جلد اول کتاب داد بی داد در مورد نخستين زندان
سياسی زنان نتيجه زحمات ۶ ساله ويدا حاجبی تبريزی به چاپ درآمد. کتاب همانطور که
خود او هم در مقدمه آن (روايت من) متذ کر شده است در واقع بخشی از تاريخ سياسی
جامعه ايران از اوايل دهه ۵۰ به بعد است. هدف کتاب در واقع نقد و بازبينی نسبت به
اين دوره از تاريخ مبارزه سياسی در ايران است واين خود آنرا از مجموعه هائی که در
رابطه با زندان منتشر شده متمايز ميکند زيرا نگارنده گفته ها و روابتهای کسانی را
به رشته تحرير در آورده که مد تی نسبتا طولانی از زمان دستگيريشان گذشته است و در
ضمن هنگام مصاحبه با افراد راوی سعی کرده است که فکر و احساس واقعی آنها را در
زمانی که حادثه را از سر ميگذ راند ند بيدار وبارور کند و اين خود سببی است که
روايتها و قصه ها را از شکل يکنواخت و خسته کننده در آورده و آنها را تبد يل به
مطالبی جذاب و شيرين ميکند بطوريکه خواننده را چاره ای نيست به جز ادامه به خواندن
آنها تا انتهای کتاب.
گفتارهای اين کتاب در کليت خود بازگو کننده و به
ياد آورنده شرايط اجتماعی و ذهنی آن دوره و روبنده گرد نسيان و فراموشی زمانی است
که چون فراگذشته است ممکن است در ذهن بسياری از افراد در مقايسه با وضعيت بحران
سياسی اجتماعی کنونی ايران تمايلات و انديشه های خاطی ديگری را بپروراند که خود به
بار اورنده مصيبتها و بلا يای د يگری برای اين کشور رنجديده در دوران آتی باشد.
تامل و اند يشه در تک تک اين روايات از طرف من و
تو خواننده ما را اولا متوجه ميزان ظرفيت رژيم سابق در فهم و پذ يرش حقوق انسانی
افراد جامعه وثانيا حد و حدود ظرفيت فکری و اند يشه افراد درگير مبارزه سياسی و
اجتماعی جامعه ايران در آن دوران ميکند. در کشوری که خواندن نصف کتاب خرمگس جرم
سياسی محسوب ميشود و محکوميت زندان به دنبال دارد تو خود بخوان حد يث مفصل از اين
مجمل که رژيم پهلوی با محدود کردن هر گونه تبادل فکر و انديشه و عدم پذ يرش شکل
گيری هر گونه نهاد اجتماعی در مدت طولانی حکومت خود نه تنها بزرگترين ضربه ها را
به بلوغ و رشد فکری و اجتماعی ملت ايران وارد آورد بلکه خود نيز در چنبر خود ساخته
چنان گرفتار آمد که ديگر از دست آن خلاصی نيافت و به عدم پيوست.
