عصر نو
www.asre-nou.net

یک ماه از مرگ امیدرضا میرصیافی در زندان اوین گذشت

امیدرضا میرصیافی وبلاگ نویس زندانی بر اثر بی توجهی مسئولین زندان به وضعیت جسمی اش در آخرین روزهای سال ۸۷ درگذشت و جامعه ایرانی را در غم و اندوهی سنگین فرو برد.
Sat 18 04 2009

mirsayafi.jpg
خبرنامه امیرکبیر: یک ماه از مرگ مشکوک امیدرضا میرصیافی در زندان اوین گذشت.
امیدرضا میرصیافی وبلاگ نویس زندانی بر اثر بی توجهی مسئولین زندان به وضعیت جسمی اش در آخرین روزهای سال ۸۷ درگذشت و جامعه ایرانی را در غم و اندوهی سنگین فرو برد. چند روز پیش از آن نیز در روز ۱۵ اسفندماه امیر حسین حشمت ساران یک زندانی سیاسی در زندان رجایی شهر بر اثر بی توجهی مسئولین زندان درگذشت.
میرصیافی که در اردیبهشت سال ۱۳۸۷ بازداشت شده بود تنها در وبلاگش با نام « روزنگار » در خصوص عقاید و افکارش می نوشت. پس از مدتی به قید وثیقه آزاد شد اما در آبان سال گذشته در شعبه ١٥ دادگاه انقلاب به اتهام تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی و توهین به مقامات، روی هم به دو سال و نیم حبس تعزیری محکوم گردید.
چندی پیش هم بندی های او در زندان اوین خبر دادند که وضعیت جسمی و روحی امیدرضا میرصیافی در زندان مناسب نیست ولی با درخواست مرخصی استعلاجی وی مخالفت شد. حسام فیروزی پزشک معالج زندانیان سیاسی که برای سپری کردن دوران محکومیت اسفند سال گذشته به اوین منتقل شد گزارش داده بود که میرصیافی دچار افسردگی شدید روحی بوده و توانایی تحمل زندان را نداشته است.
عباس خرسندی هم اتاقی میرصیافی در زندان در مورد مرگ امیدرضا گفته بود: “نکته ای که برای ما مشکوک است و باعث تردید شده ، این است که ، زمانی که قصد داشتند امیدرضا را به بهداری مرکزی زندان منتقل کنند، وی کاملا هوشیار بود، و با پاهای خودش داخل آمبولانس رفت. اما معلوم نیست در این چند ساعت چه اتفاقی برای او افتاده است.”
یک هفته پس از مرگ این رورنامه‌نگار و وبلاگ‌نویس، گزارشگران بدون مرز خواهان تشکیل فوری کمیسیون مستقلی برای بررسی و تحقیق در باره چگونگی این قتل شد.
پس از مرگ این وبلاگ نویس جوان گروه ها و سازمان های حقوق بشری فراوانی چون کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران، سازمان عفو بین الملل، گزارشگران بدون مرز، فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر (FIDH) و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI) و دیدبان حقوق بشر مرگ میرصیافی را در زندان بر اثر اهمال مسئولین محکوم کردند و آن را نشانه فشار زیاد بر فعالان اجتماعی و مدنی خوانده اند.