به خاطره رضا فاضلی بازیگر، کارگردان
و تهیه کننده پیشین سینمای ایران
Mon 20 04 2009
هوشنگ معین زاده:
 در رثای یک دوست و در ثنای یک قهرمان
کاروان روشنگران ایرانی یکی دیگر از همراهان خود را از دست داد.
رضا فاضلی رفت، و چه زود. سپاس که همرزمان او هنوز هستند، زنده اند و زنده هم خواهند ماند، تا راهش را ادامه دهند و نام او را در اوراق زرین عصر روشنایی ایران جاودان سازند. البته که چنین افتخار بزرگی شایسته اوست و خود او نیز بیش از این آرزویی نداشت.
لیکن آنچه ما را در رفتن او غمگین کرد، این بود که او دوست نمی داشت در بستر بیماری بمیرد. آرزو می کرد مثل یک قهرمان در صحنه نبرد به خنجر کین آنهایی که به نبردشان برخاسته بود، جان بسپارد. زیرا می خواست الگویی برای جانفشانی در راه حاکمیت خرد بر مردم میهن خود باشد، بویژه برای کسانی که خود او آنها را به خردورزی فرا خوانده بود. افسوس که به این آرزوی خود نرسید.
رضا فاضلی بابک وار به میدان نبرد آمد، اما در پیکار با اهریمنان جان نسپرد، بلکه یک بیماری دردناک قهرمان دلاور وطن ما را از میدان بدر برد. او با رفتن نا به هنگامش دوستان خود را به سوگ نشاند. دوستانی که مانند خود او، مرگ بابک واری را برایش انتظار می کشیدند.
او یکی از پیکارگران شجاعی بود که همچون یعقوب لیث به ولی فقیه (خلیفه وقت) می گفت: میان من و تو در این نبرد تاریخی و سرنوشت ساز ایران، شمشیر(خرد) داور خواهد بود. افسوس که بیماری جانکاهش، مانند بعقوب، به او مهلت ادامه ستیز با اهریمنان را نداد.
با این همه بجای سوگواری در مرگ او، شایسته است که در رثای او پیمان ببندیم و راه او و دیگرانی که برای بیداری و آگاهی مردم ایران می کوشند، دنبال کنیم. بکوشیم تا مانند او خرد را پاس داریم و بگسترانیم و با خرد به جنگ اهریمنان برویم. زیرا دیگران نیز چنین کردند و پیروز شدند.
اینک در اندوه از دست دادن رضا فاضلی، ما دوستدارانش با ستایش تلاشهای او و ارج نهادن بخدماتش به فرهنگ ایران، با او عهد و پیمان می بندیم که تا پیروزی خرد بر جهل، نور بر تاریکی و کوتاه کردن دست اهریمنان از سرزمین اهورایی خود، دست از تلاش بر نداریم.
و به یاد داشته باشیم که رضا فاضلی، گر چه از میان ما رفته، ولی نمرده است، زیرا آثار خدمات او هرگز از میان نخواهد رفت. بذرهایی که او و دیگر خردورزان ایرانی در عرصه فرهنگ ایران پراکنده اند، هماکنون تبدیل به نهالهایی شده اند که با تنومند شدن آنها، به زودی همه ما شاهد به میدان آمدن دهها و صدها رضا فاضلی در میان خود خواهیم بود. فرزانگانی که مانند او با تاریک اندیشان حاکم بر ایران پیکار خواهند کرد و بنیاد حکومت قرون وسطایی آنان را بر خواهند انداخت.
پاریس هفدهم فروردین 1388 – هوشنگ معین زاده
*****
شجاع الدین شفا:
سنگری که خالی شد
در این روزها رزمنده ای سر سخت از جمع مبارزان علیه فاشیسم عمامه دار حاکم بر ایران امروز به دیار خاموشان پیوست. مرگ او همانند مرگ هر آدمیزاده ای اجتناب ناپذیر بود، ولی در شرایط حساس کنونی، این بار سنگری استوار بود که خالی می شد.
رضا فاضلی در طول سالها از درون این سنگر، با حربه غریو خروشان برنامه تلویزیونی خود، در سر زمین مادری خویش و در سراسر نقاط دیگر جهان که ایرانیان در آنجا زندگی می کنند به مبارزه بی امان خود ادامه داده بود. نه در مقام یک سردار جنگی یا یک بلند پایه سیاسی، بلکه در مقام تک تیراندازی گمنام، از نوع مردانی چون ستارخان و باقرخان، که انقلاب سرکوب شده مشروطیت ایران را در لحظاتی که شکست خورده تلقی می شد با آشتی ناپذیری خود نجات دادند و ورق سرنوشت را به کلی برگرداندند.
زندگی شخصی رضا فاضلی، پس از مرگ جنایتکارانه و غم انگیز فرزندش زندگی دردمندانه ای بود، ولی این دردمندی هرگز او را به نومیدی نکشانید. مرگ او نیز مرگ سرباز گمنامی بود که تا آخرین نفس در جبهه جنگیده بود.
به خاطر این رزمنده آشتی ناپذیر علیه واپسگرایان یک نظام قرون وسطایی که کوشای بر قراری خلافت شیعه در کشور ظلمت زده و اشغال شده خویش است، درود بفرستیم و با ادامه راه او روانش را شاد کنیم.
پاریس هفدهم فروردین ماه 1388 - شجاع الدین شفا
|
|