به کدامين ِ بار گا ه ِ عدل

ِشکوه کنم

که دستان ِ حنايی رنگ ِ من

در آينه ها ی نيلگونی ی اختيا ر

تنها يند

و جبر را انتخاب نخواهند کرد.

آه چشمان ِ نقره فام ِ بينش،

آه خدای ِ زن،

بر سينه ی بيقرارم

سنگِ سنگينی ست

می بينی آوارگی ِ کودکا نم

در حديث ِ خاکستری ِ شرا ره ها

محصور شده اند

چشمانشان شا هدِ حاد ثه ها

در سرزمين ِ انتظار،

خلوت ِ سکوتِ جغدها،

افسرده روان، دل تنگند کودکانم

نگاهها چنا ن سردند اين روزها

که گويی يارانم

آب شدن ِ خو رشيدِ سرخ را

در قصر ِ يخها ديده اند

به کجا فر يا د بزنم

صدها صدای کلاغ های

مزرعه امان خامو شند

باغ ِ انار ِ مادر بزرگم ،

خاک ِ زايش ِ شعرها يم

ضيافتی از بازيهای

(اتم هسته ای) شده

آه

به کی بگو يم

تا صدا يم را گو ش بسپارد

و حجم ِ تکرا ر ِ آشتی ِ

دستانم را بگيرد

آه زنان ِ گلشن ِ شهر ِ من،

خدايان ِ آفرينش ِ ارغوانی

دستان ِ ملتهب ِ مرا بگيريد

تا مجسمه ای فراتر از

پرواز ها بسازم

زيرا پاهای فسيل شده ی

مردان ِ بی سر

در پو سيدگی ِ خاکمان

ريشه کرده اند

آه زنان ِ سرزمين ِ انتظا ر ،

نور افشا نان ِ خسته ناپذير ِ

دالانهای دشت...

ببارانيد به اقيانو س ِ ذهنها

قطرات ِ اطلسها ی رويش ِ سبز را

دستان ِ من همچنا ن

در ِخلقتهای بی پايا ن

می رويند

آه زنان ِ سر زمين ِ انتظار...

شهلا آقاپور

shahla@aghapour.de