ن ـ کامیار
اشکهایم
Mon 18 05 2015
به مادری داغدیده ویدای عزیز در سوگ رامین نماد فهم و شکیبایی و همراهی
اشکهایم را
به آسمان می سپارم
تا با وزش تند بادها
به آن سو روانه گردند
و برسند
به خانه رامین
تا مثل قطره های باران
روی گلهای کنار عکس رامین
بنشینند
******
بوسه هایم را
از فراز ابرها
سوی تصویرش
روانه می کنم
رویش را می بوسم
******
آتش فروزان درون قلبم را
به خورشید می سپارم
تا با تابش انوار زرینش
شعله ای را برساند
برای روشن کردن شمعی
در کنار دسته گلها و عکس ها و شمع ها
کنار عکس رامین
شمعی می افروزم
******
ویدا
در کتابت خوانده ام
قصه زندگی تو و رامین را
رامین را ندیده ام
اما انگار
سالهاست که می شناسمش
و خود سوگوار چنین انسان بزرگی گشته ام
او را ندیدم
اما گویی
نزدیکترین عزیزم را از دست داده ام
******
و اینک خواندم در خبرها
که ویدا
ویدای افسانه ای
از دست داد
پسرش را
آن همراه صبور و شکیبای بی همتا را
******
چقدر
رفتن سخت است
چقدر تنها ماندن
سخت است
و چقدر فرزندی مثل رامین را از دست دادن سخت است
و ویدا
باز چه دردها خواهد کشید
یک عمر درد و رنج
و باز هم دردی تازه
رنجهایش گویی تمامی ندارد
******
ویدا
ویدا
حال تو باید
صبوری از رامین بیاموزی
اشک هایم را
از دورها
می فرستم
تا مثل باران
در جمعتان
ببارد
دستم کوتاه و راهم دور
اما
رنجت را
خیلی نزدیک حس می کنم
اشکهایم را
دل سوخته ام
را روانه خانه ماتمزده و محفل سوگواریتان می کنم
یادش گرامی و جاوید باد
پایدار باشی
ویدا
ویدا انسان افسانه ای
انسان بزرگ
انسان والا
28 اردیبهشت 1394