سه شنبه ۱۱ فروردين ۱۳۸۳ – ۳۰ مارس ٢٠٠۴

قهرمانهاي واقعي

 

فرهنگ اعتمادي

 

روشنفکراني که در جامعه استبدادي و زور و زر- محور ايران، در گفتگوي سياسي – اجتماعي، شرکت فعال مي کنند، از قبل نسبت به پي آمدهاي احتمالي شرکت در اين گفتگو آگاهي دارند و رفتار عمومي آنها در رابطه با اين پيامدها، خود، جزئي از اين گفتمان سياسي – اجتماعي مي شود.

از ديد علمي  نمي توان و از نظر اخلاقي نبايد کساني را که تحت فشار تهديد و زندان و آزارهاي مختلف، ظاهرا مواضع و روش خود را تغيير مي دهند، محکوم کرد. عقب نشيني تاکتيکي در مقابل زور و تهديد و خشونت و زندان و ... قابل درک است. همه ما انسان هستيم و کمابيش شامل قانونمنديهاي تاثير اِعمال آزارها و فشارهاي رواني - اجتماعي و جسمي. تصور قهرماناني که سمبل مطلق و نمونه کامل عظمت انسان اسطوره اي باشد، حکايت اصحاب کهف است. به قهرمانهاي اسطوره اي ديگر نه احتياجي هست و نه باوري، اما از ديد اجتماعي – سياسي، بايد به عمل روشنفکران و فعالاني که در زندانهاي رژيم مقاومت مي کنند، به خاطر تاثير مثبت اين مقاومت در فرآيندهاي رواني-اجتماعي رشد نگرش و فعاليت سياسي افراد جامعه، احترام ويژه اي گذاشت.

مردم ايران مقاومت روشنفکران و فعالين سياسي و اجتماعي (مذهبي و غيرمذهبي) را در زندانهاي رژيم ( و در زندان بزرگتر کشورايران) مي بينند و اميدوارتر در زير فشارهاي اجتماعي و سياسي و اقتصادي و در زير بمباران رسانه هاي تبليغاتي رژيم، در شرايط  به هم ريختگي ارزشي و گسترش فرهنگ خود- سود- محوري و بي تفاوتي، به مقاومت خود ادامه مي دهند.

 مقاومت، اميد مي دهد و اميد، مقاومت.  افرادي که در ايران به مقاومت و مبارزه خود براي آزادي و عدالت و جامعه بهتر ادامه مي دهند، زندانيان ملي- مذهبي، ملي، سوسياليست، زندانيان جنبش دانشجويي و حرکت اصلاح طلبي و ... قهرمان نيستند. تداوم مقاومت آشکار آنها  در شرايط طاقت فرسا، "قهرمانانه" است. جامعه شايد به قهرمانهاي اسطوره اي احتياج نداشته باشد، اما دگرگوني درون زاد کشوري که حکومتش متکي بر خشونت سازماندهي شده است، بدون فراگير شدن روحيه مقاومت فعال، هدفمند و قهرمانانه در بين تعداد زيادي از افراد جامعه ممکن نيست.

 

با احترام

فرهنگ اعتمادي

 

Farhang_etemadi@yahoo.co.uk