متاسفانه ۳۵ سال است ایران قهرمان ملی بین ورزشکاران خود نداشته است!
Tue 3 06 2014
سیاوش لشگری
یعنی تمام ورزشکاران درجه یک کشور مانند فوتبالیستها، کشتی گیران و وزنه برداران که طرفداران بی شماری دارند قهرمانان جمهوری اسلامی هستند نه قهرمانان تیم ملی ایران.
قهرمان زمانی ملی می شود که بفکر ملتش باشد اگر نباشد دیگر ملی نیست ، ورزشکاری که نتواند در برابر یک حکومت زورگو ، حتا یک بار اعتراضی بکند که چرا اجازه نمی دهید خواهر من ، همسر من ، مادر من برای دیدن یک مسابقه به استادیوم بیاید قهرمان ملی نیست (مبارزه سیاسی پیشکش شان)، او قهرمان جمهوری ستمکاراسلامی است ، او برده پول و زور حکومت است. او با سکوت خود اجازه میدهد حکومت هر بلایی که بخواهد سر ورزش کشور بیاورد. فکرش را بکنید فقط دو تیم پرسپولیس واستقلال اعلام کنند تا زمانی که آمدن زنان را به استادیومها آزاد نکنید ما دیگر بازی نمیکنیم، ببینید چه اتفاق بزرگی رخ می دهد و چگونه مردم بشدت از آنها پشتیبانی می کنند .حتا اگر تمام افراد دوتیم هم به اعتصاب نپیوندند .اعتصابی که سیاسی و برای براندازی نیست و فقط از حکومت می خواهند و خواهش می کنند اجازه بدهید بانوان هم همراه مردان مشوق ورزش ایران باشند. اگر هشت و یا ده تن هم از بزرگانشان باشند کافی است. بدون شک حکومت جرات نخواهد کرد به مقابله با آنها برخیزد، و بیست و چهارساعت نمی کشد که از ترس پیوستن مردم به آنها به درخواست شان گردن می نهد و آمدن زنان را به استادیوم ها آزاد می کند. در رژیم شاه، نیم بیشتر قهرمانان رده اول کشور در هر ورزشی که بودند سیاسی می اندیشیدند و با رژیم در خفا و آشکار میجنگیدند و به زعم و اندیشه خود از ملت حمایت می کردند و طرفدارآزادی سیاسی بودند. نمونه های بارزش تختی و قلیچ خانی و بیاتی و کوزه کنانی و جدیکارهستند که یا در جبهه ملی و یا درحزب توده و یا درگروههای جدیدتر مجاهدین و فداییان و غیره فعالیت می کردند. آنها را مقایسه کنید با ورزشکاران امروزی. آیا شرافتا می شود به این بره های حکومتی گفت قهرمان ملی؟ کسی که جرات ندارد خواهر کوچک خودش را به استادیوم ببرد او یک قهرمان ملی نیست. . کارگران پابرهنه ای که درتظاهرات کارگران هرچند گاه بگاه شرکت میکنند سد شرف به این قهرمانان دارند. اینها فقط یک یا دو بازی مهم را انجام ندهند و اعتصاب کنند ببینید چه روزگار بهتری مردم ایران پیدا خواهند کرد. آن وقت است که اینها قهرمانان واقعی و ملی ما می شوند. امروز آنها بردگان و همکاران یک حکومت جبار و خونریز شده اند که اصلا بفکرملت خویش نیستند . اگر کسی خوب شوت بزند یا یکی دیگر را محکم بزمین بکوبد که انسان را قهرمان نمی کند. قهرمانی عشق به میهن و مردم میخواهد و متاسفانه در 35 سال گذشته ما چنین قهرمانان ملی نداشته ایم . قهرمانی که به روی سینه اش بجای ایران می نویسد یا زینب، یا ابوالفضل کجایش قهرمان ملی است. بازیکنی را که با صلوات و دعا و استخاره علی دایی وارد زمین می کنند کجایش قهرمان ملی است؟ قهرمانی که پیش از هر مسابقه مهم به زیارت امام رضا میرود اما خبر ندارد آرامگاه فردوسی در چند قدمی امام رضاست و به دیدار آن قهرمان واقعی ایران نمی رود کجایش قهرمان ملی است؟ در رژیم شاه در تیم تاج ، همین استقلال امروزی و شاهین ،پرسپولیس فعلی چندین توده ای و مجاهد و جبهه ملی بودند که بجز کارهای سیاسی مخفیانه ، به هنگام تشریف فرمایی و دیدار شاه که پس از پیروز شدن تیمها یا مراسم دیگر پیش می آمد و به رسم معمول بسیاری از ورزشکاران دست شاه رامی بوسیدند، آنها که سیاسی و مخالف بودند نه دست شاه را می بوسیدند و نه تعظیم می کردند ، خبردار می ایستادند و حتا بدون اینکه به چشم شاه نگاه کنند با او یک دست خشک و خالی می دادند و شاه هم متوجه می شد اما واکنشی نشان نمی داد و برنامه به پایان می رسید، البته گاهی اتفاق می افتاد که بعضی از آنها را ساواک سین و جینی می کرد. ولی تا آنجا که میشد روی این مسایل سرپوش می گذاشتند و با ورزشکاران در نمی افتادند، چون ورزشکاران محبوب مردم هستند ، مگر اینکه مانند داستان ربودن اعضای خانواده سلطنتی موضوع جدی میشد و طرف را برای مدتی کوتاه بازداشت می کردند که یکی دو باراتفاق افتاد. در میان فوتبالیستهای آن زمان پرویز کوزه کنانی، بیوک جدیکار، محمد بیاتی، امیر عراقی، مسعود برومند، شکیبی، پرویز قلیچ خانی، اصغرشرفی، حسنی، بابایی،حسن حبیبی، مودت، حبیب خبیری که این آخری را رژیم اسلامی اعدام کرد از سیاسیون مشهوربودند. در کشتی، تختی، فیلابی ،امیرحمیدی، شعبانخانی، طاهری از شناخته ترینها هستند که سیاسی بودند . در شنا و والیبال و بسکتبال برادران هاشمی، مخبری، صفیار، زرباف، بنکدار، جبارزادگان ، وفایی، شاهرودی ، تقی عسگری. در بکس ، یرواند ، شورا . در وزنه برداری آرشام، نامجو و نصیری از ورزشکاران سیاسی و انقلابی بودند ،آقایان عطا بهمنش گزارشگر مشهور ورزش و حبیب الله بلور مربی معروف کشتی نیز هر دو توده ای بودند و بسیاری دیگر که زیاد مشهور نبودند و در تیمهای دسته دوم بازی می کردند. اما در سازمانهای گوناگون سیاسی فعال بودند. حال آنها را مقایسه کنید با ورزشکاران امروز ایران که کوچکترین دغدغه مردم در وجودشان نیست و تنها بفکر بستن قرارداد های بهترهستند و وابسته شدن به حکومت،آنها حتا تعصبی هم به تیم های خود ندارند. توجه کنیدعلی دایی و یا علی کریمی، چند بار پیراهن تیمهای گوناگون را به تن کرده اند و هر تیمی پول بیشتری بدهد فوری پیراهن خود را عوض میکنند. درگذشته یک شاهینی یا تاجی نوه اش هم شاهینی و تاجی میشد و به هیچ بهایی باشگاه عوض نمی کردند، براستی اگر ورزشکاری را به صِرف اینکه چند گل به تیمهای عربی زده و یا وزنه برداری وزنه ای را بلند کرده قهرمان ملی بنامیم ستمکاری نیست بر قهرمانان واقعی ملی مانند زنده نام غلامرضا تختی و دیگرانی که در کنار ورزش و اخلاق قهرمانی دغدغه های ملت خود را هم داشتند جمهوری اسلامی غیرت ورزشی را از ورزشکاران امروز ایران گرفته است و آنها هم مشتاقانه پذیرای آن شده اند. درحالیکه امروز، ورزشکاران برای انجام یک کار نه چندان سیاسی،مانند خواستن آمدن زنان به ورزشگاهها مشکل ارتباطی با همدیگر را مانند قدیمی ها ندارند وبا یک اس-ام-اس براحتی میتوانند پیامهای خود را هماهنگ کنند دست به یک مبارزه ملی ورزشی بزنند تا از بانوان رفع توهین وستم گردد و مانند همه جای دنیا بتوانند به دیدارمسابقات ورزشی بروند. مجسم کنید در یکی از روزهای مهم مانند بازی تیم ملی با یک تیم خارجی یا بازی مهمی بین استقلال و پرسپولیس بازیکنان همه دست در دست مادران خود بخواهند وارد استادیم شوند که بازی کنند چه اتفاقی رخ می دهد آیا رژیم میتواند جلوی مادران بچه ها رابگیرد؟ که اگر بگیردآنها به میدان نمی روند؛ و رژیم ناچار میشود برای جلوگیری از اغتشاش و آشوبی که تماشاچی ها براه خواهند انداخت به آن زن ها اجازه ورود بدهد و این طلسم مسخره شکسته شود. افسوس که ورزشکاران ایران ارزش خود را نمی دانند و خون ملی در رگ ندارند . امروز هیچ نیرویی در درون ایران مانند ورزشکاران میلیونها علاقمند و طرفدارندارد که جلوی کارهای ضد ملی حکومت بایستد ، دستکم از حکومت بخواهند اجازه بدهد بانوان در تمرینات تیمها، تماشاچی باشند که گره کور را باز کنند. افسوس که در سر ورزشکاران امروز ایران جز اندیشه دلار و دینار پندار دیگری نیست و با قهرمان ملی شدن بسیار فاصله دارند.
کالیفرنیا سیاوش لشگری 2/6/2014