انزلی ! انزلی !

 

محمد ايل بيگی

 

 

... و اين انگارمنم

نشسته برلبِ آب

_کنارِدريا_؛

جويایِ پاکی!

(پاکنددرياهاامروزه روز؟)

 

انزلی!انزلی!

که تنهامرادوسال به تن گرفتی

چقدرميخواهم که دوباره انزلچی شوم ؛

-چقدر!...

وپانهم درآبهایِ کثيفت!

 

واين انگارمنم که کودکيم رامی جويم

درورایِ آبها.

 

انزلی!انزلی!

توکه آزاده گان هميشه در سرزمينت بودند

چه شد

چه شد

که تن به وحشيانِ آخوند دادی ؟

 

و اين انگارمنم

(باموهایِ کمتر

بادندانهایِ بسيارکمتر

باقوزی بيشتر

باچشمانی بسيارها کم سوتر

وباقلبی شکسته

که حتی ترا

=انزلی-

مرحمی برايم نيستی ! )

 

2تير83/ 22ژوئن04