آه، نفس در سینه ام می دود

چون بیابانگرد سردرگمی

راه گم گشته نمی داند

در مسیر کدامین سو گام بردارد

راه ها در مسیر اندیشه های حبس شده

مسدود است

می شود فریاد درونم را

از سکوت لعنتی که دزدیده است

پس بگیرید

و با دیگران ، همچون من قسمت کنید

می دانم ، می دانم آرزوهامان

از دسیسه های شب زدگان در امان نیستند

می شود به جای من بی زبان

از آنان شکایت کنید

آن قدر آرزوها دارم که حد ندارد

به جشن آرزوها دعوت کنید

نوامبر ۲۰۰۶

لندن