تاریخ
Sun 31 07 2011
آزاده بی پروا
گذرگاهی است
که باید رفت
پیاده
یا سوار بر چشمهای ابر
ایستاده بر افق
بر بلندای تن آسمان
یا نشسته بر موجی
که به ساحل می رسد
پشت نزدیکترین ستاره خونین است
از دشنه های سکوت و دلواپسی
و زمین سرخ از باران
و ما
بدون چتر
-
قدمهایی بی صدا
که در گوش باد می پیچد
و شاخه هایی لرزان
از سردی درخت
گذرگاهی ست
که باید رفت
تا عمیق ترین جای خاک
با ریشه ای به وسعت دل گلبرگها
که در زنخدان شب
آماجی از ستایش را نور می بخشند
باید دید
باید خوب گوش سپرد
به ناله های سرو
وقتی پرندگانش را
تنها به خاک می سپرد
باید عبور کرد
شاید هم
او
از ما بگذر د
و به مردمانی برسد
که دلشان می خواهد ماه را
در قلبشان بکارند
و چشمانشان را
به جای آن
تا زمین
از نگاه
تر شود
آنگاه دایره ای در تمام مثلثهای ذهنشان رسم کنند
و بیابان را
به دریا بسپرند
***
آری
,بگذار
ا و
بگذرد
ما
برپشتش نشسته ایم
امرداد 1390
|
|
