محمد ايل بيگی

فرياد !

فغان و ای فرياد!

لرزيدم

ترسيدم

در گوشه ام خزيده بودم

- با درد ِ خودم ؛

به خود پيچيده بودم -

و انگاره دنيائی بجز دنيای ِ پُر دردم وجود نداشت !

وايا ، وايا برمن !

اين حسين بود که با رفتنش

درد را عُريان کرد !