‍‍‍‍سه شنبه ۱ مرداد ۱۳۸۷ - ۲۲ ژوئيه ۲۰۰۸

 

بيانيه ی کانون نويسندگان ايران

به مناسبتِ هشتمين سالگرد درگذشت احمد شاملو

 

اگر چه هشت سال از وداع شاعر بزرگ ما با واژه ها گذشته است، اما اميد و زندگی همچنان در ترانه های شورانگيز او ادامه دارد. شاملو، شاعر آزادی، يکی از کم نظيرترين شاعرانِ متعهدِ روزگار ماست که حضور «انسان» را بر آفاقِ روشنِ آگاهی و رهائی، حياتی شريف و خلل ناپذير بخشيد. او بود که در دشوارترين شرايط، آيندگان را به درکِ درستِ راهِ مبارزه، دلاوری و خِرَد بشارت داد.

 

احمد شاملو پرستارِ بی خوابِ پروانه و شبنم، در سراسرِ زندگیِ پُر فراز و نشيبِ خود، نه سکوت راتاب آورد و نه سرسپردگی را. شعر رهائی بخشِ او، جز صلای آزادی، هرگز برای خاموشی و فراموشی سروده نشد. کلام و کردارِ آزادی خواهانه ی او که مَنِش و سرمشقِ نسل های پُر اميد امروزی ماست، ما را جز به راهِ مبارزه برای تحکيم و گسترش آزادیِ انديشه و بيان دعوت نمی کند.

 

شعرهای باشکوهی چون «بچه های اعماق»، «نوبت ماهی»، «فصل ديگر»، «شبانه»، «بر سرمای درون» و بسيار شعرهای از اين دست، از دلِ کدام بامداد برآمده، شب را شکسته و عظمتِ آزادی را نشان مان داده است جز همين «بامداد» که زنده و بی نظير مقابلِ ماست.

 

کانون نويسندگان ايران با تاکيد هميشگی بر فصل الخطابِ منشورِ ماندگارِ خود، يعنی آزادی انديشه و بيان، بر اين باور است که آزادی، هر چند در بندِ حنجره ی خاموشِ روزگار، قادر به خواندن نيست، اما پرنده ی قفس شکن اش ... سرانجام آسمانِ چشم به راهِ خود را باز خواهد يافت.

 

هيئت دبيران کانون نويسندگان ايران

يک مرداد ۱۳۸۷