تنهائي در
ميان هياهو:
به ياد محمدمختاري
اين نيز مي گذرد....
يا، بايد كه
بگذرد......
با كوله باري از غم بر دوش،
چون كوهي
و خنجري به تيزي آتش، از افسوس،
درسينه،
زنبورهاي درشت بغض،
كندو نهاده،
در سردابه هاي سرد گلو هامان،
وعقرب پلشت ندانستن، سرگردان،
در جان خسته و اين
جسم سرنگون،
دريا، دريا، اندوه ....
دنيا، دنيا ، بُهت
و گيجي و منگي ...
با يك جهان ندانستن ........
هزار پرسشِ بي پاسخ...
هزار پاسخ نا مربوط.....
اين نيز مي
گذرد....
يا
بايد كه بگذرد......
با
درد و آه...
با
غربتي به تلخي يك تبعيد در ميان هياهو
با
گريه هاي شبانه
با
بيداري، با خواب، با كابوس....
با
مويه هاي صبحدمان...
بُغضي
ميان روز،
اشكي
به وقت عصر
اين
نيز مي گذرد....
يا...
بايد كه بگذرد...
فردا..... مانند روزهاي ديگر..
هم چون امروز...
مانند ماه پيش..
سال پيش....
با اين همه، بيا دروغ نگوئيم...
هرگز نه من ، نه
تو....
ما...
اين همه تنها نبوده ايم...
۱۱ فوريه ۱۹۹۹
