بیانیه اتحاد بین المللی
به مناسبت اول مه ۲۰۱۳
Sat 27 04 2013
در سالی که گذشت همزمان با تدوام بحران جهانی سرمایه داری، شاهد تعمیق و هر چه گسترده شدن سیاست‌های ریاضت اقتصادی و حمله به دستاوردهای کارگران در سراسر جهان از جمله در جهان غرب بودیم. در اتحادیه اروپا، سرمایه داری یونان برای پنجمین سال متوالی به رشد منفی خود ادامه داد. در این کشور از اغاز بحران اقتصادی تا کنون میلیون‌ها نفر از کار بیکار شده‌اند، نرخ رسمی بیکاری به بیش از ۲۷ درصد رسیده است. یعنی از هر سه نفر واجد کار یک نفر بیکار است. در همان حال کاهش دستمزد کسانی که هنوز بر سر کارند، همچنان ادامه دارد. کاهش شدید خدمات اجتماعی و رفاهی، اکثریت بزرگی از مردم یونان را به آستانه فلاکت رانده است. در اسپانیای بحران زده نیز نرخ رسمی بیکاری به ۲۷ درصد رسیده و تعداد بیکاران از مرز ۶ میلیون نفر گذشته است. طبق آمارهای رسمی در صد بیکاری بین جوانان به بیش از ۵۰ در صد رسیده است. اقتصاد انگلستان برای چندمین سال متوالی با رکود روبرو بوده، و تعداد بیکاران این کشور به دو و نیم میلیون نفر افزایش یافته است. از آغاز بحران در اواخر سال ۲۰۰۷ تاکنون دستمزدهای واقعی در این کشور رسال سیر نزولی داشته است. در حالی که نرخ رسمی تورم از سوی بانک مرکزی ۹ /۲ درصد اعلام شده، حداقل دستمزد، توسط دولت، تنها یک درصد افزایش یافت. اقتصاد فرانسه این دومین اقتصاد منطقه یورو زمین گیر شده و بیش از ۵/۳ میلیون نفر به بیکاری محکوم شده‌اند. در یک کلام اقتصاد منقطه پولی یورو و اتحادیه اروپا در رکود دست و پا می‌زند.
در مواجهه با رکود و بحران اقتصادی، طبقات حاکم، تقریبا در همه کشور‌ها، با تداوم و تشدید سیاست ریاضت اقتصادی، یعنی خصوصی سازی، کاهش دستمزد‌ها، بیکارسازیهای گسترده، و حمله به خدمات رفاهی و اجتماعی با همه توان در تلاش‌اند که بار بحران اقصادی سرمایه داری را بر دوش طبقه کارگر و محروم‌ترین لایه‌های اجتماعی قرار دهند. در اروپای شمالی و در اسکاندیناوی بقایای دولت رفاه و همه دستاورد رفاهی که ناشی از ده‌ها سال مبارزه طبقه کارگر بوده، مورد هجوم قرار گرفته و در معرض نابودی است. در مواردی حتی با تصویب قوانین ضدکارگری عملا موانع جدی بر سر راه ایجاد و گسترش تشکلات کارگری قرار داده‌اند. از جمله می‌توان به تصویب قانون ضدکارگری «حق کار» در ایالت می‌شیگان امریکا اشاره کرد که امکان تعمیم آن به ایالت‌های دیگر و نیز به کانادا وجود دارد. همه این‌ها به واقع به معنای اعلام جنگ آشکار طبقاتی از سوی طبقات حاکم علیه طبقه کارگر است.
در سال گذشته همچنین شاهد گسترش ابعاد سرکوب علیه کارگران و فعالین کارگری بودیم. یک نمونه به شدت وحشیانه و جنایت کارانه آن را در اگوست سال گذشته در آفریقای جنوبی دیدیم. پلیس تا دندان مسلح آفریقای جنوبی در برنامه‌ای از پیش تدارک دیده شده به دستور مقامات بالای دولتی، به کارگران اعتصابی معادن پلاتین ماریکانا هجوم برد و به روی کارگران آتش گشود. ده‌ها معدن چی در این کشتار وحشیانه قتل عام شدند. بعد از قتل عام نیز به منظور سرپوش نهادن بر ابعاد جنایت و شکست دادن کارگران اعتصابی، شاهدان این کشتار و فعالین کارگری مورد تهدید و پیگرد قانونی قرار گرفتند. این کشتار وحشیانه نشان داد، که اگر چه رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی برافتاد، اما بدلیل بقاء و حفظ سرمایه داری، کارگران همچنان و به شدت استثمار و سرکوب می‌شوند و آنگاه نیز که برای رسیدن به حقوق اولیه خود دست به اعتصاب و اعتراض می‌زنند توسط نیروهای سرکوبگر دولت سرمایه داری به قتل می‌رسند. قتل عام معدنچیان افریقای جنوبی یک بار دیگر نشان داد در چهارچوب مناسبات استثمارگرانه سرمایه داری، کارگران و مردم محروم جهان به آزادی و برابری واقعی و به زندگی‌ای که درشان انسان باشد دست نخواهند یافت.
اما جنایت سرمایه داری و دولت‌های حامی این نظام، فقط به سرکوب و کشتار مستقیم کارگران محدود نمی‌شود. سالی که گذشت باز هم شاهد تداوم کشتار کارگران از بنگلادش و پاکستان تا دیگر نقاط جهان در کوره‌های آدم سوزی بودیم که نامش را محیط کار گذاشته‌اند. سرمایه داران به ویژه در حوزه‌های فوق ارزان نیروی کار با دولت‌هایی که جان کارگران برایشان کمترین اهمیتی ندارد، در ولع کسب سود بیشتر، با زیر پا گذاشتن حقوق اولیه کارگران، و عدم رعایت حداقل استانداردهای ایمنی محیط کار، موجبات کشتار عمومی کارگران در کارخانه‌ها و محیط‌های کار را فراهم می‌آورند.
آمار‌ها نشان می‌دهد که بطور متوسط هر سال بیش از دو میلیون زن و مرد، جان خود را به دلیل حوادث و بیماری‌های مرتبط با کار، از دست می‌دهند. کارگران جهان، بطور متوسط هر سال با بیش از ۲۷۰ میلیون حوادث ناشی از کار روبرو هستند. در هر ۱۵ ثانیه یک کارگر در جهان، و یا ۶۰۰۰ کارگر در هر روز، بر اثر کار و یا حوادث ناشی از کار، جان خود را از دست می‌دهند. تعداد کسانی که در اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست می‌دهند از تعداد کسانی که در جبهه‌های جنگ کشته می‌شوند، بمراتب بیشتر است.
اما جنایت‌های سرمایه داری جهانی و دولت‌ها ی آن به همین جا خلاصه نمی‌شود. سیاست‌های جنگ طلبانه و درگیری‌های نظامی در بخشهای مختلف جهان و از جمله در منطقه خاورمیانه، هر ساله صحنه‌های هولناک از کشتار عمومی می‌آفریند؛ صحنه‌هایی که در آن کودکان، سالمندان و زنان و مردان غیرنظامی سلاخی و تکه تکه می‌شوند؛ و همه این جنگ طلبی‌ها و جنگ افروزی‌ها از سوی قدرت‌های سرمایه داری و رسانه‌های مزدور آنان بطور بی‌شرمانه «نبرد برای دمکراسی» و «آزادی» و «دخالت‌های پیشگیرانه و انسانی» نام می‌گیرد و توجیه می‌شود.
سرمایه داری جهانی در همان حال اصلیترین عامل تخریب محیط زیست است. آلودگی هوا، آلودگی دریا‌ها و رودخانه‌ها، تخریب جنگل‌ها و مراتع و گرمایش زمین، - که گفته می‌شود باعث خشک سالی‌ها در مناطقی و باران‌های غیر موسمی و سیلاب‌های بی‌سابقه و ویران گر در مناطق دیگر است- آینده انسان و دیگر موجودات زنده در کره زمین را در معرض خطر جدی قرار داده است.
در سالی که گذشت در ایران نیز شاهد تشدید مصائب فوق به اشکال گوناگون بودیم. سرکوب علیه طبقه کارگر ایران و حمله به سطح زندگی و معیشت کارگران تشدید شد. با وجود بی‌حقوقی مطلق طبقه کارگر ایران، از جمله عدم حق ایجاد تشکل مستقل و اعتصاب، رژیم جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفت که همان قوانین نیم بند خودش را نیز به زیان کارگران و برای تحمیل بی‌حقوقی بیشتر تغییر دهد. نمونه بارز آن پیشنهاد تغییر لایحه قانون کار است که امنیت شغلی کارگران را باز هم بیشتر مورد هجوم قرار می‌دهد و به کارفرمایان در استثمار بیشتر کارگران و اخراج دل بخواهی آنان قدرت به مراتب بیشتری می‌بخشد.
فعالین کارگری همچنان در زندان بسر می‌برند و در سال گذشته تعداد دیگری از فعالین کارگری به جمع کارگران زندانی اضافه شد ند. تجمع‌ها و تشکل‌های کارگری مورد سرکوب بیشتری قرار گرفتند. مجمع عمومی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری در ماه ژوثن در کرج مورد هجوم وحشیانه قرار گرفت. در هفته‌های اخیر تعدادی دیگر از فعالین کارگری در کردستان دستگیر و زندانی شدند و بطور کلی صد‌ها کارگر مورد تعقیب، اذیت و آزار و نیز شکنجه واقع شده ا ند.
عدم پرداخت دستمزد‌ها توسط کارفرمایان همچنان ادامه و گسترش یافت. کارفرمایان به سادگی دستمزد دزدی کردند. تعداد قابل توجهی از کارگران ماه‌ها و در پاره‌ای موارد بین یک تا دو سال است که دستمزد و مزایایشان را دریافت نکرده‌اند.
بحران اقتصادی در کشور و رکود در اکثر واحد‌های تولیدی تشدید شده و بسیاری از مراکز تولیدی پایین‌تر از ظرفیت تولیدی خود فعالیت می‌کنند. امنیت شغلی میلیون‌ها کارگر در معرض خطر جدی قرار دارد. این در شرایطی است که ۸۰ تا ۹۰ درصد کارگران با قرار داد موقت به کار مشغولند و از امنیت شغلی واقعی بر خوردار نیستند. بیکاری گسترده و میلیونی نهادینه شده وبه یک بلای مزمن اجتماعی تبدیل شده است. طبق آمارهای دولتی سه میلیون نفر در ایران بیکارند و نرخ بیکاری در میان جمعیت بین ۱۵ تا ۲۴ سال به ۲۵ درصد رسیده است. آمار و ارقام واقعی اما بسیار گسترده‌تر از آمار رسمی است.
فقر و فلاکت تحمیل شده به کارگران و بطور کلی اکثریت مردم ایران و شکاف بین اقلیت ثروتمند و اکثریت مردم به حدی است که در تاریخ سی و چند سال اخیر سابقه نداشته است. میلیون‌ها خانواده به زیر خط فقر مطلق کشیده شده‌اند و از عهده تامین ابتدایی‌ترین نیازهای خود بر نمی‌آیند. در حالی که آمار دولتی، تورم سال گذشته را ۳۲ در صدی اعلام کرده، تورم واقعی بسیار بیش از ۵۰ درصد است. در همین شرایط شورای عالی کار مرکب از نمایندگان کارفرما‌ها، دولت و نمایندگان کانون شورای‌ها اسلامی کار – این تشکل دولتی ضد کارگر و وابسته به رژیم - در اسفند سال گذشته حداقل دستمزد سال ۹۲ را بی‌شرمانه ۴۸۷ هزار تومان تعیین کرد در حالی که خط فقر حداقل یک و نیم میلیون تومان در ماه می‌باشد.
تشدید سرکوب سیاسی و جو خفقان از یک طرف و تداوم سیاست‌های ریاضت کشی اقتصادی و در نتیجه گسترش بیشتر فقر و فلاکت و شیوع انواع ناهنجاری‌های اجتماعی از طرف دیگر، و در همان حال وجود انواع باند‌های مافیایی اقتصادی و فساد گسترده مالی و اداری، عملا شرایط زندگی را برای اکثریت مردم طاقت فرسا و تحمل ناپذیر کرده است.
از سوی دیگر تحریم اقتصادی ایران توسط دولت آمریکا و متحدین آن، بر وخامت اوضاع افزوده است. افزایش سرسام آور دارو و مواد غذایی یکی از عوارض این سیاست اقتصادی ضد انسانی است.
اما همه این‌ها را که بر شمردیم تمام واقعیت جهان امروز نیست. در مقابل این هجوم گسترده به سطع معیشت و زندگی کارگران و مردم محروم، همه جا مقاومت و مبارزه در اشکال گوناگون وجود داشته است. در اروپا، اعتصاب‌ها ی عمومی، و تظاهرات‌های بزرگ کارگری در یونان و اسپانیا، نمونه‌های برجسته واکنش طبقه کارگر و مردم به هجوم بوژوازی بوده است. کشتار معدنچیان اعتصابی توسط رژیم آدمکش آفریقای جنونی، باعث اعتراضات وسیع در آفریقای جنوبی و نیز در اقصی نقاط جهان شد. دولت افریقای جنوبی و صاحبان معادن، اعتصاب معدنچیان را با اتش و خون پاسخ دادند، اما تداوم اعتصاب و همبستگی جهانی با معدنچیان اعتصابی باعث شد که آنان به بخشی از خواسته‌های خود دست یابند و کارفرما‌ها مجبور به افزایش ۲۰ درصدی دستمزد‌ها شدند.
کشتار کارگران در آتش سوزی کارگاه نساجی در بنگلادش اعتراضات اجتماعی و فشار گسترده برای اقدامات قانونی را به دنبال داشت و کماکان کارزارهای بین المللی علیه وضعیت فاجعه بار کارگران در بنگلادش فعال می‌باشند. در تقابل با سیاست ریاضت اقتصادی انواع گوناگون جنبش‌های اجتماعی و تحرکات رادیکال در خیابانهای جهان ودرمحیط‌های کار صورت گرفت. کارگران و تشکلات کارگری، سازمان‌ها و نیروهای مترقی و معترض، توحش شرکت‌ها و دولت‌های سرمایه داری و سیاست‌های جنگ طلبانه آن‌ها را به چالش کشیدند.
در ایران با وجود تمام سرکوب‌ها، کارگران و فعال کارگری کماکان مقاومت کردند. اعتراضات و مبارزه کارگران به شیوه و اشکال مختلف، از اعتصاب گرفته تا تجمع و تظاهرات در مقابل نهادهای دولتی تا تهیه طومار برای افزایش دستمزد‌ها ادامه یافت. دستگیری، پیگرد قانونی و حبس فعالین کارگری توسط رژیم، نه تنها باعث مرعوب شدن انان نشده بلکه بیان، نقد، و اعتراض ان‌ها تیز و تند‌تر شده است.
با این وجود می‌دانیم که طبقه ما هنوز و کماکان غول خفته‌ای است که سرمایه داری تمام هم و غمش آن است که این غول از جا بر نخیزد و توفان به پا نکند؛ و می‌دانیم که جنبش کارگری جهانی با انواع و اقسام موانع عملی و نظری از درون و بیرون روبروست که بدون پرداختن به ان‌ها نمی‌تواند هجوم گسترده سرمایه داری را خنثی کند و به سوی اهداف خویش گام بر دارد.
اتحاد بین المللی به عنوان یک کارزار همبستگی بین المللی کارگری، در آستانه اول ماه مه، روز جهانی کارگر، با اعتماد و اطمینان به درستی اهداف خود در حمایت از طبقه کارگر ایران و نیز در تقویت همبستگی جهانی کارگری، در سال پیش رو کماکان با تمام توان تلاش خواهد کرد. جنبش کارگری علیرغم نشیب و فراز‌هایش همچنان بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین جنبش اجتماعی در جهان است. ما خود را بخش کوچکی از این جنبش می‌دانیم و در پیشروی آن به سوی اهداف‌اش که به چالش کشیدن و سرنگونی سرمایه داری جهانی است، ادای سهم خواهیم کرد.
زنده باد روز جهانی کارگر
زنده باد اتحاد و همبستگی جهانی طبقه کارگر
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۲۷ آوریل ۲۰۱۳
info@workers-iran.org
http://www.workers-iran.org
http://www.etehadbinalmelali.com