|
عصر نو
www.asre-nou.net |
در ده ،بیست ساله اخیر بسیاری از سازمان ها و گرایش های سیاسی در مورد« قانونی بودن» فعالیت شان «مسالمت آمیز بودن» فعالیت شان،«مدنی بودن» فعالیت شان،درمورد اینکه مطاقا فعالیت شان خشونت آمیز نیست و از خشونت و رفتار خشونت آمیزتبری می جویند،شنیده اید. به این کیفیت خشونت را که یک مقوله مربوط به مناسبات دو فرد عادی است ،به جای قهر می گذارند. و چون خشونت از پیش مذموم، زشت و محکوم است، به این نحو و خود بخود با این تحربف مفهومی با این جابجا کردن کلمات از پیش حکم در مورد محکومیت قهر هم صادر می کنند. در حالیکه اولا قهر عرصه طبیعی اش عرصه حاکمیت ها و مردم است نه عرصه روابط دو فرد عادی. حاکمیت همین اسم اش متضمن معنای دقیقی است . دولت حاکمیت می کند و حاکمیت کردن مستلزم اعمال قهر است. ذات دولت و حاکمیت چیزی جز قهر سازمان یافته و قانونی شده نیست. بنابراین قهراز ناحیه حاکمیت هانسبت به مردم اعمال می شود نه از ناحیه مردم. پیشاپیش نمی توان به مردم موعظه پرهیز از قهرکرد. این گفت و گو را بشنوید: |
