دوشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۸۶ - ۳ مارس ۲۰۰۸

زن

یاور استوار

 

گیسوانت را

با آبشارِ نور و نوازش

به سنجشی بدیع نشستند،

همان دمی که خنجر خورشید

بر صخره های شانه ات  انگار

نه تداعی ی انسان،

                       بل

تابش ِ خون بود

                 با عیار ِ باکرگیهات.

اما دریغ!

هیچکس

شایای تو

             بدانسان که تو بودی

                          سخن نگفت!

 

 

آوایت را

به زمزمه ی نسیم،

بر گیسوان ِ جنگل ِ رویاها

                  پیوند برزدند

تا بوی آشنای تنت را

در کوچه های شبنم و شبو

در ذهن ِ مادرانه ی هستی

             تعبیر کرده باشند.

اما دریغ!

ای نیمه به سایه نشسته

هیچکس از تو

           بدانسان که تویی

                     لب بر سخن نبرد!

 

 

 

در برج ِ عاج

          در متن ِ خلسه های شبنگاهی

                        و در معابد تزویر

خدایگونه،

             ترا به سجده نشستند،

با آیه های ستایش

      و تندیس از هرزه هوس هاشان

در باغی از بهشت

بر فرش ِ خون نشانی

یادآور ترنج عفت  و تسلیمت

اما دریغ!

هیچکس از تو

که نیمه ی غرور ِ جهانی،

شایای تو

زبان بکام نچرخانید!

 

 

آری کسی نگفت

که تو

        همسان ِ من

ارمغان سپهری

 و

همپای من

 اسیر ِ زمانه!

ای وارث ِ نیمه ای از هستی

                 نیمه ی از مستی،

                      و نیمه ای از پستی......

از مرده ریگ ِ رنج و نوازش ها!

 

Yavar.ostvar@gmail.com