ی رگ دم می کوبد
آی معدنهای عشق
چشمه بجوشید
دل افسردگان را تیمار کنید
بنگرید، فاتحانه می آید
نمی دانم از کدام اوج
دامنی پر از نرگس چیده
آه . . . .
صخره ای در ژرف می لرزد
و حسی ناشناخته
از دیدارش
سینه را از آرزویی دیرینه
با درد می آمیزد.
آتلانتا اکتبر ۲۰۱۶
divanpress.com
|
|
