اين خواسته‌اي است كه امروز ما آنرا با صداي رسا اعلام مي‌كنيم
و ساليان سال براي تحقق آن مبارزه خواهيم كرد.
تريبون فمينيستي ايران:
از
سال اعلان 8 مارس به‌عنوان روز جهاني زن در كنگرة بين‌المللي زنان
سوسياليست در كپنهاك 93 سال مي‌گذرد. 93 سال پيش كلارا زتكين ايدة همبستگي
زنان جهان را در چنين روزي پيشنهاد داد و به‌رغم مخالفت‌هاي بسيار در اين
كنگره كه زنان از كشورهاي مختلف حضور داشتند به تصويب رسيد. بدين‌ترتيب
روز جهاني زن پايه‌گذاري شد. اين ايده 12 سال بعد از آن به ايران آمد
يعني در سال 1301 وقتي انجمن پيك سعادت نسوان در انزلي براي اولين‌بار
روز جهاني زن را برگزار كردند. اگر چه بانيان انجمن پيك سعادت نسوان و
برگزاركنندگان روز جهاني زن بعداً به زندان افتادند اما ايدة آن از انزلي
به تهران كشيده شد و در سال 1306 سازمان بيداري زنان نمايشنامة دختر
قرباني را به‌مناسبت اين روز اجرا كرد. اين‌كه بعدها در روز جهاني زن در ايران
زنان چه كردند اطلاعات مكتوب زيادي در دست نيست اما از ميان خاطرات شفاهي
زنان مي‌توان دريافت كه زنان ايراني در هر مقطع تاريخي به حقوق از دست
رفتة خود توجه كرده‌اند اين روز را بهانه‌اي قرار داده‌اند براي جمع‌شدن خود
و طرح مسائل‌شان. در ايران بعد از انقلاب نيز در سال 1357 زنان ايراني 8
مارس روز جهاني زن را با اين شعار كه دموكراسي شرقي و غربي ندارد به
تظاهرات پرداختند. بعد از آن به خاطر شرايط سياسي جامعه برگزاري مراسم روز
جهاني زن به خاموشي گراييد. و زنان به‌طور پراكنده، روز جهاني زن را در
خانه‌هاي خود و به‌شكل غيرعلني برگزار كردند. اما در سال 1378 دوباره روز
جهاني زن منشاء طرح مسائل زنان به‌طور علني و در سطحي گسترده‌تر شد و بحث
در مورد مشكلات زنان از خانه‌ها به مجامع عمومي كشيده شد و از اين‌رو گسترش
يافت. تا بدان‌جا كه اكنون روزجهاني زن ما را امروز در اين‌جا گرد هم آورده
تا عليه خشونت‌هاي گسترده و موجود عليه زنان در جامعه يك‌صدا اعتراض كنيم
و بگوييم «به خشونت عليه زنان پايان دهيد». اين خواسته‌اي است كه امروز
ما آنرا با صداي رسا اعلام مي‌كنيم و ساليان سال براي تحقق آن مبارزه
خواهيم كرد.
