چهارشنبه ۲۰ اسفند ١٣٨٢ – ۱۰ مارس ٢٠٠۴

 


ميزبانان رفتند و ميهمانان ماندند...

 

 

شادي امين

ShadiAmin@web.de

 

مراسم 8 مارس ، روز جهاني زن که قرار بود بامجوز به اصطلاح قانوني در پارک لاله برگزار شود ، با خشونت نيروهاي سرکوبگر رژيم و ماموران لباس شخصي آن مواجه شد و برگزار نشد و يا که عملا شد؟

 

آيا مراسم روز زن برگزار نشد؟

به نظر من اين مراسم برگزار شد و تجلي آن حضور زناني است که حتي پس از رفتن فراخوان دهندگان در محل ماندند و شعار دادند و خواسته هايشان را مطرح کردند. سايت تريبون فمينيستي از قول مرکز فرهنگي زنان به عنوان دعوت کننده اين مراسم مي نويسد: يکي از اعضاي مرکز که تازه به محل رسيده بود و در آنجا از لغو برنامه مطلع شده بود روي سکو رفت و ضمن انتقاد به دير اعلام شدن لغو مجوز تجمع توضيح کوتاهي درباره برنامه هايي که قرار بود اجرا شود داد و گفت که ما مي خواستيم نشان دهيم که زنان چگونه در معرض خشونت هستند اما حالا ديگرنه زماني برايمان مانده و نه نيازي به اين امر هست. مي خواستيم اعتراض کنيم که چرا صداي زنان به جايي نمي رسد اما آنها حتي به ما اجازه حرف زدن هم ندادند.او ضمن اعلام پايان مراسم اجرا نشده و تشکر از جمعيت حاضر ازآنان خواست که متفرق شوند.

اين آخرين اطلاع مستقيم ما از برنامه بود اما بعدا شنيديم که زنان به حضور خود در آمفي تئاتر ادامه و شعارهايي در تاکيد بر الحاق ايران به کنوانسيون رفع هرگونه تبعيض از زنان سر دادند. ايسنا نيز در اين باره نوشت «زنان تجمع کننده در آمفي تئاتربا تاکيد بر اين که اعتراض حق است و مجوز نمي خواهد شعارهايي دادند مانند" حقوق زن در ايران تصويب بايد گردد", و "قانون تبعيض آميز ملغا بايد گردد"». گفته مي شود به دنبال اين اعتراضات و با ورود نيروهاي بسيجي به محل ميزان تشنج به سطحي رسيده که به درگيري و دستگيري برخي انجاميده است. در سايت خبري بي بي سي در اين باره آمده است که «پس از آن که سازمان دهندگان محل را ترک کردند نيروهاي بسيج سوار بر موتور سيکلت و مجهز به باتوم وارد شدند و تلاش کردند زنان و مرداني را که هنوز در محل بودند مرعوب کنند.» سايت زنان ايران نيز گزارش داده است که «نيروي انتظامي با ايجاد حلقه هاي انساني زنان را پراکنده کرده و به محل هاي خلوت پارک هدايت مي کرد و با خشونت از آنان مي خواست که صحنه را ترک کنند.»(پايان نقل قول)

اين گزارش متاسفانه نشان مي دهد که دوستان مرکز فرهنگي علي رغم اينکه به مسئوليت خود در قبال حاضرين واقف بودند اما قبل از ترک محل توسط شرکت کنندگان و نظارت بر اين مرحله و اطمينان از چگونگي اجراي اين امر توسط نيروهاي انتظامي، خود محل را پس از اعلام لغو رسمي مراسم ، ترک کرده اند.

اين امرکه تنها باعث بي اعتمادي زنان به فراخوان دهندگان اين حرکت مي شود اما نتايج آن پيام شادي آوري با خود به همراه دارد، و آن اينکه کساني که به اين مراسم آمده بودند هر چند به دعوت تشکل هاي معيني در آنجا حاضر شده بودند اما با خواسته هاي مشخصي آمده و قصد طرح آنها را داشتند و به نيروي جمعي خودشان تکيه داشتند. اين نقطه مثبت يک حرکت است که داراي ريشه هاي اجتماعي است. يعني اين زنان که ماندند و شعار هايي عليه تبعيض و خشونت سر دادند تجسم خشمي هستند که حاصل بيش از 25 سال سرکوب خشن جنسي توسط رژيم جمهوري اسلامي است. سرکوبي که با توسل به قانون، مذهب، ارتش و ديگر نهادهاي تا دندان مسلحش و با استفاده از نا آگاهي و توهم مردم تا کنون تداوم يافته و دست آوردهاي مهمي را نيز از مردم و زنان اين جامعه باز پس گرفته است . انسان هاي بيشماري جان خود را در اين مبارزه و براي آزادي و برابري از دست داده اند و بسياري مجبور به پذيرش تبعيد و خروج اجباري از کشور شده اند. تاريخ آغاز اين فجايع ديگر قابل جعل نيست که عده اي آن را سال 62 بخوانند و ديگري 70 و آن ديگري آغاز آن را از قتل هاي زنجيره اي  بنامد. آري آغاز اين سرکوب سيستماتيک و وحشيانه از همان نخستين روزهاي به کار آمدن اين رژيم از سرکوب زنان و سرکوب خونين مردم سنندج و ....تا کشتار سال 60 و قتل عام 67 و ...مي باشد. متهمين اين جنايات نيز نه اين باند و آن باند فلان وزارتخانه بلکه مجموعه دست اندرکاران اين نظام اند. چه آنها که ديگر "خودي" نيستند و چه آنها که هنوز در مدار قدرتند.

و از اين منظر است که ماندن اين زنان و ادامه دادخواهي اشان در پارک لاله در روز 18 اسفند و علي رغم اعلام لغو رسمي اجازه گردهم آيي نشانگر چيزي نيست جز" نه" گفتن به اين قوانين و قانونگذارانش.

اين "ماندن" هر چند شکوهش در عکس و سخنراني هاي متعدد نمودار نشد، اما ماندني خواهد شد.

"ماندن" و "گفتن" در جامعه اي که حق تنفس آزاد را از مردم سلب کرده ، هميشه با خسارت و پرداخت بها توام است. دستگيري بيش از ۵ نفر و ضرب و شتم عده اي ديگر نيز بهايي بود که تظاهر کنندگان مجبور به پرداخت آن شدند. بايستي با اين سرکوب مقابله کرد. بر تمام زنان فعال اين جنبش است که در خارج از کشور به جلب حمايت نهادهاي بين المللي حقوق بشر در رابطه با آزادي دستگير شدگان بپردازند و خواهان فشار بر رژيم جمهوري اسلامي شوند. تنها با حرکت فوري و هماهنگ و سراسري مي توان جلوي حملات بيشتر به فعالين اجتماعي / سياسي را در ايران گرفت.

روز زن امسال در پارک لاله با وجود تلاش نيروهاي سرکوبگر رژيم  برگزار شد. اين تنها مراسم به اين مناسبت نبود. برگزاري ده ها مراسم سخنراني ، ميزگرد، نمايشگاه و ... نشان از وجود بيشمار زناني دارد که عزم جزم کرده اند به بردگي و ستم بر زنان خاتمه دهند. اين خاتمه تنها با پايان عمر رژيم جمهوري اسلامي به عنوان رژيمي ضد انسان و زن ستيز قطعيت خواهد يافت. به اميد آن روز!