يکشنبه ۳۰ شهريور ۱۳۸۲ - ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۳

پروژه اعترافگيری

محبوس نمودن فعالين سياسی بخصوص دانشجويان که نسل جوان جامعه را تشکيل میدهند - در سلولهای انفرادی نه تنها خلاف مقررات و قوانين داخل و کنوانسيونهای بين المللی است بلکه از آن میتوان به عنوان شکنجهای سفيد نام برد که دستگاه قضايی با توسل به سياق فوق و تدوين برنامههای هويت درصدد ترور شخصيت سياسی دانشجويان ، روشنفکران و دگرانديشان است .

عطااله مرادی

با نگاهی کوتاه و گذرا به اعترافاتی که معمولا برخی از فعالين سياسی در زندان انجام میدهند و به تبع آن نمايش تلويزيونی که پخش میشود حکايت از آن دارد که چه نوع فشاری بر فعاليت روشنفکران در زندان اعمال میشود که در بيرون از زندان و در فضای آزاد حاضر به گفتن چنين مطالبی نيستند و يا بعد از آزادی از زندان درصدد تکذيب آن بر میآيند و آن را ناشی از فشار روحی روانی ، جسمی محيط زندان میدانند.

بايد به اين نکته اشراف داشت که محبوس نمودن فعالين سياسی بخصوص دانشجويان که نسل جوان جامعه را تشکيل میدهند - در سلولهای انفرادی نه تنها خلاف مقررات و قوانين داخل و کنوانسيونهای بين المللی است بلکه از آن میتوان به عنوان شکنجهای سفيد نام برد که دستگاه قضايی با توسل به سياق فوق و تدوين برنامههای هويت درصدد ترور شخصيت سياسی دانشجويان ، روشنفکران و دگرانديشان است .

در سالهای اخير و بعد از وقايع تيرماه ۱۳۷۸ اين پروژه در رأس برنامههای دستگاه قضايی قرار گرفته و دانشجويان را به دليل اتهامات واهی و بیاساس وادار به اظهار ندامت واعتراف نمودند. قابل توجه است که اعتراف و اقرار تحت شرايط خاص و اجبار به اعتراف در محيط زندان بهيچ وجه قابل استناد حقوقی و قانونی نبوده و محاکم دادگستری نمیتوانند با استناد به اين نوع از اقارير که معمولا در شرايط تحت سلولهای انفرادی از فعالين سياسی میگيرنداستناد نموده و با تکيه بر آن حکم صادر نمايند.

ماده ۵ : حقوق بشر:" هيچ کس نبايد شکنجه شود يا تحت مجازات يا رفتاری ظالمانه ، ضد انسانی يا تحقير آميز ، قرار گيرد".

بنابراين هر گونه شکنجه برای گرفتن اقرار يا کسب اطلاع ممنوع بوده و اجبار شخص به شهادت ، اقرار يا سوگند مجاز نيست و چنين شهادت و اقرارو سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است

از طرفی در هيچ يک از موارد قوانين عادی و اساسی قاضی مخير به نگهداشتن متهمان بالخصوص(متهمين سياسی)در سلولهای انفرادی و شرايط تحت زندان نيست، فقط در ماده ۱۸۱ آيين نامه زندانها در مورد تخلفات زندانيان شورای مرکب از رئيس زندان يا جانشين او ، معاونين يا مسئولين انتظامی و فرهنگی ، قضايی و تنبيهاتی در نظر گرفته میشود. که در بند ۴ ماده ۱۸۲ آيين نامه زندانها يکی از موارد تنبيه انضباطی را زندان انفرادی تا يک ماه تعريف نمودهاند . بنابراين نگهداشتن متهم در سلول انفرادی فقط در صورتی است که زندانی مرتکب اعمال خلاف مقررات زندان شود ( که اين خود جای بحث مفصلی را میطلبد ) نه اينکه قاضی قبل از محکوم شدن متهم، خودسرانه با توجه به روحيات و احوالات شخصی ، متهم را در سلول انفرادی محبوس نموده و بعد از مدتی اقارير و اعترافات مورد دلخواه خود را از فرد زندانی دريافت نمايد و آن را مستند صدور حکم قرار دهد.

عليهذا اعترافات حاصله در ايام انفرادی فاقد اعتبار قانونی بوده و از درجه سنديت حقوقی ساقط میباشد .

عطااله مرادی

دانشجوی حقوق

ataalah_moradi@yahoo.com