عصر نو
www.asre-nou.net

فریدریش شیلر

کرامت زنان

برگردان: پرستو ارستو
Wed 5 03 2014



پیشکش به همه ی زنان آزاده ی سرزمین پدری ام و همه ی مردان روشنفکر بمناسبت ۸ مارس

زنان را پاس بدارید
آنان می ریسند و می بافند
رُزهای آسمانی را
بر هستی ِ زمینی
می بافند بند ی بر
خشنودی عشق

پشت ِ زیبایی حجاب ِ شرم
هشیارانه ،
آتش جاودانه ی احساسات زیبا را
با دست ِمقدس تغذیه می کنند

توان وحشی مرد
همیشه از چهارچوب حقیقت
بیرون میلغزد
اندیشه های اش بی قرار
در دریای اشتیاق می راند
آزمند ،
چنگ میزند به دور دست ها
قلب اش
هرگز سیراب نخواهد شد
بی قرار ،از تاثیر ِ ستاره های دور افتاده
تصویر رویایی خود را شکار می کند

اما زنان
با نگاهِ افسونگر ِ پرکشش
به اشاره ای ، آن فراری را
هشداردهنده،
به مسیر حاضر باز می گردانند

در کلبه ی بی آلایش مادر
مانده اند با سنت محجوب
دختران ِ وفادار ِ طبیعتِ مومن

خصمانه است کوشش ِ مرد
با خشونتی کوبنده
این وحشی راه زندگی را می رود
بی راحت باش و توقف،

هر آنچه که آفریده
دوباره نابود می سازد

جدال ِ خواهش ها
در او هرگز نمی آساید
هرگز

همچون *(Hyder)
پیوسته می افتد و دوباره نو می شود

اما، زنان ،خشنود
با آوازه ای ساکت
گلِ لحظه را می چینند
با وسواس وتلاش عاشقانه
پشتیبانی می کنند
خواستگاران را
با اعمال کشش گرانه ی خود

سرشار تر از مرد
در قلمرو دانستنی ها
و در دایره ی بی پایان شعر

سخت گیر وسر فراز از خود راضی
قلب سردِ مرد

نزدیکی به قلبی دیگرو شوق والای عشق را
نمی شناسد،
آمیزش روح ها را نمی شناسد
حتا برروی اریکه ی شاهی هم
نرم نمی شود
حتا مبارزه با زندگی
حس زمخت او را سخت تر می کند.

اما به آن آرامی که از باد صبا لرزیده
مثل روح حس آمیز زنان
چنگ ِخدای بادها ، تند می لرزد

می هراسد از تصویر رنج ها
با لطافت
سرشار میشود سینه ی عاشق

چشم ها
مروارید بار از شبنم آسمانی
میدرخشند

در خطه ی فرمانروایی ِمردان
قدرت جای حق نشسته
بَربَر با شمشیر ،
ایرانی را بَرده می کند

در خشونت می ستیزند
شهوت ها ،وحشی وخام
وصدای نخراشیده ی خدای جنگ (Eris)
حکم می کند
جایی که
الهه ی آتشفشان ها (Charis) گریخت

ولی زنان با خواهشی لطیفِ قانع کننده
سنت ها را در دست دارد داس
آتش ِ هیاهوی فتنه ها را خاموش می کند
نیروهای خصمانه را که بهم دشمنی میورزند
درس میاموزد

که مهربانانه یکدیگر را در آغوش بگیرند
، یکپارچه می کنند
هر آنچه را که از هم می گریزند

*
مار افسانه ای چند سر( Hyder)

******************

Würde der Frauen

***************

Ehret die Frauen! sie flechten und weben
Himmlische Rosen ins irdische Leben,
Flechten der Liebe beglückendes Band,
Und in der Grazie züchtigem Schleier
Nähren sie wachsam das ewige Feuer
Schöner Gefühle mit heiliger Hand.
Ewig aus der Wahrheit Schranken
Schweift des Mannes wilde Kraft;
Unstät treiben die Gedanken
Auf dem Meer der Leidenschaft;
Gierig greift er in die Ferne,
Nimmer wird sein Herz gestillt;
Rastlos durch entlegne Sterne
Jagt er seines Traumes Bild.
Aber mit zauberisch fesselndem Blicke
Winken die Frauen den Flüchtling zurücke,
Warnend zurück in der Gegenwart Spur.
In der Mutter bescheidener Hütte
Sind sie geblieben mit schamhafter Sitte,
Treue Töchter der frommen Natur.
Feindlich ist des Mannes Streben,
Mit zermalmender Gewalt
Geht der wilde durch das Leben,
Ohne Rast und Aufenthalt.
Was er schuf, zerstört er wieder,
Nimmer ruht der Wünsche Streit,
Nimmer, wie das Haupt der Hyder
Ewig fällt und sich erneut.
Aber, zufrieden mit stillerem Ruhme,
Brechen die Frauen des Augenblicks Blume,
Nähren sie sorgsam mit liebendem Fleiß,
Freier in ihrem gebundenen Wirken,
Reicher, als er, in des Wissens Bezirken
Und in der Dichtung unendlichem Kreis.
Streng und stolz, sich selbst genügend,
Kennt des Mannes kalte Brust,
Herzlich an ein Herz sich schmiegend,
Nicht der Liebe Götterlust,
Kennet nicht den Tausch der Seelen,
Nicht in Thränen schmilzt er hin;
Selbst des Lebens Kämpfe stählen
Härter seinen harten Sinn.
Aber, wie leise vom Zephyr erschüttert,
Schnell die äolische Harfe erzittert,
Also die fühlende Seele der Fraun.
Zärtlich geängstet vom Bilde der Qualen,
Wallet der liebende Busen, es strahlen
Perlend die Augen von himmlischem Thau.
In der Männer Herrschgebiete
Gilt der Stärke trotzig Recht;
Mit dem Schwert beweist der Scythe,
Und der Perser wird zum Knecht.
Es befehden sich im Grimme
Die Begierden wild und roh,
Und der Eris rauhe Stimme
Waltet, wo die Charis floh.
Aber mit sanft überredender Bitte
Führen die Frauen den Scepter der Sitte,
Löschen die Zwietracht, die tobend entglüht,
Lehren die Kräfte, die feindlich sich hassen,
Sich in der lieblichen Form zu umfassen,
Und vereinen, was ewig sich flieht