محو گشتم در تو و گم شد دويي

                                                                                                                        عطار

يك شعر

از

روشنك بيگناه

 

بگذار بيرون بيايم

از اين کفش های سياه

و پالتوی خاکستری

شال گردن نارنجی ام را هم اين جا

                                         پرت کنم

پيش از آن که نازک نازک در درياچه ای

با مرغابی های زنگ زده بر ساحل

محو شوم

زبانم به سقف دهان می چسبد

گنگم

کلمات را عوضی می گويم

مرا در پای درختی ديوانه بخوابان

اين برگهای نيم سبز و ناپيدا

بالش تو می شوند

من

     پرده ای

               که نور را

                          ميان تو و دنيا

                                            تقسيم می کند.

 

نوامبر 2003