مصاحبه با معاون اتحادیه سراسری کارکنان تونس
ترجمه مینو الوندی
Fri 22 02 2013
[مصاحبه برنهارد شمید با سامی طاهری، معاون اتحادیه سراسری کارکنان تونس که با حدود ۷۵۰ هزار عضو یکی از بزرگ‌ترین اتحادیه‌های شاغلین در افریقا و حوضه دریای مدیترانه است.]
شمید: «بهار عرب» ۱۷ دسامبر ۲۰۱۰ در سیدی بوزید در تونس آغاز شد. در پایان سال ۲۰۱۲ بار دیگر شاهد ناآرامی‌های اجتماعی در تونس هستیم. آیا تاریخ تکرار می‌شود؟
طاهری: دلایل این ناآرامی‌ها یعنی نارضایتی‌های اجتماعی و اقتصادی در هر دو مورد یکسانند.
بیکاری و عقب ماندگی در مناطق غیرساحلی تونس کما فی السابق وجود دارد. اما ما امروزه دیگر درگیر یک روند انقلابی نیستیم بلکه باید روی دولت که از مسئولیت شانه خالی می‌کند، فشار بیاوریم. دولت که اعتبارش را از دست داده است، می‌خواهد تا انتخابات بعدی وقت بخرد. و در صدد آنست که قبل از انتخابات، تا آنجا که بتواند، امتیازاتی برای جناح خودش جمع کند. به عنوان مثال می‌خواهند دستگاه‌های دولتی را قبضه کنند و به ائتلاف حکومتی متشکل از سه حزب که اختلافاتشان روز به روز آشکار‌تر می‌شود، سر و سامان تازه‌ای بدهند. «نهضت» به عنوان نیرومند‌ترین حزب در حکومت دیگر ابایی از آن ندارد که هدف نهاییش را که ایجاد سبک جدیدی از زندگی برای مردم تونس بر اساس الگوی کشورهای خلیج است، پنهان کند.
شمید: نهضت چگونه می‌تواند در انتخابات ماه ژوئن برنده شود؟
طاهری: با یک معجزه! آن‌ها مشکلات جامعه را اعم از بیکاری، عدم توسعه در بخش‌های عقب افتاده کشور و یا مسئله امنیت را که شامل قاچاق در مرزهای کشور و روند فزاینده جرم و جنایت می‌شود، حل نکرده‌اند. حتی فساد و رشوه خواری هم کم نشده است و حالا اعضای نهضت هستند که در سطوح محلی جیبشان را پر می‌کنند. ناآرامی در همه جا وجود دارد، نهضت در حال سقوط آزاد است. نهضت بدون اعمال زور و اعمال نفوذ در کمیته‌های نظارت بر انتخابات و خریدن آرا نمی‌تواند در حکومت باقی بماند. البته در اپوزیسیون، نهضت قوی‌تر از احزاب اپوزیسیون فعلی خواهد بود ولی در انتخابات اکثریت آرا را به دست نخواهد آورد.
شمید: چهارم دسامبر ۲۰۱۲، در مراسم یادبود فرحات حشاد بنیان گذار HGTT که در سال ۱۹۵۲ توسط ماموران فرانسوی کشته شد، طرفداران نهضت به دفتر HGTT حمله کردند. آیا این کار به ضرر خودشان نبود؟
طاهری: حمله به یک سمبل تاریخی نظیر مراسم یادبود فرحات حشاد که مورد احترام همه احزاب تونس است، به این سادگی‌ها فراموش نخواهد شد. در پی این حمله در پنج استان تونس اعتصابات منطقه‌ای برگذار شد و برای ۱۳ دسامبر اعلام اعتصاب سراسری کردیم.
شمید: HGTT یک روز قبل از ۱۳ دسامبر دعوت به اعتصاب را ملغی نمود و اعلام کرد که در ماه ژانویه در مورد اکسیون‌های جدید تصمیم گرفته خواهد شد. چرا دعوت به اعتصاب را پس گرفتید؟
طاهری: پس از آنکه ما پیشنهاد گفتگو با راشد الغنوشی، رهبر نهضت را رد کردیم، با ائتلاف حکومتی مذاکرات مستقیمی داشتیم. نتیجه این بود که هر دو طرف حمله به دفتر UGTT را محکوم کردند. در این توافقنامه همچنین پیش بینی شده بود که ظرف یک ماه یک کمیسیون تحقیق مشترک تشکیل شود. قرار بر این بود که رئیس حکومت موقت با تکیه بر نتایج این بررسی، منحل کردن «کمیته‌های ضامن انقلاب» را در دستور کار قرار دهد. این توافقنامه مورد قبول هیئت رئیسه UGTT می‌باشد ولی تا اعلام نتایج بررسی باید همچنان هوشیار باشیم و چه بسا که مجبور بشویم تصمیمات دیگری بگیریم. راه ما، راه مبارزه مسالمت آمیز سیاسی در راه آزادی است.
شمید: موضوع این «کمیته‌ها» که راجع به آن صحبت کردید، چیست؟ می‌دانیم که اتهام حمله به مرکز UGTT متوجه این کمیته‌ها ست.
طاهری: ما خواهان انحلال «کمیته‌های ضامن انقلاب» هستیم. این‌ها نیروهای شبه نظامی هستند. در کمیته‌های اولیه برای حفظ و ضمانت انقلاب سندیکالیست‌ها و نیروهای دموکرات شرکت داشتند. آن‌ها سه چهار ماه پس از سقوط بن علی اوایل ۲۰۱۱ برچیده شدند. در آن زمان وقتی که نیروی پلیس رژیم سابق برای چند هفته در شهر‌ها حضور نداشت، ارتش و گروه‌های خودجوش محلی بودند که جلوی قتل و غارت را می‌گرفتند. پس از آنکه سر و کله پلیس مجددا پیدا شد، مردم هم به کار‌ها و اکسیون‌های دیگر روی آوردند.
شمید: یادم می‌آید در مورد به هم پیوستن تعدادی از این کمیته‌ها در شهر تونس در آگوست ۲۰۱۱ مطلبی نوشته شده بود.
طاهری: این‌ها دیگر ربطی به گروه‌های خودجوش محله‌ها در اوایل انقلاب ندارند بلکه با نهضت در ارتباطند. این حزب از تابستان ۲۰۱۱، از قبل از انتخابات اکتبر، این قالب را درخدمت خودش به کار گرفته است. این تغییر و تحول به آهستگی و بی‌سر و صدا انجام گرفت، آدم فکرش را هم نمی‌کرد که کمیته‌ها روزی به گروه‌های ضربت نهضت تبدیل بشوند. آنوقت از یک جایی به بعد حمله به دفا‌تر احزاب و تظاهرات مربوط به حقوق زنان شروع شد.
شمید: همین طور هم حمله به ساختمان UGTT؟
طاهری: پشت این قضیه سلفیست‌ها هستند که غالبا با عوامل رژیم سابق با هم کار می‌کنند. بیشتر آن‌ها خبرچین‌ها و چاقوکشهایی هستند که در خدمت رژیم سابق بودند، مردمان محلات فقیر نشین که در مقابل پول حاضر به هر کاری هستند.
شمید: وقتی تشکیلات شبه نظامی جایگزین اشکالی می‌شوند که در اصل خودجوش و دموکراتیک بوده‌اند آیا مردم عادی در مورد خصلت واقعی این تشکیلات دچار اشتباه نمی‌شوند؟
طاهری: این تفاوت برای همه جامعه روشن نیست. در واقع نهضت در دوران انقلاب اصلا در تونس حضور نداشت. تازه دو هفته و نیم پس از استعفای بن علی، وقتی راشد الغنوشی از تبعید بازگشت، حزب تجدید سازمان یافت.
شمید: در تظاهرات اواخر نوامبر و اوایل دسامبر سال گذشته در سلیانه تظاهرکنندگان به شدت سرکوب شدند.
طاهری: در حدود ۳۰۰ نفر مجروح شدند، ۲۴ نفر به علت استفاده پلیس از فشنگ‌های ترکشی از ناحیه چشم صدمه دیدند. ۶ نفر از آن‌ها ممکنست چشمشان را از دست بدهند. برای اولین بار در تونس از این نوع گلوله‌ها برای مقابله با تظاهرات استفاده می‌شد. اگر رژیم بن علی هنوز برقرار بود حتما از همان اول به قصد کشت با فشنگ واقعی شلیک می‌کردند ولی امروزه هدف این است که مردم را مرعوب و مجروح کنند بدون آنکه کشته‌ای بر جای بماند.
شمید: در برخی گزارشات از سلیانه صحبت از استفاده از گلوله واقعی هم هست.
طاهری: از گلوله‌های واقعی برای شلیک تیر هوایی استفاده کردند. هدف این شلیک‌ها تظاهرکنندگان به طور مستقیم نبودند. جراحات عمدتا ناشی از اصابت فشنگ‌های ترکشی و نارنجک‌های گاز اشک آور بودند. برادر خود من مورد اصابت نارنجک گاز اشک آور قرار گرفت و بازویش هشت بخیه خورد.
منشا فشنگ‌های ترکشی کشور قطر است. این‌ها در اصل ساخت امریکا هستند که به قطر فروخته شده‌اند و قطر هم آن‌ها را به حکومت تونس هدیه داده است. یک هفته قبل از واقعه سلیانه محموله‌ای از قطر تحویل تونس داده شده بود: بسته هدیه‌ای شامل ۷۰ اتومبیل پلیس ضد گلوله. ما اطلاع داریم که در این محموله، مهمات هم بوده‌اند هر چند که دولت رسما اعلام نکرده است.
----------------------------
نشریة جانگل ورلد ۳ ژانویه ۲۰۱۳، این مصاحبه پیش از واقعه ترور شکری بالعید و ناآرامی‌های اخیر در تونس انجام شده است. با وجود این به علت اهمیت جنبش کارگری تونس به عنوان یک وزنه سیاسی و نیز نکات جالبی که مطرح می‌شود، تصمیم به ترجمه آن گرفتم.
|
|
