خوآن روخاس و آنتونیو پالمر، مارکسیست‌های آمریکا در منطقه‌ی سان فرانسیسکو
آمریکا: اوکلندِ کالیفرنیا - راهپیمایی ۳۰ هزار نفری در پاسخ به فراخوان اعتصاب عمومی
ترجمه‌ی آرش عزیزی
Wed 16 11 2011
arash@azizy.org
در روز ۲ نوامبر اوکلند شاهد یکی از بزرگترین تظاهرات تاریخ خود بود. بخش‌های مختلفی از طبقه‌ی کارگر گرد آمدند تا صدای خود را به گوش برسانند و موفق شدند یکی از بزرگترین بنادر آمریکا را به تعطیلی بکشانند. این روز نشان روشن این بود که جان کارگران آمریکا به لب رسیده است. اما رسانه‌ها گزارش چندانی از این حرکات ندادند؛ در عوض بر دیوارنوشته‌ها، پنجره‌های شکسته و تقابل با پلیس تمرکز کردند که شامل اقلیتی کوچک می‌شد، گروهی کوچک و نامسئول در حاشیه. این تلاشی واضح بود برای دشمن‌سازی از جنبش و دادن تصویری خشن از جنبشی به رهبری آنارشیست‌ها و هوچیان.
***
شهر اوکلندِ کالیفرنیا به نقطه محوری درخشان برای جنبش ملی اشغال بدل شده و با آغاز فراخوانی بسیار محبوب به اعتصاب عمومی که اقتصاد مرکز شهر را فلج کرد، عملیات بندر اوکلند را متوقف کرد و حدود ۳۰ هزار نفر را به خیابان کشاند، سابقه‌ی جدیدی برای مبارزه تعیین کرده است. این تجربه تاثیری عمیق بر زندگی صدها هزار نفر از کارگران و جوانان ساکن منطقه‌ی سان فرانسیسکو گذاشته است: از بحث‌هایی که در تمام دانشگاه‌ها، محل‌های کار، تالارهای سندیکاها و اردوهای جنبش اشغال راه افتاده تا سیل پوشش رسانه‌ای و واکنش مقامات رسمی در تمام سطوح دولتی.
صبح زود ۲ نوامبر معترضین شروع به پر کردن تقاطع خیابان ۱۴ام و برادوی کردند. پرچم‌هایی در سراسر تقاطع و حول اردوی جنبش اشغال در پلازای فرانک اوگاوا آویزان شد. اسم این پلازا به پلازای اسکار گرانت تغییر داده شد (به نام جوان سیاه‌پوستی که چند وقت پیش به دست پلیس نژادپرست کالیفرنیا به قتل رسید-م). بعضی از پرچم‌ها شامل شعارهایی بود مثل «مرگ بر سرمایه‌داری»، «همه چیز را اشغال کنید» و البته شعار «اعتصاب عمومی!» تا ساعت ۱۱ صبح تقاطع پر پر بود. اردوی جنبش اشغال مملو از فعالیت بود. تعداد که بیشتر شد تظاهرکنندگان شروع به تجمع در آمفی‌تئاتر پلازا کردند.
تا ظهر چندین تظاهرات در مرکز شهر اوکلند در جریان بود. تظاهرات بزرگی که بیشتر شامل دانشجویان بود (با گروهی بزرگ از کالج لنی) به سمت مرکز شهر حرکت کرد. تظاهراتی دیگر در خیابان فرانکلین به سوی ساحل در لیک‌ساید حرکت کرد. تظاهراتی دیگر به سمت ساختمان ایالتی رفت. در نیمه‌ی اول روز به نظر می‌رسید تظاهرات‌ها از همه‌جا از راه می‌رسند چرا که مردم مختلف به آن‌ها می‌پیوستند و همه‌ی گروه‌ها به تظاهرات اصلی در تقاطع ۱۴ام و برادوی پیوستند. جو حاکم بسیار سرزنده و پرشور بود.
تمام طیف‌های فعالین سیاسی حاضر بودند و این انعکاسی بود از عناصر مختلفی که به پا خواسته‌اند و از آغاز نقشی در جنبش اشغال بازی کرده‌اند گرچه اکثریت عظیم تظاهرکنندگان را زحمتکشان و جوانان عادی تشکیل می‌دادند که احتمالا پیش از این هرگز نیازی به شرکت در این نوع رویدادهای سیاسی را احساس نکرده بودند. در ضمن شاهد حضور شمار عظیمی از فعالین اتحادیه‌های کارگری بودیم از جمله از تیمسترها واحد ۷۰، اس ئی آی یو واحد ۱۰۲۱، کارگران اسکله از آی ال دبلیو یو واحد ۱۰، یونایت هیر، انجمن پرستاران کالیفرنیا، انجمن معلمان کالیفرنیا، انجمن معلمان اوکلند و اتحادیه کارگران خودروسازی (یو ای دبلیو) و بسیاری دیگر که هر یک پرچم اتحادیه‌ی کارگری خود را داشتند. بسیاری از معترضین پلاکاردهای معمول حمایت از ۹۹ درصد را در دست داشتند اما بسیاری نیز پلاکاردهایی با شعارهای روشن کارگری آورده بودند.
حدود ساعت ۳:۳۰ افرادی با بلندگو از میان میدان و تقاطع حرکت کردند و همه‌را به سوی بندر اوکلند رهنمون ساختند. آن روز بسیاری کارگران اسکله سر کار نرفته بودند اما بندر همچنان باز بود. هدف این راهپیمایی تعطیلی کامل بندر در شیفت شب بود. گروه بزرگی از انجمن معلمان اوکلند با تظاهرکنندگان روبرو شد و شعار داد: «ما ۹۹ درصد هستیم! ما به ۹۹ درصد درس می‌دهیم!» سپس تظاهرات در خیابان ۱۴ام به سوی بندر حرکت کرد. با پیشروی تظاهرات در خیابان‌ها مردم با پلاکاردهای حمایتی از خانه‌هایشان بیرون آمدند. تمام شرکت‌ها در منطقه‌ی مرکز شهر و مسیر راهپیمایی آن‌روز تعطیل بودند از مغازه‌های کوچک و سوپرمارکت‌ها تا بانک‌های بزرگ و مغازه‌های زنجیره‌ای مثل والگرینز، ساب‌وی، مک‌دونالدز، کی اف سی و بسیاری دیگر. تظاهرات از زیر ریل قطارهای عمومی که گذشت، رانندگان قطار به نشانه‌ی همبستگی بوق می‌زدند. هر جا که رسیدیم با حمایت روبرو می‌شدیم. اوضاع محشر بود.
تظاهرات که به بندر رسید خطوط پیکت چند صد نفری در هر نقطه‌ی ورود بر پا شده بود. مجمامع عمومی مدل جنبش اشغال با «میکروفن‌های مردمی» بر پا شد. این عملا باعث شد بندر دو شیفت تمام تعطیل شود. خطی طولانی از کامیون‌های باری متوقف شد چرا که بندر همچنان تعطیل بود و بعضی رانندگان حتی کامیون‌هایشان را جابجا کردند تا راهی که به بندر می‌رفت سد کنند. تظاهرکنندگان شادمان برای جشن گرفتن از کامیون‌ها بالا می‌رفتند. یکی از معترضین فریاد زد: «این روزی تاریخی است! قدرتی که داریم نشان‌شان داده‌ایم!» در کل مسیر راهپیمایی به سوی اشغال بندر یک مورد خشونت هم صورت نگرفت. تقریبا اثری از پلیس دیده نمی‌شد. این دقیقا مخالف چیزی بود که همین یک هفته پیش صورت گرفته بود.
به اردوی اشغال که برگشتیم جوی کارناوالی برپا بود. بعضی‌ها مشغول نواختن موسیقی شدند و بقیه به بحث راجع به این‌که جنبش به چه دست یافته و چگونه می‌تواند پیشروی کند، پرداختند. تعدادی دیگر صف کشیدند تا غذایی را دریافت کنند که اردوی اشغال و شورای کارگران آلامدای مرکزی تهیه کرده بود. گرچه شهر ۱۰۰ درصد تعطیل نشد همه احساس کردند آن‌چه جنبش تصمیم به انجام آن گرفته بود آن روز انجام شد.
اما روز به کلی بدون حادثه هم پیش نرفت. چند ساعت پیش کلمه‌ی «اعتصاب» را روی یک سوپرمارکت هول فودز با اسپری نوشته بودند. شیشه‌های بانک آمریکا و بقیه‌ی بانک‌ها را شکسته بودند و با اسپری رویشان شعار نوشته بودند. بعد از تعطیلی موفق بندر تعداد این اعمال بیشتر شد. حدود ساعت ۱۱ شب گروه کوچکی شروع کرد راه رفتن نزدیک اردوی اشغال و فریاد زدند که می‌خواهند بروند و ساختمانی را تسخیر کنند.
ساختمان مربوطه یکی دو خیابان با خود اردوگاه فاصله داشت. قصد اولیه‌ی اشغال این ساختمان خالی برپایی آن به عنوان مرکزی محلی برای جنبش اشغال بود. اما این اشغال که صورت گرفت بعضی‌ها به ساختمان آسیب زدند. طولی نکشید که پلیس اوکلند شروع کرد به صف بستن در خیابان سن پابلو و خیابان تلگراف. معترضین با بر پا کردن سنگر با چرخ بابری‌های چوبی و سطل‌های آشغال پاسخ دادند. صفوف پلیس که به ساختمان اشغالی نزدیک‌تر شد سنگرها به آتش کشیده شد. پلیس پس از این حرکت به سرعت به سوی ساختمان حرکت کرد. بعد پلیس به چند متری اردوگاه اشغال آمد و خیابان برادوی را به کلی بست. طولی نکشید که دست به شلیک گاز اشک‌آور و پرتاب نارنجک‌های فلش‌بنگ برای پراکنده کردن مردم حول ساختمان زدند.
تقابل با پلیس تا ۴ صبح ادامه داشت. در طول این مدت روی در و دیوار بسیاری ساختمان‌های حول اردوگاه اشغال شعارنویسی شد و شیشه‌هایشان را شکستند. تا آخر شب بیش از ۱۰۰ نفر دستگیر شده بودند. بسیاری دیگر با گاز اشک‌آور و گلوله‌های لاستیکی روبرو شدند. از جمله معترضینی که حتی نقشی در اشغال یا حرکات خراب‌کارانه‌ای که آن روز صورت گرفت نداشتند.
فراخوان به اعتصاب عمومی حامیان بسیاری را به جنبش اشغال کشانده بود. دانشجویان، فعالین اتحادیه‌های کارگری و بخش‌های مختلف طبقه‌ی کارگر آن روز به میدان آمدند تا صدای خود را به گوش برسانند. اما باید توجه کنیم که آن‌چه آن‌روز در اوکلند صورت گرفت اعتصاب عمومی به معنای کلمه نبود. اما قدرت‌نمایی قابل توجهی از سوی بخشی از طبقه‌ی کارگر و احتمالا بزرگترین تظاهراتی بود که اوکلند از زمان راهپیمایی جنبش کارگران مهاجر در اول مه ۲۰۰۶ به خود دیده است. تظاهرات در اوکلند غریزه‌های طبقاتی بسیاری کارگران را بیدار کرده است. به شعار «ما ۹۹ درصد هستیم!» چهره و مشخصه‌ای توده‌ای بخشیده. نشان داده که کارگران و جوانان که طبقه‌ی سرمایه‌دار مدام بهشان حمله کرده اکنون جرات مبارزه را پیدا کرده‌آند. این روحیه بین تمام زحمتکشان و کارگران در اوکلند و کل منطقه‌ی خلیج سان فرانسیسکو طرفدار دارد.
تعطیلی بندر اوکلند رویدادی تاریخی بود. این روز نوایی به زحمتکشان بود که اگر در مبارزه متحد باشند به چه چیزهایی می‌توانند دست پیدا کنند. تظاهرکنندگان در این روز توانستند ارسالات و حمل و نقل در پنجمین بندر شلوغ آمریکا را مختل کنند و میلیون‌ها دلار سود سرمایه‌داران را متوقف کنند. با این همه حرکت ما وقتی موثرتر می‌بود که کارگران بندر خود سازمان یافته و در اتحاد عمل کرده بودند تا بندر تعطیل شود. این نمونه‌ای حتی قوی‌تر برای طبقه‌ی کارگر منطقه‌ی سان فرانسیسکو و آمریکا می‌بود.
رهبران بسیاری اتحادیه‌های کارگری حمایتی لفظی از تظاهرات کردند و بعضی حتی از اعضای خود خواستند شرکت کنند اما رهبران کارگری نه حاضر و نه آماده‌ی سازمان‌دهی اعتصاب عمومی تمام و کمال و واقعی نبودند. شرکت گسترده‌ی اعضای معمولی اتحادیه‌ها نشان می‌دهد که رهبری از سوی صفوف خودش زیر فشار بود تا حداقل از جنبش حمایت کند. اگر رهبران کارگران فراخوان را جدی‌تر گرفته بودند رویدادی بسیار متفاوت در روز ۲ نوامبر می‌داشتیم.
موضوع اصلی مجامع عمومی اردوگاه اوکلند در روزهای پس از تظاهرات پرداختن به مساله‌ی خشونت و خرابکاری بود. موضع روشنی از این بحث‌ها حاصل نشده اما بدون شک اختلافاتی میان اشغال‌گران پدید آمده. ما مارکسیست‌ها متوجهیم که اعمال کوچک خرابکاری و باصطلاح «عمل مستقیم» کاری برای پیشروی آرمان طبقه‌ی کارگر نمی‌کند و در عوض بهانه‌ای برای پلیس، رسانه‌ها و مقامات شهرداری می‌سازد تا به جنبش حمله کنند. پلیس آن شب به معترضین حمله کرد اما موفق نشدند اردوگاه اشغال را اخراج کنند. این نه نشانه‌ی قدرت پلیس و مقامات شهرداری که نشانه‌ی ضعف‌شان است. باید از این ضعف استفاده کنیم و جنبش‌مان را سازمان دهیم، برای حرکات توده‌ای بیشتر با جهت‌گیری روشن به سمت سازمان‌های توده‌ای طبقه‌ی کارگر در این کشور: اتحادیه‌های کارگری.
چنان‌که در مقاله‌های قبلی توضیح دادیم کارگران سازمان‌یافته ظرفیت بسیج میلیون‌ها نفر از کارگران اتحادیه‌ای و غیراتحادیه‌ای در خیابان‌ها را دارند. رویدادهای اوکلند می‌تواند کارگران سازمان‌یافته را به این کار بیانگیزاند. در ضمن این می‌تواند قدم مهمی برای اتحادیه‌ها باشد تا از حزب دموکرات که نماینده‌ی منافع باصطلاح «۱ درصد» است، گسست کنند تا کارگران بوانند حزب سیاسی توده‌ای خود را برپا کنند. جنبش هنوز در مراحل اولیه‌ی خود است. ما مارکسیست‌ها به مشارکت در آن ادامه می‌دهیم، به آن کمک می‌کنیم پیشروی کند و تقویت یابد و در عین حال از نیاز به تحول سوسیالیستی جامعه و نیاز به ایجاد حزب کارگری توده‌ای که نماینده‌ی نیازها و آمال طبقه‌ی کارگر باشد دفاع می‌کنیم.
منبع: «فراخوان سوسیالیستی»، نشریه‌ی «اتحادیه‌ی بین‌المللی کارگری» در آمریکا (socialistappeal.org)، هشت نوامبر ۲۰۱۱
اولین انتشار فارسی - مبارزه طبقاتی ، شماره ۷
(http://www.mobareze.org)
|
|