تجديد پيمان با گلزارخاوران

 

 

 

چهارده سال از پاييز ۱۳۷۶ خورشيدی می گذرد. اين پاييز در ميهن عزيز ما،پاييزی يگانه بود.

اين پا ييز همزمان با برگ ريزان موسمی درختان، فصل خونبارترين برگ ريزان تاريخ سياسی ايران هم بود! پاييزی که رگبارهای مداومش در فضای زندان های سياسی ايران،پياپی بر روی هزاران نسترن و شمشاد جوان ناباورانه فرو می ريخت و اندام های جوان و برومندشان را در خون می شکست. نسترن و شمشادهائی که تنها جرمشان اعتقاد به آزادی و برابری انسان بود و دروغ و تسليم را باور نداشتن و تاييد نکردن.

پاييزی که سياهی شبانه خيابان ها، پيوسته از عبور کاميون های انباشته از اندام های خونچکان گلگون می شدند.....درميان خبرهای هولناکی که روزانه از اين بی سابقه ترين توحش حکومتی، به خارج می رسيد،آمده بود: دريکی از گورهای جمعی شبانه، بولدوزرها، فرصت نيافته بودند تا خاک های ريخته بر اندام جانباختگان را، در گور با غلتک سفت کنند. باران نيمه شب خاک ها را فرو برده بود و خورشيد بامداد " بر نيم قوس حلقه زرين پيوندی" و " طره گيسوی بانويی به روی خاک" تابيده بود تا ساعاتی بعد خانواده های در جستجوی عزيزانشان را نشانه ای باشد.... آن باران شبانه می تواند خون های فرو ريخته از کاميون ها را نيز شسته باشد، اما چه کسی می تواند ادعا کند که باران های همه فصل ها و نسل ها بتواند کارنامه سياه و خونين جمهوری اسلامی را از برگ های تاريخ ايران پاک کند؟ گلزار خاوران در فردايی که دير است و دور نيست زيارتگاه ملی ايران خواهد بود.... اين شعر به خانواده های اين جانباختگان تقديم شده است.

 

نعمت آزرم

خطابه

 

برای با همان خفتگا ن بيدار

 

 

با شعله افروزان زرين و بنفش بيشه زار شامگاهان

                                                     می شود آغاز.

در دوردستان بيا بان های ناگاهان مزارستان،

آن گورکن آهن تنان چنگ پولادين،

شبکاری پوشيده را غران،

با پنجه های ناشتا

                    گوداشيار ژرفنای مرگ می کاوند.

هم از برای عاشقان

                   زيباترين فرزانگان ميهن من

                                                ميهنم ايران.

آنان که آزادی انسان را

و آبادی خاک نياکان را

زنجير بر دستان

                همانا استواران

                                ايستاده اند باری بر سر پيمان

 

***

 

ديگر

پدرها نيک می دانند،

کاندر تکاپوشان برای جست و جوی گور فرزندان،

با پشته خاک تازه ای

                              بی نام

                                       در هرجا،

ميعاد بايد داشت.

وان پشته ها را می توان هربار،

ناميدن و افروختن با شعله اشکی به نام و ياد دلبندان ،

 

***

و مادران و همسران سوگ

آن نسترن های شکسته

                               داغداران شقايق ها

دانسته اند اين را که ناچارند،

در دستهای جست و جوهاشان،

گلهای پرپر را رها سازند روی بال های بادها با نام فرزندان.

با ياد هم عهدان.

 

 

***

باد پريشان سحرگاهی،

هنگام کان گلبرک ها را بر فراز گورهای با همان ياران

آهسته می گرداند از اين رو به ديگر رو،

تقويم ميهن می شمارد برگ های آخر فصل شقاوت را

تا صفحه پايان!

تاريخم از اندام مجروحش،

حيران.

        غبار آزمون آذرخشی استخوان افروز را آزرده می روبد

با اين چنين

               سنگين ترين

                              تاوان!

 

***

 

شبگير

      ديگر کارها پايان گرفته اند

آکنده اند اينک درازاها و گوداها

از عاشقان

           آن مهربانان

                      خفته بيداران.

بر کشته ها

             از خاک تازه

                          پشته ها هر سوی

و گورکن ها، تا به هنگامی دگر، از صحنه روگردان.

 

***

مبهوت استاده سحرگاهان

                         نگاهش مات و سرخابی

                                                 گره خورده ست،

بر نيم قوس حلقه زرين پيوندی

نيمش درون خاک و نيم ديگرش رخشان

و طره گيسوی بانويی به روی خاک

رازی برون افتاده از پنهان.

 

***

اينجا

        کتاب واژگان،

                       فرهنک،

شرمنده از ناداری لفظی،

شايسته ناميدن اين هستن در وهم، ناگنجا

افسرده برهم می گذارد پلک های پير جلدش را

چون بر جگر دندان.

 

***

از نقش باز، آيينه ساران سپيده دم،

ناباورانه

         با نگاهش

                 موج های شعله و توفان،

افشان به روی خاک،

برمی دمد خورشيد

                           افروزان.

 

پاريس - آذرماه ۱۳۶۷

nemat_azarm@hotmail.com

---------------------------------------------------------------

*به يادمان قتل عام زندانيان سياسی ميهنم در زندان ها.