مصاحبه صدای آلمان با کلوديا روت، مسئول امور حقوق بشر دولت آلمان

در باره وضعيت حقوق بشر در ايران

تا زمانی که مسايل حقوق بشر در ايران مورد توجه دولت قرار نگيرند، هيچ نزديکی يی با ايران صورت نمی گيرد. حقوق بشر مانند حقوق زنان، کودکان، وضعيت اقليتهای ملی و مذهبی يا اقليتهايی که بر اساس گرايش جنسی مورد ستم قرار می گيرند، مورد توجه ما هستند.

 

 

طاهره آزادبخت

 

يازده سال پيش در چنين روزی، يعنی ۱۷ سپتامبر سال ۱۹۹۲ عده ای از افراد اپوزيسيون ايران که قصد برگزاری نشستی در ارتباط با مسائل جنبش سياسی و مسئله دمکراسی در ايران داشتند، مورد سو قصد قرار گرفتند. مردی نقاب دار در ساعت ۱۱ شب عده ای از اين گروه را به گلوله بست. در اين شب آقايان دکتر شرفکندی، همايون اردلان، فتاح عبدلی و نوری دهکردی جان خود را از دست دادند. دادگاه ميکونوس پس از سه سال و نيم دادرسی، از اکتبر سال ۹۳ تا آوريل ۹۷ در حکمی که قرائت شد، تمام رهبران سياسی و مذهبی ايران را در اين ترور سياسی سهيم دانست و مسئول مستقيم آن علی فلاحيان وزير اطلاعات وقت از طرف دادگاه معرفی و شناخته شد.

در اين رابطه جلسه ای در خانه فرهنگهای جهان، در روز ۱۱ سپتامبر برگزار شد. يکی از ميهمانان اين شب خانم کلاوديا روت Claudia Roth مسئول امور حقوق بشر دولت آلمان بود، که در گفتگويی با بخش فارسی صدای آلمان شرکت کرد.

مصاحبه گر: طاهره آزادبخت

 

صدای آلمان: سياست آلمان در ارتباط با ايران در حال حاضر چيست؟

کلاوديا روت: دولت آلمان چه در مقام خود دولت جمهوری فدرال، چه به عنوان دولتی در سطح اروپا، سعی بر آن دارد که سياستهای اصلاح طلبانه را در ايران حمايت کند و از نيروهای اصلاح طلب که در خود ايران فعال می باشند دفاع کند.

 

صدای آلمان : اين در عمل سياسی چه معنايی دارد؟

کلاوديا روت : اين که در محدوده اروپا، در چند سال گذشته به مذاکراتی با ايران در ارتباط با قراردادهای اقتصادی منجر شد. در اين مذاکرات امنيت منطقه نيز نقش بزرگی را بازی می کند. شروط اين مذاکرات مسائل حقوق بشر هستند. تا زمانی که مسايل حقوق بشر در ايران مورد توجه دولت قرار نگيرند، هيچ نزديکی يی با ايران صورت نمی گيرد. حقوق بشر مانند حقوق زنان، کودکان، وضعيت اقليتهای ملی و مذهبی يا اقليتهايی که بر اساس گرايش جنسی مورد ستم قرار می گيرند، مورد توجه ما هستند.

 

صدای آلمان: آيا با به قدرت رسيدن حزب سبزها و سوسيال دمکراتها تغييری در اين زمينه به وجود آمده؟ شما امشب از دولت هلموت کهل انتقاد کرديد و از ديالوگ سياسی به جای ديالوگ انتقادی صحبت کرديد. اين دو سياست کجا از هم تفکيک می شوند و فرق بين اين دو چيست؟

کلاوديا روت: من فکر می کنم که اين دو سياست در دو مسئله از يکديگر تفکيک می شوند.

اولا، برای اولين بار در اروپا در مورد مسائل حقوق بشر در ايران صحبت می شود و کسانی که از طرف دولت ايران در اين مذاکرات شرکت دارند، بايد در مورد سنگسار، بايد در مورد شکنجه و قطع اعضای بدن حرف بزنند و فقط نمايندگان دولت نيستند که پشت اين ميزها نشسته اند، بلکه نمايندگان سازمانهای ديگری مثل عفو بين الملل، سازمان دفاع از حقوق بشر آلمان و يک نماينده از «انستيتوی ماکس پلانک» برای دفاع از حقوق بشر. چرا که اين ديگر عملی نيست که در معرض افکار عمومی گفته شود ما حاضر به صحبت در مورد مسايل حقوق بشر هستيم، و در پشت درهای بسته از آن ممانعت به عمل آورند. ثانيا، بهتر شدن وضعيت حقوق بشر در ايران پايه و اساس بهتر شدن روابط افتصادی تعريف می شود.

 

صدای آلمان: احساس و ارزيابی خود شما در اين رابطه چيست؟

کلاوديا روت: ببينيد، يک بحث مطرح است که آيا اصلا در ايران نيروهای اصلاح طلب وجود دارند يا نه؟ من فکر می کنم بله، اين نيروها وجود دارند. وقتی زنان با من حرف می زنند، وقتی دانشجوها خواهان اين هستند که اين ديالوگ با ايران برقرار بشود، چرا که آنها معتقدند که فقط اين ديالوگ است که از مبارزات آنها دفاع می کند و همينطور از جان آنها حمايت می کند. آنها برای يک ايران ديگر و برای روند دمکراتيزه کردن سياست مبارزه می کنند. من قصد سفر به ايران را داشتم و متاسفانه اجازه اين سفر به من داده نشد. من خيلی متاسفم، اما اين به اين معنی نيست که ما سعی خود را دوباره نخواهيم کرد. من می دانم که بسياری از جوانان ايرانی _و جامعه ايران جامعه جوانی است _ خواهان آينده ديگری هستند و بی نهايت توانايی اصلاحات و تغييرات را دارند.

منزوی کردن ايران بطور کامل به اعتقاد من اشتباه است و در عمل به نفع کسانی ست که خواهان اصلاحات نيستند و جلوی مبارزات مردم را می گيرند.

 

صدای آلمان: اگر با سفر شما موافقت می شد، آيا شما حاضر به گذاشتن روسری می بوديد؟

کلاوديا روت: می دانيد، من می خواستم يک روسری نازک بگذارم، نمی خواستم که اين را برای آنها تا اين حد ساده کنم که به محض نگذاشتن روسری اجازه ورود به من ندهند. پس يک روسری نازک می گذاشتم و حتما در اين مورد از آنها سئوال می کردم. من می خواستم با روحانيت نشست داشته باشم، با نمايندگان دولت ديدار داشته باشم و همينطور با نمايندگان مجلس. مايل بودم همچنين با زندانيان و خانواده هايشان و با خانواده اعداميان ديدار داشته باشم. متاسفانه با اين سفر موافقت نشد، ولی من دوباره سعی خود را برای رفتن به ايران خواهم کرد.