«تنهایی» (۱) و «شدن»
Mon 1 04 2013
مهران زنگنه
تنهایی (۱)
اگر فواره ی دل بگشایم
خاکس‌تر دلم میبالد
پر میکشد
بر آسمان می نشیند
غاشیه ی حسرت بر آسمان می کشد
به رنگ دلم
تنهاییم
گرفته و تار
***********
شدن
به کودکی ندانیم و نگوییم این و آن
به نوجوانی چشم گشاییم بر این و آن
به جوانی گوییم که این ست و نه آن
به پیری گوییم هم این است و هم آن