مطالبات کارگران کالسیمین
Tue 17 06 2014
س. حمیدی
بورس تهران بیش از چهارصد شرکت را تحت پوشش قرار می‌دهد که مجمع سالانه‌ی اکثر آن‌ها در اواخر بهار و یا اوایل تابستان برگزار می‌گردد. کالسیمین یکی از همین شرکت‌ها ست که با سرمایه‌ی دویست میلیارد تومانی خود در حوزه‌ی معادن و فرآوری سرب و روی به فعالیت اشتغال دارد. حوزه اصلی استخراج و بهره‌برداری این شرکت هر چند در انگوران زنجان قرار گرفته ولی شرکت به مدت نیم قرن فعالیت در عرصه‌های معدن، کارخانه‌هایی را در قشم و بندرعباس نیز در اختیار دارد. چنانکه هم اکنون در راستای اهداف کلی خود در خصوص فرآوری و صادرات سرب و روی، هفت شرکت دیگر را هم به مجموعه‌ی خویش افزوده است.
مجمع سال مالی 29/12/92 شرکت کالسیمین در تاریخ شنبه 24/3/92 در سالن تلاش وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در خیابان ولی عصر تهران برگزار گردید که در اقدامی کم سابقه واکنش شدید کارگران را نسبت به کارکرد ناصواب اعضای هیأت مدیره‌ی کارخانه در پی داشت. یادآور می‌شود که در ایران اسلامی برگزاری مجامع سالانه‌ی شرکت‌ها، همواره نمایش‌های متظاهرانه‌ای از دموکراسی را به همراه دارد. چون کارخانه‌های کشور را به بهانه‌ی خصوصی‌سازی به زنجیره‌‌ای از شرکت‌های شبهِ دولتی سپرده‌اند که تیولی برای مدیران دولتی و بی‌انگیزه‌ی حاکمیت به شمار می‌آید تا با استفاده از سامانه‌ی رانت دولتی محصول کار و تلاش کارگران را در مراکز تولید به چپاول برند. همین مدیران تحمیلی و ناکارآمد بنا به نقش‌آفرینی حقوقی خود، جایگاه هیأت مدیره را در اکثر مراکز خدماتی و تولیدی کشور اشغال نموده‌اند و با به دست گرفتن اکثریت آرا در مجامع عمومی شرکت‌ها حرف اول و آخر را می‌زنند. تا آنجا که کارگران کارخانه به عنوان سهام‌داران جزء در حاشیه قرار می‌گیرند و همانند دیگر سهام‌داران رأی و نظرشان از سوی هیأت مدیره بلااعتبار می‌نماید.
گفتنی است که کارگران شرکت کالسیمین با سازماندهی حساب شده از پیش برای حضور در مجمع تدارک دیده بودند. به طبع کارگرانی که حاکمیت تمامی تریبون‌های رسمی و همگانی را از آنان باز می‌ستانَد و جایی برای اظهار عقیده و طرح مسایل صنفی برایشان باقی نمی‌گذراد، مجمع سالانه را جایگاه مناسبی برای طرح مطالبات خویش می‌بینند. چنانکه از جمع شش‌صد نفری مجمع بیش از سی‌صد نفرشان را کارگرانی تشکیل می‌دادند که به منظور استیفای حقوق از دست رفته‌‌ی خویش در مجمع حضور داشتند. آنان که از معدن انگورانِ زنجان چهار صد کیلو متر راه سپرده بودند تا خود را به تهران برسانند، حال در تهران می‌توانستند از جایگاه خویش به عنوان سهام‌داران جزء سود جویند و ناگفته‌های کارخانه و شرکت را در حضور نمایندگان رسانه‌های عمومی برملا سازند.
از همان شروع جلسه پلیس مسلح نیروی انتظامی درهای سالن را گشود و بر جایگاه کارگران یورش برد اما کارگران با نزاکت تمام و تحکم لازم رفتار خودسرانه و غیر قانونی پلیس را افشا نمودند. تا جایی که مأموران نیروی انتظامی از سر ترس و حقارت پا پس کشیدند و بنا به خواست حاضران جلسه سالن را ترک نمودند. ولی افراد پلیس تا پایان مجمع در سر درِ بیرونی ساختمان باقی ماندند و همچنان به توهین و ایذای کارگران و مردم عادی مشغول بودند. گفتنی است که اگر چه جسارت پلیس به منظور راه یافتن به سالن مجمع تا کنون سابقه نداشته ولی با همین نمایش بی‌سابقه توطئه و همدستی هیأت مدیره کالسیمین با نیروی انتظامی و پلیس امنیتی کشور، به نحو مطلوب در نشست سالانه‌ی شرکت افشا گردید.
کارگران که با پس راندن پلیس از جلسه، به خوبی از دیدگاه متحجرانه و دولتی هیأت مدیره روشن‌گری به عمل آورده بودند، سپس با به دست اوضاع به طرح مطالبات قانونی خود پای فشردند. تا جایی که مدیر عامل شرکت از پاسخ‌گویی به شفاف‌سازی‌های روشن‌گرانه‌ی کارگران بازماند و گزارش‌دهی مالی شرکت را نیمه کاره رها کرد. زیرا کارگران گزارش مالی سالانه‌ی هیأت مدیره را به تمامی غیر واقعی می‌دانستند. آنان ضمن طرح دیدگاه‌های خود مدعی بودند که در این گزارش همه‌ی ارقام و اعداد دست‌کاری شده‌اند. شفاف‌سازی کارگران تا آنجا بالا گرفت که در این جلسه کلیه‌ی اعضای هیأت مدیره به جای مدیریت و ریاست بر مجمع به متهمانی بزه‌کار و دزد تقلیل یافتند. چون کارگران از پیش ضمن اتحاد و یک‌پارچگی با هم، مستندات کافی برای ادعاهای همگانی خویش فراهم دیده بودند.
از دیدگاه کارگران اعضای هیأت مدیره متهم بودند که در کارخانه حضور نمی‌یابد. حتا نه تنها در کارخانه به سرمایه‌های انسانی بهایی نمی‌دهند بل‌که به دلیل همین عدم حضور در کارخانه از فرآیند تولید نیز چندان آگاهی ندارند. با این همه هر چند گزارش مالی هیأت مدیره در کل از سوی کارگران و سهام‌داران جزء مردود اعلام گردید ولی هیأت مدیره به دلیل برخورداری از اکثریت آرا، برای تصویب آن‌ها هیچ ترس و واهمه‌ای به دل نداشت. چون همان جمعی که از انگشتان یک دست هم تجاوز نمی‌کرد بنا به رانت‌هایی که دولت در فرآیند خصوصی‌سازی ایجاد کرده، بیش از نصفی از آرا را در احتیار داشتند.
با چنین رویکردی مجمع سالانه‌ی کالسیمین در عمل به نشستی به منظور طرح خواست‌ها و مطالبات کارگران مبدل گشت. بخشی از مطالبات صنفی کارگران در این نشست عبارت بودند از:
الف- اجرای هر چه سریع‌تر طبقه بندی مشاغل برای کلیه‌ی کارگران. جالب آنکه کارگران کالسیمین به عنوان مجموعه‌ای که بیش از دو هزار نفر در آن به کار اشتغال دارند تا کنون از طبقه‌بندی مشاغل بی‌بهره مانده‌اند.
ب- امضای هر چه زودتر قراردادهای کارگران در سال جدید. به عبارت دیگر علی‌رغم گذشت سه ماه از سال 93، هنوز مدیران کالسیمین قرارداد امضا شده‌ای در اختیار کارگران نگذاشته‌اند.
ج- بر کناری کلیه‌ی مشاوران ریز و درشت مدیر عامل. کارگران مدعی بودند از ده‌ها مشاوری که مدیر عامل شرکت برای خود می‌تراشد هیچ‌کدام در کارخانه و محل کار حضور ندارند. در نتیحه انتظار داشتند که تمامی مشاوران مدیر عامل به دلیل ناکار‌آمدی و عدم حضور در کارخانه از کار بر کنار گردند.
د- حضور نماینده‌ی کارگران در هیأت مدیره شرکت به عنوان نماینده‌ی سی در صد از سهام‌داران جزء. توضیح اینکه چنین تجربه‌ای را هشت سال پیش کارگران داروپخش به کار گرفتند. چنانکه کارگران داروپخش متشکل پا پیش گذاشتند و با گزینش یکی از کارگران و وکالت به او در خصوص حضورش در هیأت مدیره‌ی شرکت تسهیل‌گری به عمل آوردند. ولی متأسفانه چون از تشکل آزادانه‌ی کارگران در سطح کشور جلوگیری به عمل می‌آید، چنین رویکردی در فضای بسته‌ی مراکز تولید کشور ناممکن به نظر می‌رسد.
ه- ایمن‌سازی محیط کار. کارگران کالسیمین در این نشست یاد و خاطره‌ی همکارانشان را که در حوادث محیط کار جان باخته بودند، گرامی داشتند. همچنین آنان اعضای سوخته‌ی بدن خود را در مجمع برای ناظران به نمایش می‌گذاشتند و مصرانه بر ایمن‌سازی محیط کار پای می‌فشردند.
و- آموزش کارگران جدید. چون گفته می‌شد تا کنون بسیاری از کارگران نا‌آشنا به فضای کار به دلیل بی‌تجربگی و عدم شناخت محیط کار جان باخته‌اند.
ز- تأمین هزینه‌های درمان کارگران در حوادث کارخانه. زیرا تا این لحظه کارگرانی که در کارخانه و محیط کار گرفتار حوادث شده‌اند، به ناچار خودشان به پرداخت هزینه‌های درمان گردن نهاده‌اند. چیزی که بسیاری از کارگران از تأمین آن عاجز‌اند.
ح- رعایت استاندارهای زیست محیطی. آمارهای موجود گویای واقعیت‌هایی است که در شهر زنجان و انگوران و دندی که از مراکز فعالیت کالسیمین در استان زنجان می‌باشد، بیش از دیگر شهرهای کشور سرطان شیوع دارد. سرطان و امراض پوستی و تنفسی نه تنها کارگران بل‌که خانواده و کودکان را تهدید می‌کند. در حالی که بین اعضای هیأت مدیره‌ی شرکت نگاه زیست محیطی به مراکز تولید بیش‌تر به شوخی و مضحکه شباهت دارد.
شکی نیست که مطالبات کارگران کالسیمین تا حصول نتیجه‌ی لازم همچنان ادامه خواهد داشت. مبارزه‌ای که کارگزاران و مدیران بی‌انگیزه و خودسر حاکمیت بر آنان تحمیل نموده‌اند و آشکارا زندگی و گذران آنان را هدف نهاده است. ضمن آنکه همه‌ی گروه‌های کارگری کشور می‌توانند آموزه‌های کارگران کالسیمین را در محیط کار خویش به کار ببندند. چون رژیم ضمن تشکل‌ستیزی تمامی راه‌های بهره‌مندی از حقوق شهروندی و مشارکت اجتماعی را به روی کارگران می‌بندد و برای کارگران هم چاره‌ای باقی نمی‌ماند تا با حضور در مجامع عمومی کارخانه نسبت به طرح مطالبات همگانی خود اقدام ورزند./