عصر نو
www.asre-nou.net

آلن گرش

شورش در سوریه

ترجمه بهروز عارفی
Wed 30 03 2011

آلن گرش (28 مارس 2011، بلاگ لوموند دیپلماتیک)

یکی از آخرین کشورهائی که از شورش های اعراب بر کنار مانده بود، به نوبه خود به خروش آمد. در شرایطی که در کمال بی تفاوتی دولت های درگیر علیه جنایت های رژیم لیبی، سرکوب در بحرین ادامه دارد؛ در حالی که مشهود است که راه حلی در باره یمن پیدا نشده؛ در حالی که تظاهرات در اردن، فزونی گرفته و تندتر می شوند؛ جنبش اعتراضی سوریه را نیز فراگرفت. نه فقط شهر درعا، واقع در جنوب کشور با ناآرامی های شدید روبروست، بلکه دامنه تنش ها به شهرهای مختلف کشور نیز رسیده و ده ها نفرکشته شده اند.

ناآرامی ها در شهر درعا، با دستگیر چند کودک ده ساله شروع شد که شعار هائی در مخالفت با دولت بر روی دیوارهای شهر نوشته بودند. مادران آنان را که برای آزادی فرزندان شان جمع شده بودند، با پلیس درگیر شدند. بنا به گفته شاهدان، برخی از مادران را دستگیر و سرهای شان را تراشیده اند. این جرقه، آتش به باروتی کشید که آماده حریق بود.

همان طوری که جوشوآ لاندیس، یکی از بهترین ناظران بر اوضاع سوریه در تارنامه « Syria comment » (1) می نویسد: «درعا شهری فقیر و سنی نشین است و هر آن چه در سوریه مسئله آفرین است، در این شهر گردهم امده است: اقتصادی ورشکسته، انفجار جمعیتی، فرماندار بد و نیروهای امنیتی خودکامه».

این مشکلات با آن چه بقیه جهان عرب را به آتش کشید، متفاوت نیست، هر چند وضعیت سوریه ویژگی خود را دارد (هر کشوری ویژگی های خود را دارد). بدیهی است که نگران کننده ترین بعد، مسئله مذهبی است: سوریه را اقلیت علوی رهبری می کند، در حالی که 60 درصد اهالی سنی اند. هرچند رژیم توانسته است پیوندی نزدیک با بورژوازی سنی دمشق ببندد. ده درصد جمعیت نیز مسیحی است.

فراموش نکنیم که اقلیت بااهمیت کردی در سوریه زندگی می کنند که بخش از آن حتی از داشتن ملیت سوری محرومند.

لاندیس در مورد تظاهرات دمشق توضیح می دهد: «برای نخستین بار، دیروز (22 مارس) شعارهای مذهبی شنیدیم، در حالی که تا کنون، اپوزیسیون به شعارهای ملایم نظیر برچیدن وضعیت فوق العاده، قانون جدیدی برای احزاب و گسترش آزادی ها اکتفا می کرد. اما روز پنجشنبه، تظاهرکنندگان شعارهای میانه رو را کنار گذاشته و فریا می زدند: «نه، ایران؛ نه حزب الله؛ ما خواهان اسلامی هستیم که از خدا بترسد». این شعارها، یادآور شعار هائی است که احوان المسلمین در سال های دهه های 1970 و 1980 می دادند، زمانی که انان، حافظ اسد را کافر تلقی می کردند.

اگر درعا شهری است سنی، لاذقیه در مرکز منطقه علوی مذهب واقع شده است. در آن شهر، خطر درگیری فرقه ای مستقیم وجود دارد. میان تظاهرکنندگان و میلیشیای طرفدار اسد، برخوردهای شدیدی روی داد و شایع شد که گروه های مسلح علوی از کوهستان سرازیر شده اند تا سنی ها را به قتل برسانند. (2). روز 27 ژانویه نیز درگیری های جدیدی گزارش شده بود. (3)

آیا رژیم سوریه با تهدیدی روبروست؟

رژیم می کوشد از موضع مقاومت در جریان کشمکش اعراب-اسرائیل، بهره گیرد. اما، همان طوری که عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه عربی زبان القدس چاپ لندن می نویسد (روزنامه ای که به داشتن زبانی صریح، پشتیبانی از فلسطینیان و مخالفت با آمریکا شهرت دارد) (3) :همبستگی با مقاومت لبنان (حزب الله)، پذیرفتن دبیرکل های سازمان های فلسطینی (از جمله حماس)، در حالی که درهای همه پاستخت های عرب بر روی آنان بسته بود، موضعی قابل احترام است که به خاطر آن از رژیم سوریه ممنونیم. این رژیم بهای گزافی برای آن پرداخته است. آما، به دیده ما، هیچ تناقضی بین این مواضع و قبول خواست های مردم سوریه وجود ندارد. و اگر تناقضی وجود داشته باشد، ما ترجیح می دهیم که رژیم از پشتیبانی خود از فلسطینی ها و آرمان فلسطین دست بردارد و به خواست های مردم کشورش پاسخ مثبت دهد که گسترش آزادی ها و مبارزه با فساد از آن جمله است (...) زیرا خلق های ستمدیده قادر به آزادساختن سرزمین های اشغالی نبوده و ارتش های دیکتاتوری ها نیز قادر به جنگی پیروزمندانه نیستند.»

تارنامه اینترنتی حزب الله، مخمصه سازمان های متعددی را در برابر رویدادهای سوریه بازتاب می دهد و دست امپریالیسم را در آن ها می بیند. المنار، بیانات هوگو چاوز، رئیس جمهوری ونزئلا را تکرار می کند که سوریه را قربانی توطئه آمریکائی می داند که هدفش تکرار سناریوی لیبی است. (5)*

رژیم سوریه تلاش دارد که خود را ضامن اتحاد کشور و گوناگونی مذهبی آن معرفی کند. اما، آیا هراس از داستانی شبیه به عراق برای متوقف ساختن تظاهرکنندگان کافی است؟ چنین احتمالی ضعیف است. هیئت حاکمه در چند شهر بزرگ، تظاهرات پشتیبانی از خود به راه انداخت، تلویزیون الجزیره را به خاطر پوشش رسانه های بین المللی هو کردند. از سوی دیگر، رژیم اصلاحاتی را قول داد: از نظر اجتماعی، افزایش سی درصدی حقوق کارمندان، در زمینه سیاسی، پایان وضعیت فوق العاده (که جزئیات ان هنوز روشن نشده است) و قانون جدیدی برای مطبوعات. بشار اسد، قراراست بزودی با مردم سخن بگوید تا چهارچوب اصلاحات را توضیح دهد. او آگاه است که پیش از او، بن علی و مبارک امتیازاتی دادند ولی نتیجه معکوس داد و تظاهرات را گسترده تر کرد.

هیلاری کلینتون، وزیرخارجه ایالات متحده در برنامه تلویزیون سی بی اس اظهار داشت که نه فقط مداخله نظامی در سوریه در دستور کار نیست، بلکه تاکید کرد که برای هر دو حزب آمریکا، بشار اسد «یک اصلاح طلب» است. (نقل شده در سایت جوشوآ لاندیس) (6) (27 مارس).

پیتر هارلینگ، مدیر برنامه در «گروه بین المللی بحران International Crisis Group » که چند سال است در دمشق، رویدادهای سوریه را دنبال می کند در ستون بحث آزاد در روزنامه لوموند (7) می نویسد «سوریه باید در جستجوی راه سوم باشد»:

«رئیس جمهوری سوریه که توانسته محبوبیتی برای خود دست و پا کند، از جمله به خاطر موفقیت در سیاست خارجی، در حرف، سرمایه ای سیاسی در اختیار دارد که زمان آن رسیده تا به نفع بینشی سرمایه گذاری کند که می تواند به راه سوم میان حفظ وضع موجود و نامعلومی یک تحول انقلابی خدمت کند. اما این سرمایه ممکن است بسیار زود ارزش خود را ازد ست بدهد.»

«ظهور مجدد کیش شخصیت رو به قهقرا، حضور پدرمآبانه رئیس جمهور در میان مردم (مثلا بدون محافظ در مراسم افتتاح این یا ان طرح) و دیدار هیئت های سیار، شکل مناسبی از رهبری در شرایط موجود نیست: اعتماد به نفس و شناسائی بین المللی در بهترین حالت، اجزاء برنامه ای جمعی هستند که باید به اجرا گذاشته شود ولی خود این برنامه می بایست روشن شود.»

«مقاومت بسیار خوبست ولی تکلیف سوریه چه می شود؟ در این حال، مشکل می توان گفت که سرکوبی رو به افزایش که اجبارا تحت رهبری رئیس جمهور و به نام او اعمال می شود، بتواند پایه چنین طرحی قرار بگیرد.» (...)

«هیچ کس در منطقه نمی تواند تصور کند که در برابر ده ها سال تاخیر، نباید بهای هنگفتی پرداخت. این بها، دگرگونی عمیق در ساختار و عملکرد حکومت است از طریق مشارکت سیاسی واقعی و توزیع مجدد عادلانه اقتصادی و عادی سازی روابط با کلیه بخش های جامعه. و همه این تغییرات می بایست بر پایه گفت و گوئی فوری انجام بگیرد و نه تصمیمات دلبخواهانه. »

-------

Révolte en Syrie par Alain Gresh, 28 mars 2011 ;
http://blog.mondediplo.net/2011-03-28-Revoltes-en-Syrie


پاورقی ها:


* توضیحات مترجم:

خبرگزاری های رسمی و نیمه رسمی جمهوری اسلامی از جمله ایرنا و فارس، مطالب بسیاری را به شورش های بحرین، مصر، لیبی و یمن اختصاص داده و از مبارزات مردم «پشتیبانی» و مداخله خارجی را برای «سرکوب جنبش در این کشورها» محکوم کرده است. اما، در مورد سوریه یا سکوت اختیار کرده و یا جنبش اعتراضی مردم سوریه را به «کشورهای خارجی، غرب و صهیونیست ها» منسوب کرده اند. ایرنا، خبرگزاری جمهوری اسلامی (10 فروردین 2011) در مطلبی از حمایت امارات، سودان و لبنان از رژیم سوریه گزارش داده و با اشاره به حمایت عربستان، می نویسد:

«در حالي ملك عبدالله مدعي حمايت از بشاراسد مي شود كه شبكه تلويزيوني العربيه وابسته به اين كشور در ايجاد فتنه و ناآرامي در سوريه نقش بسيار پررنگي دارد.»
http://www.irna.ir/NewsShow.aspx?NID=30315973
ایرنا در خبر دیگری نوشته است:

« سخنراني اسد خطاب به مردم سوريه يك روز پس از برگزاري راهپيمايي عظيم و ميليوني مردم سوريه در شهرهاي مختلف اين كشور با عنوان وفاداري به وطن صورت مي گيرد.
سوريه در هفته هاي اخير با برخي تحركات افراد خرابكار در مناطق جنوب و استان درعا و لاذقيه در غرب اين كشور مواجه بوده است كه در جريان آن شماري كشته و زخمي شدند.
در همين ارتباط 300 عضو يك باند خرابكار در لاذقيه از سوي نيروهاي امنيتي سوريه دستگير شدند كه مليت اين افراد آمريكايي ، لبناني ، اردني ، الجزايري ، عراقي است و برخي از آنان داراي سلاح هاي دوربين دار براي كشتن افراد از مسافت هاي دور بوده اند.
شبكه تلويزيوني ' المنار ' لبنان روز گذشته اعلام كرد: سوريه قايق هايي را توقيف كرده كه از شهر طرابلس واقع در شمال لبنان به سمت بنادر سوريه سلاح حمل مي كردند و مسؤولان سوريه حزب ' سعد حريري ' نخست وزير سابق لبنان را به دست داشتن در اين ماجرا و برخي ناآرامي ها در سوريه متهم كردند.»