کلینیک شعر
Tue 13 01 2009
رضا فرمند
همه سردرگمی هاشان را به سرانگشتان شعر می سپرند
همه جان های فسرده شان را به کلینیک شعر می برند
با این همه هیچ کس سکه ای به گرسنگی شعر نمی دهد!
*
همه کلید سخن های عاشقانه اشان را در شعر می جویند
همه از راه های هشیار شعر، به جان پنهان جامعه ره می برند
با این همه هیچ کس سکه ای به گرسنگی شعر نمی دهد!
*
همه با شعر، عکس انسانی می گیرند
و هنگامی که عشقاشان لال می شود
به دلدادگانشان گل شعر می دهند
با این همه هیچ کس سکه ای به گرسنگی شعر نمی دهد!
*
همه واژه های گمشده اشان را در شعر می جویند؛
و به هنگام درماندگی ها، بال های شعر را
به سخن ها و گام هاشان می بندند.
با این همه هیچ کس سکه ای به گرسنگی شعر نمی دهد!
آپریل ۲۰۰۷
www.rezafarmand.com
|
|
