بگذار عاشقانِ دگر هم صلا زنند
Tue 31 03 2009
منیر طه
ما را چه آمده که چُنین بی امان شدیم
بازیچه شکسته دورِ زمان شدیم
آوخ چه من منی به „من“ و „ما“ فتاده است
دل را به سنگ بسته دهان را گشاده است
در خویش در فتاده و از خویش باوری
کس را نمانده است بجز خویشتنگری
معشوق را چه حاجتِ مائی و من بود
عاشق اگر که خسرو، یا کوهکن بود
آن را که جان ز کینه و از کین نمی رهد
از خُردی دلی ست که در سینه می تپد
ای یارِ نازنین که دم از جانِ جان زنی
هرگز گمان مبَر که در این خانه یک تنی
بگذار عاشقانِ دگر هم صلا زنند
کاینها نه از دیارِ دگر، خاک دیگرند
در سوز این حجاب و بر افروز از آن میان
برخیز از میانه، که در کوی عاشقان،
این راه، راهِ رهروِ صافی نهاد نیست
این راهِ اتفاق و رهِ اتحاد نیست
ونکوور، مارچ ۹ ۲۰۰
|
|
