سه شعر از بهروز امين
عادت
گناه چيست و جرم كدامست كه من،
تمام زندگي ام
را بايد در شب بسر برم!ّ
دوچشم
خستة من
از
سوز اين همه تاريكي، مي سوزد ديگر،
گناه چيست و جرم كدامست كه هم چنان بايد
چشم
انتظار صبحدمان باشم؟
مگر نمي دانيد؟
شما كه ادعاي دانش و دانائي هم داريد،
شما كه مي دانيد!
چشمهاي بي حياي من،
عادت
نكرده اند به تاريكي...
چرا
به ديدن من رشك مي بريد؟
مگر
كي ام؟
چكاره ام؟
چه كرده ام آيا؟
جز آنكه با شب،
ميانه ندارم
و عادت نكرده
ام، به تاريكي..
مي بخشيد!
هزار
سال دگر هم،
عادت
نمي كنم.
5/3/1997
دلتنگي
همراه چشمهاي شمايان گريان،
منهم گريستم
با ياد دستهاي شمايان، لرزان،
لرزيدم
وقتي كه چلچراغ خنده به لب ها تان روشن مي شد،
من نيز، باشما، براي شما
خنديدم
لختي گذشت،
ديدم خداي من،
در اين همه هياهوي بسيار اما براي هيچ،
مانند مرغ ماه در آسمان خدا،
تنها هستم.
15 ژوئيه 1998
باغ
سر به زير افكنده، زير لب مي گفت.
آه، اگر باران
ببارد، باغمان سرسبز خواهد شد.
تك
درخت سيبمان هم ميوه خواهد داد
پيچك لجباز نيلوفر به دور تك درخت سيب،
سخت تر پيچيده، خواهد رفت،بالاتر.
گوشة اين باغ،
دانه هاي لوبياو هندوانه،
بذر نعناع هم،
خوش خوشك
سينة سخت زمين را پاره كرده،
شرمسارانه،
سر
زنند ازخاكها بيرون.
آه اگر باران ببارد،
بركه هاي نيمه
خالي، مي شود پُر آب،
بركه پُرآب،
پُرماهي،
نهرهاي خشك و
ماسيده،
مي شود جاري دو باره،
كشت زار تشنه
را، مي كند سيراب.
رودخانه مي
تواند باز،
لب كند تر،
مشت كوبد سخت
تر بر صخره و بر سنگ،
ره
گشايد تا به دشت نيلي دريا.
گفتمش، آري، اگر باران ببارد
تشنگان سيراب مي گردند،
نهر هاي تشنه هم پرآب،
آب، كافي نيست.....
شخم بايد زد،
كود بايد داد،
بذر
ها پاشيد،
ديده باني كرد،
ووجين بايد،
باغ را بايدبراي رويش و روئيدن گلها مهيا كرد،
آب كافي نيست.
دير شايد،
ليك آسمان آبستن باران،
زايمان ابر نزديك است.
باغ
را بايد مهيا كرد.
باغ
را بايد مهيا كرد.
ژوئن 1989
