خواست آزادی نويسندگان زندانی ازسوی کانون نويسندگان ايران

علی اشرف درويشيان:

دوستان ما در دادگاههای علنی و آزادنه محاکمه بشوند ...

·         "چه خوب بود انتظار می داشتيم که دوستان ما، يعنی اعضای کانون نويسندگان ايران، در يک دادگاه عادلانه با حضور وکلای مستقل و غيروابسته محاکمه می شدند تا مردم بدانند واقعا چه مسئله ای پيش آمده است و چرا دوستان ما در زندان هستند و مشکل آنها چه بوده است، چه جرمی مرتکب شده اند و دفاع اين دوستان ما را مردم خود بشنوند، اما متاسفانه پس از ۲۵ سال ما حکومتی را که برمان حاکم است می شناسيم و ديگر پی برده ايم که چطور نسبت به عدالت و انصاف بی اهميت است و از کنار آن به سادگی می گذرد. نمی توان انتظاری داشت."

 

بهنام باوندپور

صدای آلمان

 

کانون نويسندگان ايران با انتشار ۲ اعلاميه خطاب به «نويسندگان ايران و جهان» و نيز خطاب به «انجمن جهانی قلم» بار ديگر خواستار آزادی دو عضو زندانی خود، آقايان دکتر ناصر زرافشان و عليرضا جباری شده است.

در اين اطلاعيه ها از جمله آمده است که "اتهام ناصر زرافشان دفاع صلح آميز و منطقی از آزادی انديشه و بيان و پيگيری جدی قتلهای زنجيره ای ست. عليرضا جباری نيز صرفا به دليل اظهار آزادانه عقايد خود در زندان است. شرايط دادگاه ها و نحوه ی دادرسی و حکم صادرشده درباره اين دو به هيچ وجه مطابق با اصول عدل و انصاف نبوده است". علی اشرف درويشيان عضو هيات دبيران کانون نويسندگان ايران درباره هدف اين نهاد مدنی از انتشار اين اطلاعيه ها می گويد: "اين اطلاعيه ها به مناسبت پايان دومين سال زندانی شدن دکتر ناصر زرافشان و همين طور عليرضا جباری و اطلاع رسانی به مجامع بين المللی بوده است. به هرحال خواسته ايم به دنيا بفهمانيم، وکيلی که از حقوق خانواده های قربانيان قتل های سياسی موسوم به «قتل های زنجيره ای» دفاع کرده است، چطور اکنون دو سال است که با وضعيت ناگواری در زندان به سر می برد. به طوری که به تازگی مجبور شده است ۲۰ روز اعتصاب غذا کند که به همين خاطر از لحاظ جسمی به او آسيب های زيادی زده شده است."

آيا نهادهای دولتی در ايران به اين فراخوان پاسخی خواهند داد؟ آيا کانون نويسندگان، به اينکه مقامات جمهوری اسلامی ايران به خواست آنان ترتيب اثری بدهند اميدی دارند؟ يا اصلا کانون نويسندگان چه انتظاری از نهادهای دولتی دارد؟ آقای درويشيان پاسخ می دهد: "چه خوب بود انتظار می داشتيم که دوستان ما، يعنی اعضای کانون نويسندگان ايران، در يک دادگاه عادلانه با حضور وکلای مستقل و غيروابسته محاکمه می شدند تا مردم بدانند واقعا چه مسئله ای پيش آمده است و چرا دوستان ما در زندان هستند و مشکل آنها چه بوده است، چه جرمی مرتکب شده اند و دفاع اين دوستان ما را مردم خود بشنوند، اما متاسفانه پس از ۲۵ سال ما حکومتی را که برمان حاکم است می شناسيم و ديگر پی برده ايم که چطور نسبت به عدالت و انصاف بی اهميت است و از کنار آن به سادگی می گذرد. نمی توان انتظاری داشت."

پس آيا برای آزادی نويسندگان زندانی، راه ديگری وجود دارد، مثلا ياری خواستن از مراجع بين المللی؟ انتظار کانون نويسندگان ايران از نهادهای بين المللی چيست؟ علی اشرف درويشيان پاسخ می دهد: "از سازمانهای بين المللی دفاع از حقوق بشر، خبرنگاران بدون مرز، NGO های دفاع از آزادی انديشه و بيان انتظار داريم از حکومت ايران بخواهند که دوستان ما در دادگاههای علنی و آزادنه محاکمه بشوند تا مردم ما بفهمند که چرا اينها زندانی شده اند و به چه مناسبت بايد در زندان بمانند. ما فقط از نهادهای مستقل می توانيم انتظار داشته باشيم که کاری برای اين دوستان ما انجام دهند."

کانون نويسندگان ايران اطلاعيه های خود را چنين پايان می دهد: "کانون نويسندگان ايران با بيش از ۳۷ سال سابقه فعاليت در راه آزادی انديشه و بيان و قلم و با برخورداری از اعتبار ملی و حمايت آزاديخواهان جهان پيوسته مدافع آزادی و مخالف مميزی و خفقان بوده است و اکنون يک بار ديگر صدای خود را برای جلب توجه نويسندگان آزاده جهان به گوش جهانيان می رساند و خواستار آزادی نويسندگان و آزاديخواهان ايرانی دربند است".