دوران اندوه
Sun 19 12 2010
مهناز هدایتی
چه می بارد زچشمم بارش باران اندوه
هنوزم چشم من مانده درآن طوفان اندوه
هنوزم در زمستانم هنوزم سرد و مایوس
هنوزم فکر من دور می زند دوران اندوه
چه اوهامی که تلقین می کنم کابوس بود آه
که باید باورم گردد که شد پایان اندوه
نه این لعنت شده پایان نگیرد نیست کابوس
حقیقت مثل ماری می گزدم عریان اندوه
و این خیره شب وحشی که زالووارپیداست
مکیده خون ایمان از تن گریان اندوه
چرا انکار باید کرد دانم انتقام اوست
نمی میرد چرا پایان دهد بر جان اندوه
لندن پاییز دوهزارو ده
|
|
