با فانوس های آویخته
Tue 17 12 2013
طاهره بارئی
بوتۀ فلفل
هنوز گل میدهد
ریزخند شادمانی پر شکوهش را
هنوز راه نبسته است
تیزخند سرمای فصل
به پهنای چهره کوچکش
که ملیله دوزی خُردی ست،
نوشته بر تیغۀ باد
یا، چند دندان شیری پا در هوا،
از رضایت "بودن" چنان شکوفان است
که چه باک، بلندی کوههای دوردست،
فراخی آبهای پشت سر،
بوتۀ فلفل
با فانوس های سبز ِآویزانش
چون راهبی راه می برد
آکنده از زندگی
به دل ابدیتی
که مقایسه ها
راهی به پهنۀ آن نمی برند