" رامشگرانِ مرثیه‌هایِ سیاه "
Mon 1 02 2016
جهانگیر صداقت فر
شاعرانِ خلق‌هایِ بی فرجام
خنیاگرانِ سرگشته در غریبیِ غربتِ خویش اند
که به لحنِ ناله‌ی هیهات
ز حنظلایِ حنجره
نوحه ساز می‌‌کنند .
ملال ،
دلهره ،
افسوس و ملامت
غریوِ لغاتی مکررند
در قصایدِ غرایِ مرثیه
که داغمرگِ رسالتِ نسل‌ها را
ز بلندای درد
فریاد می‌‌کنند .
شاعرانِ تعهّد،
ز دیرگاه
در عزلتِ مجالِ گم شده در مه‌ِ ادوار
روایتِ عمر‌های حرام شده را در جریده‌ی تاریخ
با آیه‌های تلخِ تعزیت
ثبت کرده اند .
***
آیندگان !
در عرصه‌ی عصرِ شما
روزی فراز خواهد آمد
اما
که شعر
شادیانه‌ی پیکِ آشتی ست
و دیوانِ چامه سرایان تهی از کلامِ قهر و دریغایی ست.
در آستانِ هر سرودِ هلهله ما را به یاد آرید
و سخن تلخی‌ِ دفترِ ما را ببخشایید .
*********
جهانگیر صداقت فر
تیبوران - ۲۴ دسامبر ۲۰۱۴
|
|
