به یاد آن یار

خاطره رفیق محمد نجفی جاودان باد !
Mon 4 05 2009

وقتی از شکم مادر زاده شد، به جای گهواره نرم و متحرک، در کنار مادر رنجور، نحیف و زرد و نیمه جان به آن چوبین داربست سخت قالی، آویخته شد. از آواز های حزین مادر تنها ترانه ای که ذهن محمد را با هنر موسیقی آشنا میکرد (سالان ،سالان، اوستونه بیر قرمزی...) بود و شماره ها ، نام های رنگ قالی ها اولین حروف، اعداد و کلماتی بودند که به زور ، ذهن محمد را بجای مواد درسی مدرسه پُر می کردند. وی که از مادری نیمه جان متولد شده بود، اندامی لاغر و جثه ایی ضعیف داشت. او سال های کودکی خود را در کارگاه های قالیبافی به سر کرد و در جوانی به قالیبافی ماهر و زبر دست معروف شد.

محمد شب ها تحصیلات خود را تا کلاس نهم در کلاس های "پیکار با بیسوادی" ادامه داد. او روز های جمعه در جلسات زنده یاد واعظی شرکت جسته و از همین کانال ها با نوشته ها و آثار آموزگاران انقلابی یی چون عمو صمد، بهروز دهقانی، علیرضا نابدل و مرضیه اسکویی آشنا شد و در ادامه پویش راهش ، به سازمان چریکهای فدایی خلق ایران علاقه مند گشت. در سال های سرکوب و اختناق، او هنگام فرار از کشور و در کمال نا باوری به همراه تنی چند ازهمراهانش در تور شبکه ای مریی و نامریی از پاسداران حافظ سرمایه داری گرفتار شد. آن ها او را به 8 سال زندان محکوم کردند.
وقتی که در زمستان ۱۳۶۹ خبر آمد که نمایندگان سازمان ملل برای بازدید از زندان ها به ایران خواهند آمد، لاجوردی، بسان زندانبان سراسر ایران فورا دست به کار شد. دیوار هایی از بند زندانیان سیاسی، معروف به بند ختم الله را در زندان تبریز برداشته و آن را زیر رنگ بردند. سپس درب ها را نو نموده و دستشویی های تازه ای نصب کردند و آب گرم و حمام نیز براه شد. ولی آثار جنایت های بی دریغشان حتی از زیر رنگ و درب های نو هم چنان نمایان بود. لذا اقدام به تغییر مکان ما نموده و ما را به بند نسوان منتقل کردند. برای مدت کوتاهی، ما خود را در کنار دیگر زندانیان یافتیم. عصر بود، من و چریک پیر در گوشه ای می خواستیم تصویر روشنتری از آینده نا معلوم بیابیم. سرباز درب را باز کرد و محمد با دو نفر دیگر وارد حیات فندقی بند شدند. دو نفر دیگر را نیز به بند زنان برده بودند. هرسه هم گرسنه، هم تشنه، هم زرد و خسته و بر اثر آن چند ماه شکنجه، رنجور و دل شکسته بودیم. طولی نکشید که محمد را در کنارم یافتم. سر زیر میگفت، از افتادن به تور اطلاعاتی ها، از مقاومت باور نکردنی زندانیان، او میگفت اگر اعدام شدم به همگان بگویید که محمد وفادار به طبقه خود بود، و به فداییان عشق میورزید، عشق ایشق و مرضیه، صمد و بهروز همیشه در قلبش شعله میکشید.
طولی نکشید که او سخت با ما انس گرفت و ما شدیم مرحم رازهای او. ولی ماموران اطلاعات شبانه، ما را برای پنهان کردن از دید بازرسان سازمان ملل چشم بسته از بند دزدیدند. ما از چشم بازرسان سازمان ملل بدور مانده و خود را دوباره در پشت درب های آهنین سلول های ساواک یافتیم. البته نه بازرسی آمد و نه ما را به بند مشترکمان برگرداندند. بعد از 4 سال، باز نزدیکی های عید 1374 ما به پیش محمد و سایرین آمدیم. این بار محمد را در کیفیتی دیگر یافتیم. او خود به یک زندانی با دیسیپلین تبدیل شده بود. با برنامه ای کاملآ فشرده روزها را پشت هم ردیف میکرد. او با استفاده از فرصت بدست آمده توانست تحصیلات خود را ادامه دهد. او بعد از آزادی از زندان در رشته شیمی مهندس شد و توانست در کارشناسی ارشد همان رشته ادامه تحصیل دهد. اما در میانه تحصیل مرحله کارشناسی، پاسداران حافظ نظام سرمایه داری، محمد را از دانشگاه اخراج و نامه ای به او دادند که شما، یعنی محمد نجفی مجاز به ادامه تحصیل نبوده و هیج اداره ای وابسته به دولت نمیتواند شما را استخدام کند. از این رو، محمد اجبارا دوباره به نجاری و لوله کشی روی آورد. فشار های وارده او را سخت در جامعه خویش غریب و تنها نمود. او فقط در روزهایی که رو به کوهساران و طبیعت می نهاد شادتر مینمود و احساس آرامش میکرد. محمد برای ما موثق ترین منبع اخبار در داخل کشور بود. او از هرچه در جامعه اتفاق میافتاد ما را با خبر میکرد.
رفیق محمد نجفی سخت طرفدار حقوق زنان بوده و همیشه در کنار زحمتکشان و طبقه کارگر قرار میگرفت. او سمبل درستی و صداقت انسانی بوده و در عمل همیشه این دو ویژگی را بکار میگرفت. رفیق محمد مذهب تک خدایی را همزاد مالکیت خصوصی ارزیابی و شیوه مبارزه در کشورهایی چون ایران را که زیر سلطه سرمایه قرار گرفته اند، از ماهی سیاه کوچولوی عمو صمد آموخته بود. در تاریخ 18 فروردین 1388، رفیق محمد با یاران خود به کوهستان میرود. بعد از بازگشت، وقتی رفیق محمد به خانه بر میگردد، پیش مادرش دراز کشیده و پلک روی پلک گذارده و دیگر آن چشمان تیز بینش از هم باز نمی شوند. یاران و آشنایان با دسته گل هایی به دست، با تکرار این جمله که مسئولیت تمامی اینگونه ایست های قلبی با رژیم ضد انسانی جمهوری اسلامی است، مزار رفیق را گلباران میکنند.

آمریکا - یاشار

****

نامه ای از رفیق محمد نجفی:
سلام دوستان عزیزم... و...
من دارم به تو میگم که از نظر روحی حالم خوب نیست. من در گذشته زندگی راحتی نداشتم ولی یک هدف داشتم. تو می دونی که وقتی هدفی داری و انتخاب کرده ای که به آن برسی و در آن راه تمام سعی ات را می کنی همه چیز قابل تحمل است. موقعی بود که ما باور داشتیم که سیستم کاپیتالیستی نمی تواند برای ما (انسان ها) زندگی خوبی، که در آن هیچکس برده دیگری نباشد، فراهم کند. اما حالا ارزش های کاپیتالیستی خودشان را به ما تحمیل کرده اند تا ما زندگی خود را بر اساس آن ها بسنجیم. یادت می آید روزی که ما (من و تو) در باره رابطه کارگران با کشورشان بحث می کردیم؟ و تو گفتی که در کشورهای پیشرفته کارگران هم استعمارگر هستند. امروز ما به نقطه ایی رسیده ایم که من آرزو می کنم در کشوری صنعتی زندگی کنم. گاهی آرزو می کنم که ایکاش در زندان اعدام شده بودم. ما در جایی هستیم که راهمان جدا می شود. اگر زندگی سعی دارد که همه چیز را از آن تو کند، چرا ما زندگی مان را خراب کردیم. نه، نه، ما اهداف بزرگی داشتیم برای رسیدن به عدالت، عشق، مهربانی، برادری و زندگی امیدوارانه برای همه مردم. حالا من می ترسم که فراموش کنم همه آنچه را که برایش زندگی می کردم. حالا من خیلی رام شده ام و هیچ جراتی برای شروع زندگی هدف داری ندارم. این جا، به مردم مثل کالا نگاه می شود، و دوستی و انسانیت در روابط معنی ایی ندارد. نه، به ایران ربطی ندارد، فکر می کنم که دنیا بطور موقت بی معنی شده است. مردمی که از حقوقشان دفاع می کنند تروریست نامیده می شوند و در مقابل، مردمی که دیگران را اشغال می کنند، می کشندشان، ثروتشان را به غارت می برند، پیام آوران آزادی نامیده می شوند. ما، در دنیایی با این وضعیت، چه چیزی داریم؟ چند دوستی که بیشترشان در دسترس نیستند. از زمانی که از زندان آزاد شده ام، برخی از دوستان خوبم را از دست داده ام. پس در این دنیای تنهایی، من بیشتر و بیشتر خواب دوستانم و اوقاتی را که با هم داشتیم می بینم و در حین این افکار بی اختیار حق حق می گریم. در میان دوستان زندانمان، سه نفر جایی ویژه در قلب من دارند......
و تو می دانی، تو تنها کسی بودی که می توانستیم غذایمان را با هم بخوریم. من هیچوقت روزی را که تو آزاد شدی و ما همدیگر را بغل کرده بودیم و در حالی که دهان من خشک شده بود و من نمی توانستم حرف بزنم و سعی می کردم نگذارم که تو متوجه آن شوی اما غیر ممکن بود، را فراموش نمی کنم. حالا در این دنیا، موقعیتی عجیب و نامطلوب بوجود آمده است و من نمی دانم که چکار کنم...... من تو و تمامی دوستان دیگرم را در رویاهایم در آغوش گرفته و می بوسم و زندگی خوبی را برای تمام مردم دنیا آرزو می کنم. من می دانم هر دوی شما فکر می کنید من دیوانه ام، و من آن را می پذیرم. زندگی خوبی را در کنار یکدیگر برایتان آرزو می کنم.

الان ساعت هست 23:37:09

شاد باشید
شاد باشید
شاد باشید
زنگ ساعت به صدا در آمد
مدرسه در فاصله دوریست، کیفم را برداشتم ولی زبانم در خانه ماند
21 فوریه روز زبان مادری مبارک باد